Columnist Eduard Hoekstra schrijft over alledaagse bijzondere dingen. Even bijpraten noemt hij
dat. Ook deze herfst is hij de rode draad niet kwijtgeraakt. Dit keer wil Eduard even bijpraten
over discriminatie en de perceptie daarvan.
Tekst: Eduard Hoekstra
In een van de eerste columns die ik voor de Gaykrant schreef, benadrukte ik dat ik in mijn woon- en werkomgeving weinig van discriminatie merkte. Er zijn natuurlijk altijd incidenten geweest, maar ik heb daar nooit zwaar aan getild. Optimistisch en vrolijk als ik ben, lach ik alles weg en palm mensen in.
Niet lang geleden voerde ik hierover een gesprek en ook over waar deze manier van reageren vandaan komt? Waarom altijd aardig en inschikkelijk? Ik vrees dat ik het, zeker toen ik jonger was, terecht vond dat ik niet hetzelfde als anderen werd bejegend. Als homo voldeed ik ook niet aan de heersende norm, in verschillende religies wordt er hard afgerekend met homoseksualiteit, dus kunnen de gelovigen er niets aan doen, dat ze mijn levensstijl veroordelen.
Naarmate je ouder wordt, komt de bewustwording. Ik moet dit niet pikken, want ik ben, net als anderen, de norm. Mij mankeert niets en dus is iedere uitlating die iets anders suggereert, haatdragend. Nog steeds heb ik de neiging, als men het bijvoorbeeld heeft over seks in de buitenlucht, polygamie etc. mijn gedrag als afwijkend te zien en me er bijna voor de verontschuldigen. Ik weet dat het onzin is; er is niets om me voor te excuseren.
Er is nog een hoop te leren en voelen.
Eduard Hoekstra (1956) is barkeeper/entertainer, psycholoog, journalist en schrijver. Hij woont in Amsterdam en heeft twee kinderen. Hij houdt van eilanden, lezen, pittig eten en zwemt elke dag.