Normaal schrijf ik vaak over dingen die ik meemaak of tegenkom in onze maatschappij. En soms vertel ik het verhaal van een ander. Maar deze keer vertel ik mijn eigen verhaal. Een “coming out”-verhaal dat misschien anders is dan dat van anderen, maar waarschijnlijk ook heel herkenbaar is voor velen. Ik schrijf niet zo graag over mezelf, juist omdat het zo persoonlijk is. Maar ik vind dit onderwerp belangrijk genoeg om het nu toch wél te doen. Dus, hier gaan we.
Tekst: Lilly Akuma
Foto: Marina Marinkovic
Laat ik beginnen met het feit dat ik “Coming Out Day” een bijzondere dag vind, waar ik gemengde gevoelens bij heb. Ik vind het belangrijk dat deze dag bestaat, omdat het zo hard nodig is. Maar iets in mij betreurt ook dat we zo’n dag nog steeds nodig hebben. Want ik heb nooit begrepen waarom je, als je niet aan de heteronorm voldoet, dit met de wereld moet delen. Waarom hoef je bijvoorbeeld niet uit de kast te komen als je hetero bent? Ik hoop oprecht op een dag waarop “uit de kast komen” niet meer nodig is. Maar tot die tijd ben ik wel blij dat deze dag bestaat.
panseksueel en dragartiest
Ik ben panseksueel en dragartiest. Twee “kasten” die voor mij een totaal andere deur openden. Dus laat ik beginnen met de eerste kast. Van kinds af aan vond ik mensen interessant. Ik realiseerde echter nooit dat dit afweek van het “normaal”. Ik ben opgegroeid in een klein dorpje in Drenthe en later in een middelgrote stad in Twente. Ik groeide op in een tijd waarin het internet net opkwam. Behalve de Kindertelefoon waar ik vragen over dit onderwerp kon stellen, wist ik niet goed wat ik ermee aan moest of waar ik terecht kon.
Ik heb echter nooit de druk gevoeld om het te delen met de wereld, want ik kon ook een “heteronormatief” leven leiden, omdat ik dus ook op mannen val. Dus hoe normaal ik het ook vond om aangetrokken te zijn tot mensen, toch voelde ik de druk om er vooral niets en een angst om er juist iets mee te doen. Ik hoorde vaak om me heen: “Oh, zij is bi, dat is raar,” of vergelijkbare opmerkingen. Wat voor mij betekent dat ik lang stil ben blijven zitten in mijn prachtige heteronormatieve kast.
Ik herinner me nog goed de eerste keer dat ik me aangetrokken voelde tot een transvrouw. Dat moment zal ik nooit vergeten; het voelde als een blikseminslag. Zo mooi, zo prachtig, zo alles wat ik aantrekkelijk vind. Maar ik wist tegelijkertijd ook dat dit niet was wat er in het lieve Twente van me werd verwacht. Ik was bang dat -als ik er voor uit zou komen- ik geen toekomst zou hebben, geen carrière zou kunnen maken. Van binnen wist ik zo veel beter wat ik voelde, maar het delen met de wereld leek me niet nodig. En, wat misschien meer bi, bi+ of pan mensen zullen herkennen: het is nu eenmaal makkelijker om toch met het “normaal” mee te gaan. Maar ik snap dat dit niet werkt als je alleen op je eigen gender valt. Dan moet je, dan heb je geen keuze.
Beeldvorming
Wat ik daarnaast ook erg moeilijk vond, was het “porno” beeld van twee vrouwen. En wat ik nooit snapte, was dat het beeld van twee mannen juist het tegenovergestelde is. Ik val op vrouwen, maar waarom word ik als een pornografisch object gezien als ik met een vrouw zoen? Ik vind het gewoon prachtige verschijningen. Ik vond er mijn eigen weg in, door die te zoeken buiten Twente. Waar mensen zoals ik meer geaccepteerd waren. Maar in feite rende ik ook weg voor het diepe gevoel, de angst en de druk, die ik ook in mij had.
Zodoende heb ik nooit een bewuste coming-out gehad als panseksueel. Mijn beste vrienden wisten wel dat ik van meer dan alleen mannen hield, maar zij accepteerden gewoon dat het zo was. Toch was de stap om het met de hele wereld te delen, te beangstigend. Ik kon de consequenties niet overzien.
worsteling
Jaren later, nu zo’n jaar of twee jaar geleden en na negen jaar in mijn hetero-normatieve relatie, worstelde ik nog steeds met het gevoel dat er iets niet helemaal klopt. Net alsof ik een stukje van mezelf miste. Ik deed al veel voor de regenbooggemeenschap, want dat is waar ik me fijn voel. Ik werkte al voor dit leuke platform, voor Pride Amsterdam, en was vrij open over mijn geaardheid als mensen ernaar vroegen.
Maar toch zag de maatschappij mij in mijn “standaard” relatie, en vroeg: waar blijven jouw kinderen? En wat heb jij nu eigenlijk met drag? Waarom ga jij naar een regenboogbar; wat heb je daar te zoeken? Dit deed me beseffen dat mensen me niet begrepen, omdat ik nooit echt duidelijk ben geweest naar de buitenwereld. Ik kreeg vaak het idee dat mensen het bij mij niet verwachtten. Ik zie er misschien niet uit als het stereotype dat mensen in hun hoofd hebben als ze denken aan een queer persoon…
de stoute schoenen aangetrokken
Bijna een jaar geleden kwam hier ineens verandering in, toen ik -na jarenlang twijfelen- besloot om toch mijn drag-hakken uit de kast te trekken. Door de dragwereld in te stappen, wist ik dat ineens iedereen zou weten dat ik niet ‘straight’ ben. Ik brak met het standaard beeld dat mensen van me hadden. Mijn uit de kast komen gebeurde dus niet door het aan iemand te vertellen, maar door op een podium te gaan staan. En dat is precies wat heel erg bij me past.
Ik ben niet altijd even goed met geschreven woorden, maar wel in het vertellen van verhalen. Ik ben drag gaan doen omdat ik het een krachtige vorm van activisme vind. Ik zet me graag in voor onze gemeenschap, door voor Pride te werken, of voor dit platform te schrijven. En nu ook door op een podium te staan en een verhaal te vertellen. Te vechten voor de rechten die we al lang zouden moeten hebben, overal ter wereld. Maar ook voor het doorbreken van alle stereotypen die er zijn en die niet kloppen.
“Oh, maar dat is lekker, doe je ook trio’s?”
Want nog steeds, als ik vertel dat ik op mensen val, krijg ik vaak veel verbazing gevolgd door een opmerking. Waar ik de ergste vind: “Oh, maar dat is lekker, doe je ook trio’s?” Ik snap nu dat dit voortkomt uit onwetendheid en onwennigheid als je dit soort dingen deelt. Maar het raakt me toch. Mijn geaardheid is niet jouw lustobject. Ik heb mijn seksuele geaardheid altijd geweten. Ik heb er nooit aan getwijfeld of ik misschien wel lesbisch zou zijn, of juist alleen op mannen zou vallen. Ik wist altijd al dat ik op mensen viel. Voor mij voelde dat altijd heel normaal.
Ik heb dus ook nooit de behoefte gevoeld om dit van de daken te schreeuwen, maar slechts ten dele omdat het voor mij zo vanzelfsprekend was. Ik deed het ook niet omdat ik de ruimte niet voelde om dat te doen. En dat is precies wat ik hoop dat we ooit kunnen bereiken in onze maatschappij of, nog beter, in de wereld. Dat niemand meer uit de kast hoeft te komen. Dat het de normaalste zaak van de wereld is dat wie je ook bent, het gewoon prima is. Of dat je misschien ook uit de kast moet komen wanneer je hetero bent.
En mensen dan net zo verbaasd reageren als nu, wanneer ik vertel dat ik dragartiest ben.
Happy Coming Out Day!
Lilly Akuma
Vind jij het spannend om uit de kast te komen, of wil je er met iemand over praten? Het COC heeft een hulplijn om er anoniem over te praten met iemand. Voor mij was het vroeger de Kindertelefoon die me veel hulp heeft geboden, maar een specifiekere hulplijn had mij misschien nog beter kunnen helpen. En je mag mij natuurlijk altijd een berichtje op Instagram sturen. Maar anoniem kun je terecht bij: COC – Switchboard.
Lilly Akuma is onze Adjunct-Hoofdredacteur. Ze is een drag artiest die zowel als drag king als queen schittert, afhankelijk van het verhaal dat ze wil vertellen. Haar optredens combineren theater, muziek en expressieve kunstvormen, waarbij ze diverse thema’s belicht en de grenzen van gender en identiteit op een uitdagende manier verkent. Onder haar motto “Drag is de kunst van protest” zet ze zich in voor diversiteit. Volg haar op Instagram: @iamlillyakuma