Afgelopen dinsdag schreef ik een artikel dat nu, een paar dagen later, pijnlijk actueel blijkt te zijn. Over het politieke klimaat. Sociale onzekerheid. De verkiezingsuitslag in de Verenigde Staten. Toen wilde ik er nog niet aan denken, mezelf vasthoudend in de veilige ontkenningsfase van een soort rouw. Nu voel ik echter een krachtigere emotie: boosheid. Aangewakkerd door angst en onzekerheid vraag ik me af: hoe keren we deze politieke koers? Hoe vechten we voor onze rechten, nu alles wat zo vanzelfsprekend leek te zijn, op losse schroeven staat? Deze angst voedt een vurige boosheid die ik niet langer kan negeren. Dus wil ik antwoord op die ene vraag: Wat is er aan de hand?
Text: Lilly Akuma
“Lange ziekenhuiswachtlijsten, torenhoge voedselprijzen en toenemende dakloosheid. Welkom in het leven onder de meest rechtse Finse regering in generaties,” luidt de kop van een nieuwsartikel die voorbij komt in mijn Instagram stories.
‘Finland ook al?’ Is het eerste wat ik denk.
Ik ben net terug van een optreden in Helsinki (Finland) en zit nu in Stockholm (Zweden). Finland gaf me een rustige en ingetogen indruk. Ik had geen tijd gehad om me in te lezen over de politieke situatie of cultuur van het land voordat ik ernaar toe ging. En toen ik daar op straat liep, dacht ik op een zeker moment zelfs: ‘Misschien is het hier wel beter?’ Juist daarom raakte het artikel op Instagram me des te meer. Ik ben namelijk altijd iemand geweest met meer hoop dan angst. Maar de laatste jaren wordt het steeds moeilijker om de angst niet alsnog de overhand te laten krijgen.
Ik ben vaak in Zweden en ken daardoor het politieke klimaat ook beter. Helaas is dat vergelijkbaar met Nederland; en blijkbaar dus ook met dat van Finland. Landen die allemaal stuk voor stuk bekendstaan om een progressief en sociaal systeem en een open-minded cultuur, kiezen nu voor rechts, radicaalrechts of extreemrechts. Zijn het de “sociale” media die dit veroorzaken? Omdat rechtse haat als clickbait zoveel beter werkt in de algoritmes, dan een vriendelijke, sociale opmerking?
Wat zal de impact zijn?
Er zijn veel artikelen geschreven over hoe dit kon ontstaan. Toch merk ik dat ik minder bezig ben met het waarom. In plaats daarvan vraag ik me vooral af: wat zal de impact zijn? Mag ik over vijf jaar nog zeggen dat ik van een vrouw houd? Mogen mijn vrienden over tien jaar nog hand in hand over straat met hun partner? Mogen we vrij blijven optreden in drag, of worden we terug gedrukt naar een underground scene? Zal de transgenderzorg blijven bestaan voor al mijn zusters die dit zo hard nodig hebben?
De eerste veranderingen in de transgenderzorg zijn al aangekondigd. Een pijnlijk, maar waar verhaal. Transgender of queer zijn is niet iets waar je voor kiest; het is iets waarmee je wordt geboren. De pijn die transgender mensen dagelijks doormaken is niet iets waar iemand ooit voor zou kiezen, als ze een andere optie zouden hebben. Met alle pijn die de maatschappij deze groep nu al aandoet, zou een beetje extra zorg toch wel het minste moeten zijn. Zeker vanuit een ‘een kabinet dat hoop geeft‘, zoals de coalitiepartijen dat in hun hoofdlijnenakkoord zelf omschreven.
Misschien worden we dan weer opgehaald, zoals vroeger.
overal hetzelfde
Blijkbaar gaat het in alle landen om ons heen dus hetzelfde. Overal gaan we radicaal-, of extreemrechts. Overal staan onze queer rechten op het spel; ons bestaan, ons mogen zijn! Ik vind het doodeng, hoe positief ik ook ben ingesteld. En ik ben bang: sta ik nu al op een terreurlijst in Rusland, omdat ik adjunct-hoofdredacteur ben van dit blad? Of omdat ik een actieve, uitgesproken dragqueen ben? Ik vind het doodeng, omdat ik niet weet of ik over een paar jaar nog veilig kan doen wat ik nu doe. Ik weet niet of ik veilig kan leven of mag liefhebben wie ik wil. Misschien worden we dan weer opgehaald, zoals vroeger. Krijg ik over een paar jaar ook een roze driehoek? Of voldoet een regenboogvlag tegen die tijd ook als symbool waaraan je kunt zien dat ik ‘verkeerd’ ben?
Ik ben niet de enige. Velen om me heen voelen dezelfde angst. Waar ik ook praat met mensen uit onze gemeenschap, of het nu vrienden zijn, of mensen die ik toevallig spreek: allemaal delen ze dezelfde angst. “Hoe is de regenbooggemeenschap hier?” vraag ik vaak. “Het was goed, maar…” is bijna altijd het antwoord. Ik hoor deze verhalen dagelijks. De dagelijkse angst waarmee zovelen van ons over straat gaan, of zich in de publieke ruimte gedragen. Niemand had verwacht dat we in Nederland, ooit de voorloper op het gebied van LHBTIQ+ emancipatie, in slechts een paar jaar tijd zoveel acceptatie zouden verliezen! En tussen de regels door hoor ik ook de vermoeidheid, die wordt veroorzaakt door een voortdurende strijd tegen onwetendheid en moedwillige domheid. Moe door de onmacht van het ook niet precies weten hoe we dit tij kunnen keren.
We vragen niet veel, toch? Acceptatie voor iets waar we helemaal niks aan kunnen doen. Acceptatie voor het simpele verlangen om lief te mogen hebben, wie we lief willen hebben. Om te kunnen zijn, wie we zijn. Niets meer.
alleen is maar alleen
Het is een angst die we misschien niet allemaal onder ogen willen, of hoeven te zien. Wat is er aan de hand? Zullen ze vragen. Want het was toch goed? Voor sommigen misschien wel, ja. Maar ik ben oprecht bang voor mijn toekomst. Aan de andere kant weet ik ook dat ik iemand ben die zal vechten voor wie we zijn, tot het bittere eind. Misschien help ik daarmee de volgende generatie.
Maar alleen kan ik slechts een beetje verschil maken. Samen kunnen we veel meer. We hebben juist zo’n krachtige, strijdbare gemeenschap. Dus laten we alsjeblieft samen vechten en niet alleen. Onze kracht ligt in het samen, niet in verdeeldheid. We zullen samen moeten vechten tegen de angsten die we allemaal delen, of in ieder geval kunnen begrijpen. Samen ervoor zorgen dat wat nu overal gebeurt, niet betekent dat we onze rechten kwijtraken!
Want: love is love.
-xxx- Lilly
Lilly Akuma is onze Adjunct-Hoofdredacteur. Ze is een drag artiest die zowel als drag king als queen schittert, afhankelijk van het verhaal dat ze wil vertellen. Haar optredens combineren theater, muziek en expressieve kunstvormen, waarbij ze diverse thema’s belicht en de grenzen van gender en identiteit op een uitdagende manier verkent. Onder haar motto “Drag is de kunst van protest” zet ze zich in voor diversiteit. Volg haar op Instagram: @iamlillyakuma
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
