Rick: Bloed

Anouks post op Threads was duidelijk: de foto van menstruatiebloed met wat wc-papier in een wc-pot met daaronder de tekst: “Chopping ur peepee off doesn’t make you a woman. But this will. Am I cancelled now?” maakt in één klap duidelijk waar ze staat. Niet aan de kant van het ‘respect voor anderen’ waar ze een week eerder in een post nog om vroeg.

Tekst: Rick van der Made

Veel – zo niet de meeste – cisgender vrouwen zien transvrouwen niet als vrouwen. Of zoals mijn trans vriendin en columniste Jacky het omschreef: ‘Dat is geen wereldnieuws. Dat wij hooguit getolereerd worden door de ‘cisters’ en dat we dat altijd aan onze kont zullen hebben hangen, is evident.’

Met deze post meldt Anouk dus niets nieuws. Eén van de meest kwetsbare groepen in onze samenleving heeft altijd al onder vuur gelegen. Maak als cis-mens maar eens een wandelingetje met een trans vrouw, en je ziet meteen hoe vreemden hen benaderen. Van heimelijk opgetrokken wenkbrauwen tot rechtuit ongegeneerd staren. En dan heb ik het nog niet eens over de (groeiende) groep mensen die te vuur en te zwaard de transgemeenschap bevechten en vervolgen. Van Trans Exclusive Radical Feminists tot aan allerlei politici die het inmiddels haast salonfähig geworden uiterst rechtse (lees: anti-trans, anti-LHBTIQ) gedachtengoed hebben omarmd.

Zo ook Anouk.

Zij laat zien hoe moeilijk het blijkbaar voor een BN-er soms is om mensen in hun waarde te laten. Is het toeval dat zij zich met deze post en uitspraak in het rijtje schaart van grensoverschrijdende juryleden van The Voice of Holland? Ali, Marco, Glennis, Jeroen én dus Anouk: cis-hetero beroemdheden die allen één ding gemeen hebben: volslagen schijt aan de ander. Het liefst ten koste van de meest kwetsbaren in onze samenleving.

Stoer hoor.

Wie de documentaire ‘I am a woman now’ van Michiel van Erp bekijkt (2012) ziet de ware, rauwe, ontroerende en confronterende verhalen van (de oudere generaties) trans vrouwen. Vrouwen die alles en iedereen in hun leven verloren omdat ze in transitie gingen. Niet omdat ze dat nu zo leuk of bijzonder vonden, maar omdat ze moesten omdat ze als vrouw geboren waren.

Wat de documentaire laat zien – en wat ik weet van de verhalen van trans mensen uit mijn omgeving – is dat in transitie gaan helemaal geen keuze is. Het is iets dat moet. Een langdurig proces dat vrijwel altijd gepaard gaat met ontelbare uitdagingen. Het is niet voor niets dat 21 procent van de trans personen een zelfmoordpoging onderneemt (ter vergelijking: in Nederland als geheel is dat 2 procent). En om deze cijfers volledig te maken: door transfobie worden jaarlijks wereldwijd meer dan 300 trans personen vermoord.

Het is nog maar de vraag waar dat bloed op Anouks foto vandaan komt. Het kan, zoals ze zelf beweert, haar menstruatiebloed zijn.

Maar het kan ook zo maar van haar handen komen.

Rick van der Made (Breda, 1968) is oud-hoofdredacteur van Gaykrant. Hij is ook dichter en columnist. Rick woont met zijn huisgenote Pascale en hun twee katten Boris en Klaas in Hooge Zwaluwe.