Wanneer zag jij voor het laatst een piemel in rusttoestand – niet als grap, niet als porno, maar gewoon als lichaamsdeel? Precies dat vraagt fotograaf John Wiersma zich af in zijn nieuwe boek Hé Pik de biografie van mijn piemel. Wat begon als een persoonlijke fascinatie groeide uit tot een ongewoon intiem kunstproject: honderd piemels, honderd verhalen. En het resultaat is allesbehalve plat.
Tekst: Maurits Huijbrechtse
In een wereld waarin de vagina inmiddels een keur aan boeken, tentoonstellingen en documentaires heeft gekregen, blijft de piemel opvallend afwezig in serieuze cultuur. Zeker in rust. Wiersma: “Zelf ben ik al 42 jaar eigenaar van een piemel. Geen enorm grote, maar ik ben er blij mee – hij heeft me drie prachtige dochters gegeven. Toch had ik hem nooit echt goed op de foto gezet. En ik wist: dit geldt voor veel meer mensen.”
Dus ging hij op zoek. Niet naar de grootste, de hardste of de meest indrukwekkende – maar naar het alledaagse, het echte. En naar de mensen die eraan vastzitten.
De piemel zonder masker
De foto’s in Hé Pik zijn ingetogen, maar direct. Geen glamour, geen ironie – gewoon slap, gewoon menselijk. In Wiersma’s studio werden honderd piemeldragers vastgelegd: cis mannen, transgender mannen, een non-binaire persoon, jonge jongens en oudere heren, mensen met littekens van operaties of trauma. Ieder kreeg de kans zijn eigen verhaal te vertellen. Het boek is daarmee evenzeer een fotoproject als een bundel persoonlijke geschiedenissen.
De ene piemel heeft duizenden avonturen beleefd, de andere is al vijftig jaar monogaam. Er zijn verhalen over trots, over schaamte, over teelbalkanker, misbruik, littekens. Een oudere homo vertelt hoe hij zich decennialang ongemakkelijk voelde in sauna’s: “Ik dacht altijd dat ik buiten de norm viel. Nu zie ik: dit is míjn norm. En die mag gezien worden.” Een transgender man toont zijn postoperatieve piemel – niet als medisch object, maar als een deel van zijn identiteit. “Dit gaat niet over piemels,” zegt hij. “Dit gaat over bestaan.”
Een veilig tegenbeeld
De kracht van het boek zit in de zachtheid – en die is verrassend zeldzaam. Zeker voor queer lichamen. In een tijd waarin jonge mannen zich steeds vaker met onderbroek onder de douche begeven, waarin piemelvergelijking leidt tot schaamte, onzekerheid of stilte, biedt Hé Pik een radicaal ander beeld. Geen piemel is hier de maat der dingen – ze zijn wat ze zijn. En dat is precies de bedoeling.
Wiersma noemt het zelf een “intieme bijbel”: 400 pagina’s dik, in een compact formaat, gebonden op een manier die vraagt om aandacht. De kijker moet moeite doen om alles goed te zien – en krijgt daarvoor iets terug wat zelden in beeld komt: kwetsbaarheid, herkenning, ruimte.
Trots als politiek gebaar
Het boek is dus niet alleen voor mensen met een piemel. Het is voor iedereen die ooit het gevoel had dat hun lichaam niet klopte met de norm. Voor wie zich te klein, te wit, te zwart, te dik, te anders voelde. Voor wie zichzelf te lang verborgen hield.
Hé Pik zegt zacht maar helder: jouw verhaal telt. Jouw lichaam mag gezien worden. En ook al staat je piemel niet altijd overeind – jij wel.
hé pik! winnen?
Benieuwd geworden? Er worden twee exemplaren verloot. Check de Instagram van Gaykrant, reageer op de post over dit boek en maak kans op een exemplaar van deze intieme bijbel!
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
2 thoughts on “Hé Pik – 100 piemels, 100 verhalen, en de kracht van zachtheid”