‘Special’ komt erg dichtbij mijn werkelijkheid

Het verhaal van Special is gebaseerd op het boek ‘I’m special and other lies we tell ourselves’ van Ryan O’Connell, de schrijver en ‘lead’ van de serie. Naast dat hij zichzelf speelt, acteert hij met dit verhaal ook het verhaal van vele anderen in de community: het verhaal van een dubbele minderheid. Met een dubbele minderheid bedoel ik een minderheidsgroep binnen de LHBT+-gemeenschap. Zoals personen met een niet-westerse immigratieachtergrond  en/of iemand met een fysieke, verstandelijke of mentale beperking.

In mijn ogen heeft Special een universele zeggingskracht voor eenieder die in zo’n situatie zit. De dubbele minderheidspositie heeft in mijn ogen namelijk bepaalde basiselementen. Bijvoorbeeld: de vooroordelen die over haar rondgaan en hoe ze eigen gemaakt worden door de minderheid. Zo zien we ook in Special. Als de hoofdpersoon de voordelen voor de mannen die hij leuk vind zonder reden gaat invullen. Het is in die zin een ‘feest van herkenning ‘ voor mij.

“Je ziet voor het eerst iemand op een beeldscherm die in bijna alles op je lijkt”

Persoonlijk heb ik een aantal keren een traantje moeten wegpinken. Stel je voor: je ziet voor het eerst iemand op een beeldscherm die in bijna alles op je lijkt. Een echte verademing. Vooral de schijnbare onhandigheid was heel erg herkenbaar. Net als de interne monologen die de hoofdpersoon doormaakt.

Het verhaal gaat over Ryan Hayes. Hayes heeft moeite met zijn handicap. Hij is geboren met een hersenverlamming (CP). Als hij wordt aangereden door een auto, heeft hij voor zichzelf een verhaal waarmee hij zich minder gehandicapt presenteert. Ryan werkt voor een internetmagazine, zijn eerste baan en zet op het werk zijn eerste stappen in het echte leven. Zijn eerste echte vriendschap, verliefdheid, het losweken van de symbiose met zijn moeder en het omgaan met een hardvochtige baas. Dit alles gaat stuntelend en met veel vallen en opstaan gepaard. Zeker wanneer ook zijn moeder zich op het pad der liefde gaat bewegen.

Niet alleen het onderwerp van gays met een beperking wordt met deze serie aangesneden. Culturele stereotypes worden ook naar de prullenbak verwezen door de krachtige rol Punam Patel: een Amerikaanse van Indiase afkomst. In de rol laat ze zien dat ze niet gecast is omdat zij onderdeel van een minderheid uitmaakt maar om wie is ze is. Geen stereotypische monologen over vrouwen en gewicht of problemen met haar Indiase achtergrond, nee: een powervrouw.

Voor O’Connell die als schrijver aan weg timmert, is acteren nieuw. Dat zie je. Enerzijds draagt dit bij aan het gevoel van ongemak en schaamte die in de serie aanwezig is en waaraan Ryan probeert te ontsnappen. Anderzijds maakt het dat het acteren soms geforceerd oogt.

De korte afleveringslengte gaat in veel  gevallen ten koste van een gelaagde opbouw van personages en van een goede opbouw van verhaallijnen. Hopelijk komt hier in een tweede seizoen verandering in; en zien door deze serie meer diverse verhalen over LHBT+-personen het licht. Iedereen heeft namelijk het recht zichzelf terug te zien in de media. Zeker wanneer het goede verhalen oplevert en een markt opent voor acteurs met een diversiteitsachtergrond.

De gevoelswaarde van deze serie voor iedereen die in een atypische positie binnen de community zit, zal groot zijn. De serie zelf boet echter veel aan kracht in omdat zij te kort is voor een complexere verhaalopbouw en voor meer gelaagde personages.

Maurits Huijbrechtse


Titel: Special
Schrijver: Ryan O’Connell
Regisseur: Anna Dokoza
Met: Ryan O’Connell, Jessica Hecht, Punam Patel
Marla Mindelle Augustus Prew en  Patrick Fabian
Aantal afleveringen: 8 afleveringen van 15 minuten
Rating: 3/5


 

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.