Een paar maanden terug sprak ik een medewerker van een LHBT-organisatie. Ter kennismaking. Hij vertelde over de biseksuele mensen die hij kende. Volgens hem is het net een korfbalteam: een stel rare mensen bij elkaar. Het was allerminst complimenteus bedoeld.
Het eigenaardige aan emancipatiebewegingen is dat zij opkomen voor hun rechten waarin zij geschonden worden door hun gemeenschap en staat. Op het moment dat die rechten (enigszins) verworven zijn, gaat het vaak mis. De beweging verliest zijn kracht en kan zich niet meer goed herinneren hoe zijn eigen strijd is verlopen.
Ik wil het wel concreet maken: was mijn gesprekspartner soms vergeten dat hij en zijn homo en lesbische vrienden in het naoorlogse Nederland een bont gezelschap waren in de ogen van de maatschappij die hen niet accepteerde? Ik denk het. Ik heb me geërgerd aan zijn kwalificatie om die reden.
“Biseksuelen: net een korfbalteam, een stel rare mensen bij elkaar” …
Mij is vanuit verschillende hoeken op het hart gedrukt om te benadrukken dat het vooral leuk is om biseksueel te zijn. Dat is waar. Het is het grootste geschenk dat ik ooit van God, ook al geloof ik niet dat hij bestaat, heb gekregen. Niemand die dat geluk van mij afneemt. Maar wat hiermee bedoeld wordt, is dat ik de achtergestelde positie van biseksuele mensen niet mag benadrukken.
Ik kan niet anders dan dat wel doen zolang deze groep ten opzichte van homoseksuele mannen en lesbische vrouwen meer risico loopt op psychische problemen, verslaving en op suïcide. En zij significant meer dan homo mannen en vrouwen gepest worden op hun werk. Dat zijn nog maar een paar voorbeelden.
Waarom niemand van de LHBT gemeenschap in Nederland met macht, geld, netwerk zich met compassie ontfermt over biseksuele mensen, hen opzoekt en helpt, ontgaat mij volledig. Ook zij hadden zulke mensen nodig. Een biseksuele vriend van mij verwoorde het als volgt: geld op zichzelf is niet belangrijk maar als je kijkt hoe weinig er naar biseksuelen gaat dan zie je precies hoe de verhoudingen liggen.
Ik voel mij de aanvoerder van het korfbalteam, beschouw het maar als geuzennaam en vraag slechts dit aan LHBT-ers met een goede herinnering: kom om ons helpen zoals jij zelf eens ook hulp nodig had.
Joshua Zandberg is voorzitter van het Landelijke Netwerk Biseksualiteit en elke week schrijft hij een column over zijn leven als bi-man.