Remco recenseert | Passie op de straten van Sao Paulo

Op 22 mei komt de film Braziliaanse film Baby in de bioscoop. Een verhaal over de sekswerker Wellington, zijn mentor Ronaldo en hun leven op straat. Over passie op de straten van Sao Paulo. Gaykrant had een gesprek met de regisseur Marcelo Caetano. 

Tekst: Remco van Dam

Wellington is geen eenvoudige jongen: een ex-gedetineerde, verlaten door zijn familie. Hij is puur, naïef maar tegelijkertijd manipulatief.

“Dat is zijn manier van overleven op straat en in deze harde samenleving. Hij komt uit een homofoob gezin, zat in de gevangenis en doet sekswerk. Hij heeft geleerd te liegen over zijn verlangens en persoonlijkheid. Als hij dat niet doet, zal zijn omgeving hem kapotmaken. Ten opzichte van zichzelf moet hij eerlijk zijn over zijn dromen en verlangens, die hij voor de buitenwereld wil verbergen.”

Dat klinkt als een pittige rol. Was het moeilijk om een acteur te vinden?

“Nee niet echt. Op mijn castingoproep reageerden zo’n 2000 jongens. Ze wisten allemaal dat het om een rol als sekswerker ging. Na wat rondes hadden we 20 acteurs over. Met hen hebben we het script besproken. En acteur Joao Pedro Mariano, viel op. Hij kon mij dingen over mijn personage uitleggen die ik niet wist. Dat was indrukwekkend.”

 

Exhibitionist

Mariano is een beetje een exhibitionist en had geen probleem met de seksscènes. Maar hij zag wel op tegen geweld.

“Hij was bang dat ie dat niet overtuigend kon acteren. De film heeft een scene waarin hij wordt lastiggevallen door een klant. Wellington reageert daar heftig en gewelddadig op. Het is cruciaal voor het verhaal omdat je dan begrijpt waarom hij in de gevangenis zat. En in deze scène krijgt ie zijn bijnaam Baby. Mariano vond dit erg moeilijk om te acteren, dus we hebben er veel over gesproken. En met succes.”

Baby woont samen met zijn mentor. Dat levert sensuele maar ook moeilijke situaties op. Voor Caetano is hun relatie speciaal.

“Het is passie. Ze zijn dol op elkaar. Maar het gevoel is zo intens dat ze het constant proberen te vermijden. Hartstocht is fantastisch, maar het maakt je kwetsbaar. Je bent namelijk afhankelijk van de acceptatie van de ander. Je weet nooit of jouw intensiteit hetzelfde is als die van de ander. Dus moet je aanvoelen wat zijn woorden betekenen, wat ie in zijn omarming legt en wat ie zegt met zijn kus.”

Dan komen er uiteindelijk toch grote problemen.

“Deze film gaat over de littekens die anderen in ons lichaam achterlaten. Baby is een jongen van de straat, zijn lijf zit vol littekens. Maar hij zal overleven.”  

 

Somberder

Caetano begon in 2017 met het schrijven van de film en werkte er zes jaar aan. Zijn eerste versie ging over een jongeman van het platteland die in São Paulo aankomt.

“Het eerste script lag heel dicht bij mijn eigen verhaal toen ik 19 was. Maar de afgelopen zes jaar is de wereld is enorm veranderd. Naast een pandemie hadden we vier jaar lang een extreemrechtse regering in Brazilië. En dat was zwaar voor de queergemeenschap. We gingen van een optimistische golf met hoop op verandering naar een moeilijke situatie in een gepolariseerde samenleving. Mijn mooie verhaal uit 2017 moest anders: somberder. Ik voegde sekswerk, gevangenis en geweld toe, zodat de film het Brazilië van nu beter weerspiegelt.”

In hoeverre is Baby nog een persoonlijke film?

“Er zitten een paar situaties in de film die heel dicht bij mijn leven staan. Maar uiteindelijk is het verhaal fictie. Want ik heb nooit sekswerk gedaan en ben niet in de bajes beland.”

Hij voegt daar weifelend aan toe: “Toch gaat ook dat, op een of andere manier over mezelf. In de ervaringen van Baby en Ronaldo toont de film mijn break-ups, mijn littekens en mijn eenzaamheid. Ik denk dat een film alleen maar goed kan zijn als je jezelf blootgeeft.”