‘Wat had jij gedaan, als je een homogenezings-therapie moest ondergaan?’

‘Wat had jij gedaan, Stijn? Als je een homogenezingstherapie moest ondergaan?’ Ik tuur naar mijn goede vriendin, die verlangend naar mijn antwoord terugkijkt. Wat ik had gedaan als ik tegen mezelf en mijn omgeving moest liegen? Als ik doodongelukkig was omdat ik niet mezelf mocht zijn?

We zitten in mijn woonkamer met een kop thee. De laptop speelt de trailer van de nieuwe film ‘Boy Erased’ af. Het is een verwachte Hollywood-kaskraker met de grootste namen in de hoofdrol. Nicole Kidman speelt de gelovige moeder van een tienerjochie. Een jochie dat homoseksueel is. Als hij eindelijk de ballen heeft verzamelt om dat feit aan zijn ouders te vertellen, wordt-ie naar een homogenezingskamp gestuurd. Die zijn er immers genoeg in het – land of the free, home of the brave – Amerika. Maar niet iedereen mag er vrij zijn. De tienerjongen ook niet.

‘Toen je vroeger met Barbies speelde was ‘t al duidelijk’, aldus paps en mams.

Inleven

Wat ik had gedaan, als ik in dezelfde situatie zat. ‘s Avonds laat, als mijn hoofd op het kussen rust en ik naar mijn spierwitte plafond staar, spookt de vraag rond in mijn gedachten. Een antwoord geven kon ik vanmiddag niet. Inleven wel. Drie jaar geleden kwam ikzelf namelijk uit de kast. Dat de stad waar ik vandaan kom daar een week lang over in rep en roer was, kon me niet schelen. Soit, ik voelde me gelukkig en had de woorden ‘Ik ben homoseksueel’ eindelijk mijn strot uit gekregen.

De ballast was weg. Ik voelde me gelukkig en vrij. Ook kreeg ik de reactie waar ik jarenlang alleen maar van had durven dromen. ‘Dat weten we toch allang, jongen. Toen je vroeger met Barbies speelde was ‘t al duidelijk’, aldus paps en mams. Maar helaas komt niet iedereen uit zo’n warm nest. Er zijn nog altijd jongeren die eindelijk hun grootste geheim durven te vertellen, maar daar afschuwelijke reacties op krijgen.

Familie

Het is een fase. Een ziekte. Te genezen, alsof het een virus is. Daarom worden zij verstoten door hun familie. Of moeten ze naar therapie, waar ze niet bepaald op een luxe fauteuil ronduit over hun problemen mogen praten. Daar wordt gepreekt dat wie ze zijn en wat ze doen, niet wordt geaccepteerd door God, hun ouders en de kerk. En die therapieën bestaan, gek genoeg, nog altijd. Ook in Nederland. Ik zou daarom nu ook zulke preken naar m’n hoofd geslingerd kunnen krijgen, mocht ik andere ouwelui hebben gehad.

Wat had ik gedaan, als ik werd behandeld alsof ik ziek was? Of werd verstoten door mijn familie? Ik zou doodongelukkig zijn. Misschien wel zwaar depressief. Het lijkt me vreselijk je ziel te verloochenen omdat je omgeving dat wil. Daarom ben ik blij dat er ook aandacht wordt besteed aan zulke verhalen in het glamoureuze Hollywood. Misschien kunnen ouders er iets van leren.

En misschien kan die ene tienerjongen, die wellicht een einde aan zijn moeilijke leven wil maken, zien dat hij niet de enige is door zulke films. Allesbehalve. Ik ben er ook, net als honderdduizenden anderen. En we zijn er voor hem, ook als zijn familie dat niet is.

Stijn de Vries

Stijn de Vries

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

One thought on “‘Wat had jij gedaan, als je een homogenezings-therapie moest ondergaan?’

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.