Een spektakel was het: technische hoogstandjes van jewelste, schitterende vormgeving, veel figuranten en een geolied ensemble. Ook een heerlijk orkest en goed ingevulde hoofdrollen. Het onderwerp leent zich hier natuurlijk voor: de tocht der tochten.
Tekst: René Roza
Foto’s: Joris van Bennekom
Zo’n onderwerp wordt ingebed in de historie en traditie. Dit unieke Friese gebeuren is iconisch, zit in het collectieve nationale geheugen gebakken. Dus de herkenbaarheid werd aangevuld met fictieve beeld- en geluidsfragmenten om ons te doen geloven dat we middenin de hype van eindelijk weer een Elfstedentocht zaten.
De meeste ensemble-nummers voegden dan ook iets toe aan dat ‘echtheidsgevoel’.
het verhaal
Dan de twee verhaallijnen: de ene over vijf vrienden, waarbij samen de tocht rijden een middel moet zijn om na lang weer bij elkaar te zijn; de andere over een oudere man, die zijn overleden vrouw op haar sterfbed heeft beloofd de tocht nog een keer te rijden.
Die tweede lijn, van Jelmer en Boukje, werd mooi verteld, soms in het verleden en soms in het nu. Thijs Meester (die gedeeltelijk in het Fries sprak en zong) en Maike Boerdam wisten echt te ontroeren. Het verhaal van de vijf vrienden zat veel ingewikkelder in elkaar. Ze hadden allemaal een geheim. Dat kwam er niet overal voldoende uitgewerkt uit. Al waren de rollen goed gecast. Ook werd er erg goed gezongen, geloofwaardig gespeeld én geschaatst op die rondom de tribune ronddraaiende ijsbaan. Wat een vondst!
De acteurs
Nandi van Beurden was ideaal als het leidend personage Annet. Sjoerd, haar stugge, wrokkige echtgenoot werd stevig neergezet door Wolter Weulink. Dat zijn broer Pieter de ouderlijke boerderij had verlaten uit angst dat hij om zijn geaardheid niet geaccepteerd zou worden, kwam niet goed uit de verf. Theo Martijn Wever speelde hem overigens wel goed!
En dan Kristien (Jolijn Henneman) en René (Boy Ooteman), het wat meer vlotte en humoristische duo, waar een liefdesgeschiedenis achter school. Tja, toch ook ergens een happy end.
conclusie
Al met al een goede nieuwe Nederlandse/Friese musical-productie die de belofte heeft waargemaakt. En een goede productionele organisatie waar je u tegen zegt! Eddy Habbema bewees eens te meer met een vindingrijke regie een mooie voorstelling neer te zetten. Al met al dus een heerlijk spektakel mét inhoud. Gaan dus, het is ‘de tocht’ naar Leeuwarden waard!
René Roza (Goes, 1953) heeft na zijn opleidingen leerkracht basisonderwijs en theatermaker deze vakgebieden vaak gecombineerd. Momenteel is hij fulltime actief en passief met theater bezig. Daarnaast houdt René van koken en maakt hij zijn gerechten graag met gasten soldaat.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
