Negativiteit is iets wat in iedereen zit. Zo ook in mij. Als de blauwe hemel plaatsmaakt voor een grijs wolkendek, begin ik al binnensmonds te schelden. Ook als ik de trein net gemist heb, als blijkt dat ik me warmer had moeten kleden op een kille winterdag of wanneer ik me weer eens afvraag waarom een relatie krijgen als homoseksuele jongen toch zo moeilijk is, kan negativiteit me opvreten.
Iedereen heeft wel iets in het leven dat niet lekker verloopt. Het is echter een keuze om te verdrinken in je eigen ellende. Als een Astro TV-presentatrice verkondigen dat negatief zijn je niet helpt gaat me te ver, maar meegeven dat iets van de positieve kant bekijken geen kwaad kan, is iets wat ik hier wèl graag wil doen. Tuurlijk, we zijn een minderheid en het is bepaald niet altijd makkelijk. Anti-homogeweld is nog altijd aan de orde van de dag. Jonge LHBT+’ers worden uit hun huis gezet: verbannen door hun ouders na een jarenlange worsteling met zichzelf om wie ze zijn. Ik kan me niet voorstellen hoe vreselijk dat is.
Er zijn echter ook zoveel pósitieve kanten waar je naar kunt kijken. Tegenwoordig heeft men toegang tot het internet en er zijn films als Call Me By Your Name en programma’s zoals Uit de Kast. Coming-out video’s van grote Youtubers staan klaar om bekeken te worden en blogs waar coming-out tips gegeven worden klaar om gelezen te worden. Dating apps en gay bars bieden je de mogelijkheid een levenspartner te ontmoeten. Nederland biedt ook nog eens de mogelijkheid om met je levenspartner in het huwelijksbootje te stappen. Dit alles is in nog geen twintig jaar tijd bereikt! De stappen die gemaakt zijn, zijn groot. Ook al lijkt acceptatie en normalisering soms onmogelijk, we zijn al ver gekomen. De toekomst lijkt, ondanks sommige tegenslagen, veelbelovend.
Zelf kan ik niet over slechte ervaringen meepraten. Ik kom uit een geweldig, warm nest waar ik altijd werd geaccepteerd. Daarnaast ben ik een westerse, blanke man en heb ik mijn hele leven de vrijheid gekregen om mijn eigen pad te volgen. Ik realiseer me dat ik barst van de privileges, ook al hoor ik bij een minderheid. Soms schaam ik me bijna voor mijn geluk. Ik besef dat ik gezegend ben als ik lees dat er onrecht tegen de regenbooggemeenschap wordt gedaan omdat ik dit zelf nooit heb meegemaakt.
Een column schrijven om positiviteit te geven en te wijzen op een veelbelovende toekomst is daarom het minste dat ik kan doen, vind ik.
Stijn de Vries