Naar mijn overtuiging hebben wij allemaal onze issues, omdat we allemaal een verhaal hebben. Deze column is ontstaan vanuit de gedachte dat het noodzakelijk is om onderwerpen aan te snijden waarover we het normaal gesproken niet zo snel hebben. We bespreken ze liever niet omdat deze Queerlijke Kwesties vaak emoties oproepen. In de komende columns zal ik dieper ingaan op mijn persoonlijke ervaring; het is aan te raden om de voorgaande Queerlijke Kwesties te lezen om mijn verhaal beter te kunnen begrijpen, deze vind je hier.
Tekst: Jafeth Jacobs
Het is belangrijk om aan te geven dat toen ik mijn familie vertelde over ‘de strijd’ met mijn seksualiteit, ik op dat moment zelf ook nog christen was. Ik was er destijds nog steeds van overtuigd dat God mij kon genezen. Of dat mijn gevoelens voor mannen slechts een fase zijn. Aan andere mogelijkheden was ik nog nooit blootgesteld. Wat ik mij goed herinner, is dat ik elk jaar op mijn verjaardag wakker werd met deze gevoelens en dacht: ‘Misschien ben ik volgend jaar wel hetero.’ Oftewel: misschien moest het nog een jaar duren voordat ik verlost zou zijn van deze strijd.
familie
Toen ik mijn familie vertelde over deze innerlijke strijd, begonnen sommigen te huilen. Natuurlijk begrijp ik dat die reactie vanuit een goed hart kwam. Ze houden van mij en voor hen voelde dit ook als een grote strijd. Ze wilden me niet door deze pijn zien gaan. Maar hun reactie gaf mij onbewust het gevoel dat er iets mis was en dat ik genezing nodig had. Op dat moment ervaarde ik het anders, omdat ik toen nog sterk geloofde in de christelijke theorie over hoe mensen homoseksueel worden.
De relatie met mijn vader bijvoorbeeld, die was niet denderend. Dat zou een manier kunnen zijn waardoor ik deze gevoelens had ontwikkeld. Een opvatting die niet wordt ondersteund door empirisch onderzoek, maar die nog steeds in de samenleving circuleert. En zelfs nog door sommige psychoanalytische theoretici wordt aangehangen.
gesprekken
Op een gegeven moment kwam bij mij het besef dat als God bestaat, hij mij ook zo gemaakt zou hebben en dat hij zou willen dat ik mijn homoseksuele zelf ben. Ik herinner me dat familieleden plotseling met me wilden praten, tijdens dit proces van zelfacceptatie. Ze wilden me vragen stellen over het hoe en waarom. De vraag of ik nog steeds deze gevoelens had, kwam vaak terug. Er werd me zelfs gevraagd of ik, als Jezus bij me zou komen en me genezing zou aanbieden, dat zou aannemen.
Deze gesprekken vonden meestal plaats in situaties waarbij ik het alleen moest opnemen tegen twee anderen. Twee mensen die aan de andere kant van het spectrum stonden. Die het niet eens waren met wat ik deed en mijn identiteit niet accepteerden. Als ik daar nu op terugkijk, besef ik dat ik mezelf in situaties bracht waarin ik me eigenlijk niet had moeten begeven. Maar ik deed het uit liefde voor hen en omdat het familie is. Ook was ik me nog niet bewust van hoe dit me in de toekomst zou beïnvloeden. Ik probeerde sterk en zelfverzekerd te zijn, maar toch was er van binnen nog steeds een jongen die wanhopig geliefd wilde worden door zijn familie.
onbuigzaam
Maar in ruil daarvoor kreeg ik het gevoel dat ik niet genoeg was. Ik begon het gevoel te krijgen dat er iets mis met me was. Natuurlijk besef ik dat hun liefde voor mij hun motivatie was, of eigenlijk meer hun liefde voor God. En dat ze me liever niet wilden verliezen, of me in de hel wilden zien branden. Dat ze wilden voorkomen dat ik een leven zonder God zou gaan leiden. Ik zie nu ook hoe hun omgeving hen heeft gevormd en hun standpunt heeft beïnvloed.
Maar toen ik deze overtuigingen – die me met de paplepel waren ingegoten – ging onderzoeken, kwam ik daar al snel veel barsten in tegen. Het frustreerde mij wel dat de mensen die zeiden dat ze van me hielden, op hun beurt weinig moeite deden om het onderwerp te onderzoeken om hun eigen mening erover te kunnen vormen. In plaats van alleen boeken te lezen of te luisteren naar degenen die bevestigden wat ze al geleerd hadden. Liever had ik gezien dat, ook als ze het niet eens met mij eens waren, hun mening in ieder geval gevormd was door oprecht onderzoek, en niet door wat één of andere voorganger verkondigd had.
Keuze
Het zou niet eerlijk zijn als ik jullie niet zou vertellen wat er uiteindelijk in mijn familie is gebeurd. Er zijn twee familieleden geweest die mij op een bepaald moment om vergeving hebben gevraagd. Dit was vele jaren later. Het was een emotioneel moment en ik ben daar enorm dankbaar voor. Ik weet namelijk dat velen van ons verlangen naar zo’n moment van acceptatie en vergeving. Dit betekent zeker niet dat de schade van al die jaren van afwijzing en eenzaamheid ineens ‘poef’ was opgelost.
Gelukkig had ik voor mijzelf al wel de ruimte gecreëerd binnen mijn familie om mijzelf te kunnen zijn en mocht ik een vriend hebben dan zou hij welkom zijn. De keuze die ik hen gesteld heb is of mij te nemen zoals ik ben, of niet. Gelukkig hebben zij gekozen voor de eerste optie. Helaas zal deze situatie onze gemeenschap niet voor iedereen hetzelfde zijn. Daarom moeten we een manier vinden om daar vrede mee te hebben. Hoe dan ook; de schade was reeds aangericht, de wond was er al.
In de jaren tussen de pijnlijke gesprekken, de isolatie en het moment waarop ze uiteindelijk om vergeving vroegen, gingen zij verder met hun leven terwijl ik gekwetst achterbleef. Geïsoleerd en twijfelend aan mezelf, probeerde ik de stukken bij elkaar te houden. Ik zocht manieren om met de uitsluiting om te gaan, om te overleven en om acceptatie, verbondenheid en liefde te vinden. Uiteindelijk vond ik dat in de vrienden die familie werden, hierover meer in mijn volgende column.
Zanger en Songwriter Jafeth Jacobs groeide op in een zeer conservatief gezin, waar hij leerde hoe het was om de wereld zwart-wit te zien. Toen hij ouder werd begon hij zichzelf vragen te stellen en ontdekte hij dat er een groot grijs gebied is. Hij moest vechten voor zijn vrijheid en vond zichzelf uiteindelijk via zijn muziek.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
