Columnist Eduard Hoekstra schrijft over alledaagse bijzondere dingen. Even bijpraten noemt hij dat. Ook in het nieuwe jaar is hij de rode draad van zijn gesprek niet kwijtgeraakt. Dit keer wil Eduard even bijpraten over het de beperkte houdbaarheid van de tijdgeest.
Tekst: Eduard Hoekstra
“Kun je de moraal en ethiek van jaren her op het heden leggen,” vroeg een vriendin aan mij tijdens een etentje. Natuurlijk niet, nieuwe inzichten leiden tot andere meningen en een nieuwe moraal, was ongeveer mijn reactie. Toch is het een intrigerende vraag, in mijn leven heb ik al diverse perioden meegemaakt met een bepaalde moraal die tien, vijftien jaar later niet meer opging. Harde grappen over vrouwen en Marokkanen bijvoorbeeld, bijtende zelfspot onder homo’s, het kan, mag en we willen het ook niet meer, behalve tijdens het kijken naar het songfestival. Wilders als symbool van extreem rechts als een grote bedreiging voor de democratische, beschaafde wereld beschouwen, tegenwoordig mag hij op de thee.
Wat te doen aan mensen die het slachtoffer werden van een oude moraal, of dreigen te worden van een nieuwe? Een tijdgeest is onderhevig aan tijdelijkheid, wat te doen aan de mensen die niet anders kunnen dan hun in het verleden gevormde geweten te volgen, of de profeten die de nieuwe moraliteit voorzien? Worden ze gekruisigd en worden de eersten tot oude gekken verklaard?
Waar sta jij in deze tijd, gerelateerd aan jouw leven twintig jaar geleden. Voor AIDS heerste er een ander klimaat dan na HIV, dat weer andere consequenties had in de omgang van mensen onderling, dan ten tijde van seksuele revolutie. Corona is een breuk in de tijd en in wat daarvoor en daarna de norm is. Heet dit groei? Het kan ook lafheid zijn veranderingen te omarmen en normaliseren.
Eduard Hoekstra (1956) is barkeeper/entertainer, psycholoog, journalist en schrijver. Hij woont in Amsterdam en heeft twee kinderen. Hij houdt van eilanden, lezen, pittig eten en zwemt elke dag.
One thought on “Even bijpraten: de beperkte houdbaarheid van de tijdgeest.”