De bloemen staan in het water. Mijn bescheiden huiskamer oogt als een mini Keukenhof. En het applaus galmt nog na in mijn oren. Volgens mij staat het publiek nog steeds om “meer, meer” te roepen terwijl ik allang thuis ben. Elvis has left the building. En lady Felice ook…
Maar ik draaf, geloof ik, een beetje door….
Wat in ieder geval wel waar is: de The Rozettes 4 Ever is een feit. We hebben onze informele première gehad. De speelperiode is begonnen en dat is een heerlijk gevoel. De regisseur is vertrokken. Prima. De knappe choreograaf ook. Jammer. We zijn nu met ons eigen clubje en ik verheug me op een reuze fijne periode.
En de voorstelling is klaar. Alle problemen zijn opgelost, rimpels gladstreken (niet die van mij… ander onderwerp!). Het is alle inspanningen zeker waard geweest. Samen met Wesley, Mitch en Samir en natuurlijk Guus achter de piano vormen we een hecht gezelschap dat elkaar helpt, elkaar wat gunt en het beste uit de ander naar boven haalt. Dat merkten we al toen de voorstelling gedurende de montage steeds beter ging zitten. En ik denk dat we de komende weken met elkaar kunnen gaan vliegen.
Maar oh, oh, oh, wat was moeder zenuwachtig!
We hebben geen lange reeks try-outs gehad waarin we nog van alle konden uitproberen. Nee, we hadden wel geteld één try-out en toen was het al première. Dan gieren de zenuwen je best door de keel. Dat gold niet alleen voor mij hoor. Leeftijd heeft daar niets mee te maken. Ook de jongelui waren nerveus. Je wilt aan je dierbaren en genodigden toch laten zien waar we de afgelopen weken met z’n allen zo hard aan hebben gewerkt . En dan wil je gewoon dat het goed gaat. Dat iedereen een goede voorstelling krijgt te zien. Terwijl we bezig waren merkten we al dat de mensen het naar de zin hadden. Mooie reacties en gul applaus. Het eindapplaus was hartverwarmend.
“Moeder kreeg heel veel veren op een plek waar zelfs Jan Aarntzen ze niet had bedacht”
De loftuitingen na afloop van de première waren buitengewoon prettig om te horen. Moeder kreeg heel veel veren op een plek waar zelfs Jan Aarntzen ze niet had bedacht. En het was fijn om te horen dat iedereen zo goed uit de verf kwam. Als dan blijkt dat mensen ontroerd zijn door een liedje of door een gevoelige scène dan ben je toch heel blij. Want daar doe je het voor. Je probeert de mensen te raken. We kunnen met elkaar niet de wereldvrede voor elkaar krijgen. Helaas niet (hoewel ik denk dat onze vrolijke assistent Sjors een heel eind zou komen). Maar we kunnen wel doen waar we goed in zijn en dat is theater maken. Met hart en ziel.
Enfin, het waren voor de lady best zware weken. Met veel repeteren, danspasjes, liedjes, scènes, verkledingen en heel veel doorlopen. Wellicht is mijn zonnige humeur niet altijd even stralend geweest, maar iedereen heeft recht op een somber moment.
Toen ik weken geleden met deze column begon, typte ik als titel: Felice’s Feest.
De wens was de vader van de gedachte. Ik wilde zo graag dat we er met z’n allen een vrolijke periode van zouden maken. Die begon met een kersenvlaai van de Hema en eindigt met het mooie applaus van een blije en tevreden zaal. Nou, we zijn begonnen dus vanaf nu mag u een onderdeel zijn van Felice’s feest. Tot en met 1 september is The Rozettes 4 Ever te zien in Het Betty Asfaltcomplex. Ik garandeer u een fijne avond. En een lady spreekt altijd de waarheid. Misschien krijgt u na afloop dan in levenden lijve …
… een liefdevolle embrasse,
Felice
The Rozettes 4 Ever is iedere donderdag t/m zondag van 8 augustus t/m 1 september te zien in het Betty Asfalt Complex in Amsterdam. Voor meer informatie en kaarten: www.felice.nu.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
