Sam Roozen woont in Spanje en ontmoette daar de vierentachtigjarige Cayetano die hem zijn levensverhaal vertelt. Over homoseksueel zijn in het Spanje van Franco en de gevaren die openlijk homoseksueel zijn in die jaren met zich meebracht. Sam heeft de woorden van Cayetano opgetekend en Gaykrant publiceert het in meerdere delen.
Deel 4: Miguel de Molina.
Cayetano zit er weer netjes bij. Hij draagt een moderne zonnebril en een sombrero die net iets te groot is en daardoor regelmatig over zijn voorhoofd naar beneden zakt.
‘Weet je wie Miguel de Molina is? Tijdens ons vorige gesprek heb ik over hem gesproken maar onderweg naar huis bedacht ik me ineens dat je als Nederlander een koffer met andere geschiedenis met je meezeult.’
De ober brengt me een flesje bronwater en legt uit hoe het dagmenu eruitziet. ‘Weet jij eigenlijk wel wie Miguel de Molina is?’ vraagt Tano aan de jongen die hem vol verbazing aankijkt. ‘Nee meneer,’ antwoordt de ober beleefd. ‘Is het misschien een travestiet die een eigen show heeft hier in Benidorm? De naam komt me wel bekend voor.’
‘De jeugd van tegenwoordig. Ze hebben geen idee dat wij, en de generatie voor ons, dat is de generatie van Miguel de Molina, de weg voor hen vrij hebben gemaakt. Miguel de Molina was een grootheid. Hij stond in de grootste theaters van Spanje en het publiek stond in rijen om een plaatsje te kunnen bemachtigen. Mijn oma heeft hem meerdere malen live gezien. Dat hij homo was wist iedereen. Hij zong copla en dat was een genre dat in die jaren alleen door vrouwen werd gezongen. Hij liet zich altijd omringen door mooie vrouwen maar daar trapte niemand in. Molina heeft uiteindelijk een mooi leven gehad, maar daar heeft hij een hoge prijs voor moeten betalen.
Hij heeft zelfs zijn land moeten verlaten om niet vermoord te worden. Hij stond bekend als de grootste entertainer van het land en bracht vreugde naar de mensen. Zelfs tijdens de oorlogsjaren. Hij moest verplicht optreden voor de republikeinse troepen waarmee hij zich in de kijker van de vijand speelde. Na een optreden in Madrid stonden drie mannen hem op te wachten. Ze identificeerden zichzelf als politieagenten en sloegen hem bijna dood. ‘Vieze vuile flikker’ schreeuwden ze, terwijl ze tegen zijn schedel aan bleven schoppen. Het was een wereldwonder dat hij deze aanval had overleefd. De lafaards smeerden hem in de overtuiging dat ze hem voor dood hadden achtergelaten.
Hij werd gevonden door een toevallige passant. Toen hij was opgeknapt, is hij naar Argentinië gevlucht. Daar spraken ze zijn taal en kon hij opnieuw beginnen. Spanje eiste echter al snel dat hij door zijn seksuele oriëntatie uitgeleverd werd om een straf uit te zitten. Hij zag de kans om naar Mexico te vluchten. Daar schreef hij een brief aan Evita Perón die er op haar beurt weer voor zorgde dat hij terug naar Argentinië kon gaan. Hij werd uiteindelijk de grootste ster van Argentinië.
Hij is slechts één keer naar Spanje teruggekomen. Dat was in 1957. Hij voelde zich verraden door het land waar zijn wieg ooit had gestaan. Zelfs toen hij op latere leeftijd onderscheiden werd met een belangrijke prijs, weigerde hij deze op te halen. In 1960, toen hij de leeftijd van 52 had bereikt, nam hij het drastische besluit om zijn carrière te laten voor wat het was.’
Cayetano zucht.
‘Molina en ik hebben veel met elkaar gemeen’ gaat hij verder. ‘Ik vertel je dit verhaal niet voor niets. Er zijn verschillende films over het leven van Miguel gemaakt en bij elke film voel ik dezelfde pijn en beleef ik dezelfde angsten. Het is de geschiedenis van de homoseksuele man van ons land. De evolutie waar wij rake klappen voor hebben ontvangen. Dat zo’n snotneus als zo’n ober zich daar niet in verdiept maakt me razend. Waar is dat pokkejoch eigenlijk?’
Cayetano staat op om een beter overzicht van het terras te krijgen. Het pokkejoch is vooralsnog nergens te bekennen. Er komt even later een andere ober onze kant op. ‘Duidelijk een hetero,’ vertrouwt Cayetano me toe. ‘Een homofoob. Die haal ik er zo tussenuit. Je merkt het aan de geforceerde manier waarop hij naar ons toeloopt. Het ras dat mijn leven zuur heeft gemaakt waardoor ik ze op een afstand ruik. Het is een haat die nooit meer weggaat. Dezelfde haat die jullie Nederlanders voor de Duitsers hebben’.
Als ik hem laat merken niet eens te zijn met zijn uitspraken wordt hij bijna kinderlijk boos. De uitspraak dat je geen appels met peren kunt vergelijken snapt hij niet. Alles is zwart-wit bij Cayetano. Is dit dezelfde man die tijdens het eerste gesprek zo vrolijk en charmant overkwam?
‘Wij zijn een temperamentvol volk en dragen de grieven voor eeuwig met ons mee. Jullie Nederlanders zijn wat killer. Wat realistischer. In de noordelijke landen wordt er meer bloed naar de hersenen gepompt dan naar het hart.’
Hij lacht.
‘Homofobie komt langzaam weer terug. Je ziet niet anders op de televisie. Relschoppers. Afgelopen weekend nog is Samuel Luiz, een jongen van 24, doodgeslagen in Galicië. Simpelweg omdat een groepje macho’s daar zin in had. Het slachtoffer was een jongen die in een verzorgingshuis werkte. Een prima jongeman die geen vlieg kwaad deed. Ik durf er gif op in te nemen dat hij wel wist wie Miguel de Molina was. Snap je nou waarom ik zo fel reageer? We zijn weer terug bij af. Als ik straks in mijn graf lig, blijkt het allemaal voor niets te zijn geweest.’
‘Waar was je nou, rotjoch’ zegt Cayetano als de ober weer op komt draven. Gelukkig ziet hij de humor er wel van in en neemt hij het puberale gedrag van de oude man niet serieus. ‘Ik moest wat inkopen doen bij de supermarkt hier op de hoek. De inkoop van vanmorgen is een beetje de mist in gelopen. Andrea, de vriendin van Fabis is weer eens boos weggelopen.’ Hij wijst naar de norse Bulgaar die stampvoetend door de zaak loopt. In de ogen van Cayetano uiteraard een homofoob.
‘Hebben jullie een keuze kunnen maken?’
‘Hoe heet je?’ vraagt Tano.
‘Patrizio.’
Tano tovert de lach weer op zijn gerimpelde gezicht en gooit opnieuw al zijn charmes in de strijd. ‘Ik heb slechts één vraagje als het op de menukaart aankomt. Bij welk gerecht zit jouw telefoonnummer inbegrepen? Mijn nieuwe vriend hier – hij wijst knipogend naar mij – zag dat hij nog niemand heeft staan bij de letter P.’
‘Smooth,’ denk ik bij mezelf, terwijl ik het gevoel heb door de grond te zakken. Deze ouwe snoeper had me de vorige keer al gewaarschuwd en nu maakt hij zijn woorden waar. Patrizio lacht. ‘Mijn nummer staat bij de desserts vermeld, maar dan moet u wel buiten de kaart om bestellen’. Zelfs de oude man die anders zo ad rem is weet zich geen houding te geven en laat mij het woord doen. Schaakmat. De ober glimlacht en neemt de bestelling op.
*
Klik hier voor de eerdere delen van Cayetano
*
Sam Roozen is in Dordrecht geboren en woont sinds 1982 in Spanje. Hij heeft daar voor verschillende tijdschriften en kranten geschreven. Tegenwoordig is hij fulltime schrijver en werkt hij aan zijn boek ‘Lulletje Roozenwater’, waarin hij ingaat op de traumatische ervaring die hij als jong mannetje had toen zijn ouders besloten te emigreren en hij uit zijn vertrouwde wereldje werd weggerukt.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
