Net als zonnige films begint “Vuurgloed” met een proloog waarin de kern van het verhaal in beeld wordt gebracht. Erica, psychologe, komt terecht onder de wielen van metrolijn 7 in New York. Was het een ongeluk? Of werd ze opzettelijk geduwd? Dittrich houdt de lezer vanaf het begin in het ongewisse, wat een beklemmende spanning creëert. De vraag naar waarheid en rechtvaardigheid vormt de kern van het boek.
Tekst: Erica van Dooren
Foto’s: pxhere.com en Boris Dittrich
Schuld en schaamte
De psychologische spanning in “Vuurgloed” is voelbaar in de zoektocht van Robin en Gemma naar antwoorden. In Erica’s spullen vinden ze een half verscheurd dagboekfragment met een aanwijzing naar de waarheid. De man die mogelijk betrokken was bij haar dood blijkt een invloedrijke hoogleraar mensenrechten. Zijn verleden is omgeven door geruchten over grensoverschrijdend gedrag, maar bewijzen ontbreken. Robin en Gemma raken verwikkeld in een complexe zoektocht waarin macht en genderverhoudingen centraal staan. Dittrich zet subtiel vraagtekens bij hoe beschuldigingen tegen invloedrijke mannen vaak onder het tapijt worden geveegd. De persoonlijke dynamiek tussen Robin en Gemma speelt hierbij een grote rol: hun relatie is zowel een bron van steun als een spiegel voor hun eigen morele dilemma’s.
Vuurgloed als innerlijke drijfveer
De titel “Vuurgloed” verwijst niet alleen naar jaloezie en vergelding, maar ook naar de innerlijke drijfveren van de personages. Robin wordt verteerd door haar obsessie om de waarheid boven tafel te krijgen. Erica’s ‘vuurgloed’ lijkt haar fataal te zijn geworden: haar verlangen naar gerechtigheid leidde haar naar gevaarlijke confrontaties. Dit Bijbelse concept krijgt extra betekenis doordat de grenzen tussen dader en slachtoffer vervagen. Wie heeft werkelijk schuld?
Vuurgloed is een bijna in onbruik geraakt woord, dat vooral bekend is uit oudere Bijbelvertalingen en poëtische taal. Het roept een intens gevoel op, alsof iets van binnenuit brandt. In Vuurgloed citeert Dittrich op de eerste bladzijden: “Want jaloersheid is vuurgloed in een man, hij kent geen mededogen ten dage der wraak” (Spreuken 6:34). De lezer staat hiermee meteen op scherp. Toch is het misleidend: in het verhaal speelt jaloezie nauwelijks een rol. Juist de geleidelijke verdieping van de relatie tussen Robin en Gemma krijgt voelbaar gewicht, zonder dat Dittrich daarvoor trucjes nodig heeft. Het ontvouwt zich vanzelf, als gevolg van de loop van het verhaal. En dat is knap.
New York als medespeler
New York is in “Vuurgloed” geen decor, maar een medespeler in het verhaal. De stad ademt dreiging, is overweldigend en functioneert bijna als antagonist. Van de ondergrondse perrons tot de VN-gebouwen, Dittrich gebruikt New York om de beklemmende sfeer te versterken. De stad weerspiegelt de chaos en ongrijpbaarheid van de waarheid: net als de metro, dendert de plot onverbiddelijk voort.
Spanning versus stijl
De kracht van “Vuurgloed” ligt in de psychologische spanning en de gelaagdheid van de personages. Dittrich schrijft filmisch en beeldend, wat het boek een sterke sfeer geeft. Toch is dit tegelijkertijd een valkuil: de gedetailleerde beschrijvingen van omgevingen vertragen soms de vaart. De opmaak had hier en daar wat zorgvuldiger gekund. Brieven, dagboekfragmenten en e-mails lopen nu visueel sterk over in de hoofdtekst, waardoor het soms even schakelen is voor de lezer. Een duidelijkere typografische scheiding – bijvoorbeeld in lettertype of door inspringen – had de structuur versterkt en de leeservaring net wat vloeiender gemaakt.
Vier sterren voor vuur en finesse
Afgezien van enkele taalfoutjes en de iets te gedetailleerde beschrijvingen, is “Vuurgloed” een meeslepende en intelligente roman die zowel als thriller en psychologisch drama overtuigt. Dittrich snijdt scherpe maatschappelijke thema’s aan zonder expliciet te worden, en weet de lezer te confronteren met de dunne scheidslijn tussen gerechtigheid en wraak. De vier sterren die overblijven, zijn dan ook meer dan verdiend. Dittrich levert met “Vuurgloed” een roman af die nog lang nagloeit in het hoofd van de lezer.
Over Boris Dittrich
Boris Dittrich (1955) is een Nederlandse politicus, jurist en mensenrechtenactivist. Sinds 2019 is hij lid van de Eerste Kamer voor D66. Eerder werkte hij als directeur pleitbezorging bij Human Rights Watch, waar hij zich inzette voor de rechten van vrouwen en slachtoffers van seksueel geweld. Zijn romans, waaronder “Vuurgloed”, reflecteren zijn betrokkenheid bij maatschappelijke kwesties en rechtvaardigheid.
Erica van Dooren schrijft verhalen en werkt aan een roman. Ze publiceerde eerder in onder meer Twist: tijdschrift voor ongewone verhalen en een verhalenfeuilleton in Elders Literair. Haar werk werd vertaald in het Portugees voor het Braziliaanse Littera en in het Duits voor het tijdschrift Kultur und Politik. Daarnaast schrijft ze boekrecensies, interviewt auteurs en coacht andere schrijvers bij hun werk.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
