Welkom in de jaren zeventig, jonguh!

Waar ik me de afgelopen tijd erg druk over heb gemaakt is de hang van de huidige generatie naar alles wat maar enigszins riekt naar de jaren zeventig. De muziek is weer helemaal van NU. En ja hoor, daar komende de verguisde jaren zeventig kleuren weer om de hoek: oranje, warm geel en bruin sluipen het tijdsbeeld in. Alleen met die laatste kleur heb ik meer moeite. En dan niet omdat het bruin is, maar meer omdat in deze huidige tijd er ook een associatie te leggen is met een minder fijne tijd.

Tekst: Willem de Wit

Man en paard dan maar. Ik kijk met afgrijzen naar de huidige ruk naar extreemrechts in onze politiek. Al wordt er nog zo zorgvuldig geformuleerd en uitgelegd dat ons land uiteindelijk optimaal geregeerd gaat worden, I call it bullshit!

trauma

We laten gedachtengoed weer opborrelen waarvan mijn generatie nog de nasleep mee heeft mogen maken. In de vorm van onze ouders die zwaar getraumatiseerd uit de oorlog kwamen. Mijn vader heeft nooit verwerkt wat de oorlog hem heeft aangedaan, iets wat zijn weerslag had op mijn moeder en dus ook op mij. Nu zie ik met lede ogen toe hoe de maatschappij gestemd heeft.

Dat heeft gevolgen voor onze community . Niet groots en meteen agressief ingezet, maar sluimerend en met kleine stappen gaan onze rechten en vrijheden ons afgenomen worden. Ik heb de jaren zeventig beleefd, spelletjes als “potenrammen” waren geliefd hetero-gemeengoed. Ik mocht het meemaken toen mijn oude klasgenoten vonden dat ik toe was aan dit populaire tijdverdrijf en mij in een portiek te grazen namen. Vrijheden hadden we niet.

voortschrijdende verharding

De enige mogelijkheid was om naar Amsterdam te vluchten. Dus ging ik naar de Gay Capital. Maar nu vrees ik toch ook voor ons zo geliefde Amsterdam. De maatschappij verhardt ook daar. Onze community heeft hard gevochten voor de ultieme vrijheid om jezelf te mogen zijn, maar in kleine uitlatingen wordt dat tenietgedaan. Overal!

Denigrerende uitspraken naar onze trans-community, dragqueens, of over genderkeuzes. Ze sijpelen de
maatschappij binnen en we staan praktisch machteloos. Waar we vroeger nog de straat op gingen en ons ongenoegen uitschreeuwden, is het strijdtoneel verplaatst naar de ongrijpbare digitale wereld. Waar je in volstrekte anonimiteit kunt fulmineren over alles wat jou niet bevalt. Tien tegen één staat onze community hoog op de agenda. Hoe vaak moeten we niet lezen dat de afkeer van onze vrijheden als walgelijk, pervers en verwerpelijk worden beschreven?

Kortom, de jaren zeventig keren ook op het vlak van het maatschappelijk denken terug. Ik schrik van deze stap terug in onze emancipatie. Ik was zo trots dat er stappen werden gezet naar vrije keuzes in gender en levensinvulling, maar zie nu dat die vrijheid onder druk komt te staan. We hebben als maatschappij keuzes gemaakt waar we de gevolgen van gaan merken. In mijn meest duistere momenten zie ik parallellen met de
jaren twintig van de vorige eeuw. En dat heeft uiteindelijk niets goeds gebracht. Ik schrik van opmerkingen van ministers, die het voor het zeggen kregen.

zorgen

Ik hoop op het gezond verstand van de Nederlander en wens vurig dat we snel nieuwe verkiezingen gaan krijgen om dit tij te keren, maar ik vrees van niet. Dus moeten we ons verbaal gaan wapenen, vooral in de digitale wereld. Dat laat onverlet dat wij ons ook moeten gaan verharden op straat. Ook daar is de kans groot dat we bedreigd gaan worden om het simpele feit dat we onszelf willen zijn. Ik heb de opkomst van onze vrijheden meegemaakt. Genoten van een tijd waarin we ons vrij voelden, maar nu maak ik me zorgen over onze jonge generaties.

Ik gun iedereen het recht om jezelf te zijn, maar het riekt ineens weer heel erg naar de jaren zeventig: haat, onbegrip, geweld en demonisering liggen op de loer en lijken vaste grond te krijgen. ‘Welkom in de jaren zeventig jonguh’ is dus niet een ode aan een stijl in mode, wonen, muziek en vrijheid. Maar een waarschuwing dat onze community in zwaar weer gaat komen. Toch maar weer de straat op in grote getale?

Remember the first PRIDE was a RIOT!

P.S.: Ik ben nog niet klaar want de werkelijkheid is nog erger dan de gedachte eraan. Bedenk dat het heden ten dage dus mogelijk is om minister of zelfs president te worden, ook als je in het verleden de meest verwerpelijke uitspraken hebt gedaan. Het enige wat je hoeft te doen is zeggen dat je het voortaan ‘goed’ gaat doen! Dat is dan afdoende en vervolgens mag je ook nog volmondig beweren dat je de ooit gedane uitspraken nog steeds valide vindt. Dat geeft mij en hopelijk velen met mij géén gerust gevoel. Bedenk dat ons hele hebben en houwen bekend is door ons gebruik van sociale media en datingapps. Een zoekterm is voldoende om de hele groep in beeld te hebben. Wat dat kan opleveren, stuurt nu al een ijskoude rilling over mijn rug. Blijf opletten!

Want picture this: Op zaterdag 29 juni 2024 vierde Parijs PRIDE. De hele stad liep uit. Ook werd er tijdens de PRIDE MARCH volop aandacht gevraagd voor de veranderende politieke sfeer in Frankrijk. Sterker nog, zelfs voetballegende Mbapé had het EK voetbal aangegrepen om Frankrijk op te roepen tegen racisme te stemmen. Hoe ontluisterend was het om de dag erna te moeten constateren dat Frankrijk een ruk naar rechts had gemaakt? Europa verandert, en dat gaat ook betekenen dat wij als community het steeds moeilijker gaan krijgen. Noem me een sombere oude ‘out of touch’ nicht, maar WTF gebeurt er? En hoe gaan we ons wapenen?

Last but not least: PRIDE staat voor de deur, misschien moeten we daar maar weer eens een RIOT van maken.

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!