Ik ben in Spanje. Daar ben ik vaker te vinden omdat ik er met mijn beste vriendin / huisgenoot / compagnon Pascale een appartementje heb. Als ik veel moet schrijven, trek ik me graag terug op het ‘gayfriendly’ eiland Gran Canaria voor de kust van Marokko.
Als je hier vaker komt, is het handig je aan te passen aan de heersende modus vivendi. Even iets regelen bij de bank zit er niet in. Trek er maar gerust twee, drie uur voor uit om een extra pas aan te vragen.
Vrienden van mij die hier permanent wonen, moesten een betaling doen bij het belastingkantoor. ‘U moet bij mij zijn,’ zei señora Gonzalez, een vriendelijke Spaanse schone. ‘Neemt u maar een nummertje en neem even plaats in de wachtruimte.’ Toen de dame een kwartier later in een kantoortje verdween, dachten de vrienden aanvankelijk nog dat ze even wat was gaan eten. Na nog een half uur wachten gingen ze toch maar even navraag doen bij een collega van de Spaanse schone.
‘Señora Gonzalez?” zei de collega verbaasd. ‘Die is naar huis. Morgenochtend is ze er weer.’
‘En toch hebben zíj́, de Spanjaarden, gelijk,’ zei Nederlandse kennis Karl die hier sinds jaar en dag een zaak heeft. ‘Als ik in Nederland kom, schrik ik elke keer weer een beetje meer van de hoeveelheid haast,’
Ik moest aan bovenstaande voorbeelden denken toen ik op het strand naarstig een verhaal zat te tikken en een mail van Amnesty International zich aandiende. Nu ben ik al net zolang lid van Amnesty als de kennis hier zijn restaurant heeft, dus ik weet inmiddels dat het meestal een oproep tot actie is.
Vroeger schreven we met een clubje mensen op een zaterdagmorgen nog handgeschreven brieven naar ambassades van landen waar van alles mis was met de mensenrechten. Tegenwoordig krijg je een digitale brief waar voor de handigheid je naam en plaats al ingevuld zijn. Je hoeft alleen nog maar op de link ‘teken petitie’ te klikken en de mail ligt dezelfde seconde nog bij de ambassadeur van Iran, Oeganda, Indonesië, Rusland op de mat. Of liever, in zijn inbox.
Ik noem Oeganda omdat Amnesty vroeg om actie te ondernemen tegen de regering van Oeganda in verband met de snel verslechterende omstandigheden voor LHBT+ers aldaar. Ze bereiden er een ‘Dood-de-homo-wet’ voor en dat is natuurlijk te gruwelijk voor woorden.
Nu blijft het een Spaans eiland. Dus toen ik op de link klikte om te ondertekenen, bleek de 4G plaatsgemaakt te hebben voor 3G en bleef het linkje hangen. De nieuwe pagina verscheen wel, maar nog volledig blanco. En het balkje dat aangeeft hoever de pagina gedownload is, vulde zich tergend, ergerlijk, mañana-mañana-mañanalangzaam met blauw.
Zogezegd, ik zat net een prachtige zin voor mijn verhaal te formuleren toen het e-mailtje binnenkwam, dus ik hield mijn vinger al boven het kruisje van het tabblad om heel de ondertekening voor dit moment maar af te gelasten en terug te keren naar mijn prachtige zin.
‘Wacht even,’ dacht ik. ‘Wat gebeurt hier nu? Wil ik nu echt onze Oegandese LHBT+broers en zussen in de kou laten staan omdat meneer zijn mobieltje een beetje te langzaam vindt werken?’
Met het schaamrood op de kaken haalde ik mijn vinger boven het kruisje weg. Terwijl ik wachtte tot het balkje zich met blauw vulde, dacht ik aan de wijze woorden van Karl.
‘En toch hebben zij gelijk.’
Ik heb gewacht tot de pagina zich vulde. Ik heb de actie ondertekend en ik ben meteen naar de website van Amnesty gegaan om alle lopende acties te ondertekenen.
En een extra storting op de bankrekening van de organisatie om mijn schuldgevoel af te kopen.
Haastige Hollandse spoed…
https://www.amnesty.nl/actueel/regering-oeganda-wil-doodstraf-voor-homos
Ik dwarrel over aarde; op mijn ziel te weinig eelt;
het onweert in mijn lijf en in mijn hoofd raast een orkaan;
ik schuil voor oog van storm die bijna langs mijn wangen streelt;
ik schuil in stadsportiek als hagelbui mij neer wil slaan.
Ik bibber over aarde met een veel te dunne huid
die huivert bij een bries die over haat en driften blaast;
ik zie de ziel van frontsoldaat: zijn goed hart vol met kruit
en schuil voor oorlog in een pen die door geschriften raast
Ik hink-stap-struikel over schoen waarin mijn hart verzinkt
wiens ritme mars naar eind bepaalt, naar hemelster of goot;
soms schuil ik voor het leven in een treurzang die weerklinkt
soms schuil ik in een liefdeslied heel even voor de dood
Rick van der Made
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
