Simone Claessen: laatbloeier met een lifeline online

‘Als je midden in de nacht met paniekaanvallen zat, was er altijd wel iemand wakker met wie je kon praten.’ Aan het woord is Simone Claessen (zij/haar). Zoals ze zelf zegt, ‘een laatbloeier.’ Iemand die veel steun gevoeld heeft bij haar coming-out en zoektocht naar zichzelf bij een online steungroep,  waarvan ze nu zelf de Europese tak aanstuurt.   

Tekst: Kitty van Peer
Foto: Simone Claessen

Simone vertel, waarom wil je je verhaal delen met Gaykrant?  

Graag wil ik de kracht van online support belichten en aandacht vragen voor onze Europese groep. Mijn verhaal: met 52 jaar kwam ik uit de kast, ik was 20 jaar getrouwd met mijn destijds man en heb twee kinderen. In mijn zoektocht ben ik op een online steungroep gestuit van vrouwen die op latere leeftijd uit de kast kwamen; een besloten facebook groep.

Die groep was gestart door een Amerikaanse vrouw, die zelf uit de kast kwam na twee heterorelaties en nergens informatie of hulp kon vinden. Daarom is ze een blog begonnen en vervolgens zelf een groep gestart. Het vinden van deze groep was een lijflijn voor mij. Zonder had ik het destijds niet gered denk ik. Op een laagdrempelige manier in contact komen met gelijkgestemden, die weten waar je het over hebt, dat was álles voor mij.

“De gemene deler is dat we op latere leeftijd een coming out hebben beleefd en dat we in Europa wonen”

Waarom ben je destijds niet naar het COC of Orpheus gestapt? 

Als je nog maar net aan het worstelen bent geslagen met je gevoelens, kan naar een organisatie stappen nog een brug te ver zijn. Zelfs de gedachte aan bellen of mailen deed bij mij het angstzweet uitbreken. Interne homofobie speelt een enorme rol. Je bent nog volop bezig zelf je gevoelens te plaatsen en wil ze eigenlijk niet. Het kostte mij twee afspraken bij de huisarts om het hoge woord eruit te krijgen.

Ik moest met iemand praten want ik ontplofte bijna, maar met wie? “Dan maar de huisarts”, dacht ik. Zat ik daar, durfde ik het nog niet te zeggen. Begon ik maar over iets anders. Een week later heb ik een nieuwe afspraak gemaakt. Toen kwam het met horten en stoten eruit. 

De volgende voorzichtige stappen?

Je bent niet bekend met de scene en zit met zoveel vragen; accepteren ze me wel, zien ze me niet als “fake”? Wie tref ik daar? Hoe reageren ze? Het is alsof je als puber met gierende hormonen rondloopt in een land waar je de taal niet spreekt.  Niemand in je omgeving weet het nog: je wil niet te opvallende stappen nemen. Een online supportgroep zit in je broekzak, in de veiligheid van je telefoon, en heb je altijd bij de hand.

Daarnaast reageerde in mijn geval het COC niet en verder kon ik geen ingang vinden. Later in het proces, na mijn coming-out ben ik wel binnengestapt bij het COC. Dan hoor je over organisaties als Orpheus, over sites als Switchboard. Maar als die niet boven komen drijven als je als ‘nieuweling’ aan het googelen slaat, dan schiet je als LHBT+ organisaties je doel voorbij, vind ik

Vertel eens iets meer over de supportgroup 

Toen ik lid werd bestond de groep uit 100 leden. Dat was in 2016. Januari dit jaar is die groep gesloten, omdat het te groot en teveel werd voor de admins. We hadden op dat moment ruim 2.600 leden, van over de hele wereld. Je kunt dus wel zeggen dat er in een behoefte werd voorzien. Inmiddels zijn de leden verspreid over diverse subgroepen. Ik beheer een Europese groep van een kleine 40 leden. Het is een besloten groep, om de privacy en veiligheid van leden te waarborgen (contact kan via het mailadres hieronder).

We zijn een inclusieve en diverse club mensen. Verschillende leden zijn hun proces gestart met de gedachte dat ze lesbisch waren, maar zijn daarna een ander proces ingegaan. We hebben in de groep dus lesbische vrouwen, maar ook non-binaire mensen en trans personen. De gemene deler is dat we op latere leeftijd een coming-out hebben beleefd en dat we in Europa wonen.

“Ik heb me ont-wikkeld, in die zin dat ik laag voor laag heb afgepeld totdat ik bij de kern ben uitgekomen en nu kan zeggen: ‘Dit ben ik’.”

Hoe heeft de groep je geholpen? Zijn er vriendschappen ontstaan? 

De groep heeft een belangrijke rol gespeeld in wat wij noemen a brutiful journey: het proces is brutal maar de uitkomst van jezelf hervinden is beautiful. Natuurlijk moet je het uiteindelijk zelf doen, maar het feit dat je continue mensen binnen je bereik hebt die je snappen en tegelijkertijd vanuit hun eigen ervaring en andere culturele achtergrond dingen vanuit een ander perspectief zien, was voor mij ongelooflijk waardevol.

Vroeger had je penvrienden, die deelden ook de diepste zielenroerselen met elkaar, vaak zonder dat ze elkaar ooit hadden ontmoet. In onze groep was en is dat net zo.  Je gaat heel snel de diepte van je emoties in; dat schept een band. Er zijn zelfs verschillende huwelijken voortgekomen uit de groep. Ik zou best mate zijn geweest bij de bruiloft van mijn beste maatje uit Melbourne, als COVID geen roet in het eten had gegooid. 

Waarom wil je een actieve rol hebben in de Europese club? 

Ik wil heel graag iets teruggeven, of eigenlijk is het meer paying it forward, omdat ik weet hoe het voelt.  Weet wel dat het voor mij persoonlijk ook belangrijk was om vaste grond te voelen in de locale gay community. Dat is echt niet voor iedereen zo. Er zijn ook vrouwen die geen labels willen en die zeggen: ‘Ik ben nu toevallig verliefd op een vrouw, that’s it, meer hoef ik er niet mee te doen.’ 

Ik label mezelf als lesbisch en voel wél de behoefte te participeren. Binnen het COC pr-werk doen voor Coming-Out Dag, voorlichting geven op scholen, dat was geweldig, maar uiteindelijk was de behoefte om iets vanuit mijn eigen ervaring als laatbloeier te doen sterker. Het zit dichter bij mijn hart en ik denk dat ik voor die groep meer kan bijdragen. Nu kan ik bijvoorbeeld iets betekenen voor vrouwen die in regio’s en plaatsen wonen waar ze geen aansluiting vinden met gelijkgestemden, er geen LHBT+ organisatie is. En met name voor deze vrouwen is een online groep echt een uitkomst.

Wat doen jullie in deze groep? 

We delen elkaars ervaringen, stellen vragen, zoomen regelmatig en bespreken dan – afhankelijk van de fase in het proces waarin vrouwen zitten – verschillende onderwerpen. Niemand hoeft de gehele tijd actief te zijn, het mag. De ene keer participeer je meer, de andere keer volg je. Het gaat eigenlijk vanzelf.

Heeft het jou als persoon veranderd?

Ik denk dat ik kan zeggen dat ik aan het eind van het hele coming out proces niet zozeer een ander mens ben, maar meer mezelf. Ik heb me ont-wikkeld, in die zin dat ik laag voor laag heb afgepeld totdat ik bij de kern ben uitgekomen en nu kan zeggen: ‘Dit ben ik.’ Ik heb meer zelfvertrouwen, durf op mijn intuïtie te vertrouwen en – opmerkelijk voor iemand die altijd met de stroom meeging – vind het niet erg om anders te zijn. Mijn coming-out werkt door in alle aspecten van mijn leven, zowel privé als in mijn werk. 

Hoe sta je nu in het leven, en hoe verder?

Ik ben heel happy met mijn leven nu, bijna 5 jaar na mijn coming out. Ik ben trots op mijn zoons, heb mijn zielsmaatje gevonden en we hebben trouwplannen. Voor de groep is mijn grootste wens dat we na COVID een congres kunnen gaan organiseren. Dat zou geweldig zijn. 

Gouden tip: blijf niet in je eentje worstelen. Zoek contact met gelijkgestemden: online, COC, wat voor jou het beste werkt. 

Vragen naar aanleiding van dit interview? Mail dan naar latebloomersnl@gmail.com