Uit de kast, (voorlopig) in de Tweede kamer: Carline van Breugel

Voor haar sollicitatiegesprek voor een plek op de kieslijst van D66 heeft ze haar vakantie in Istanbul onderbroken. Vriend Sven bleef daar voor het resterende deel van de vakantie. “Dat móést ik van mezelf. Ik mocht het ook online doen, maar dat voelde niet goed. Ik wilde echt fysiek aanwezig zijn.” Aan het woord is Carline van Breugel. Dat ze in de Tweede Kamer komt, is vrijwel zeker. Op de valreep mag ze Kamerlid Hanneke van der Werf vervangen, die gaat namelijk met zwangerschapsverlof. Ze werkt er hard aan om na de verkiezingen in de Tweede Kamer te blijven.

Bij de vorige verkiezingen stond Van Breugel op de onverkiesbare plek 32 van de lijst van D66. Desondanks wist ze 15.004 stemmen binnen te halen. Ter vergelijking: de drie mannen die voor haar op de lijst stonden, wisten gezamenlijk nog geen 5000 stemmen binnen te halen. En dus steeg ze op de kandidatenlijst naar plek nummer 24.

Ook dit keer wordt Van Breugel gesteund door de Jonge Democraten, de politieke jongerenorganisatie van D66. Nog belangrijker is de steun van haar vriend Sven. Een relatie waarover ze open praat, omdat ze dat belangrijk vindt. Carline identificeert zich namelijk als een cisgender, biseksuele vrouw. En als mezzosopraan. Maar ook als iemand die heel erg verliefd is op Sven, een transgender man.

Connectie behouden en grenzen stellen

Istanbul is volgens jou dus een aanrader om eens naar toe te gaan, maar persoonlijk voel ik toch een aarzeling, wetende hoe de plaatselijke houding is ten opzichte van LHBTI+ personen…

Ja, het is altijd een soort spanningsveld; je wilt de connectie behouden, ook met mensen die tegen je zijn. Maar je wilt ook wel ergens een grens trekken… Zichtbaar jezelf zijn is moeilijker daar. Tegelijkertijd kreeg ik de kans om juist daar met mijn zanggroep vol LGBTIQ+’ers Born this way te zingen in de concerthal. Dat maakte echt wat los in de zaal. Sven gaf er zelfs een workshop over (trans)gender and the singing voice om de koorwereld inclusiever te maken. Dus in dit geval vond ik het fijn om te gaan, als ik mijn identiteit had moeten verstoppen had ik een andere keus gemaakt.

Uit zich dat ook in je privé- en politieke leven, zowel het behouden van de connectie als het stellen van de grens?

Ja. In de omgeving waar ik vandaan kom begrijpt niet iedereen even goed wat het is om transgender te zijn. Als ik bijvoorbeeld gedoe heb met Sven over de gordijnen in ons nieuwe huis, dan wordt door sommige mensen een link naar zijn transgender achtergrond gelegd. ‘Oh, daaraan kun je zien dat hij toch geen echte man is’. Dat vind ik super pijnlijk, maar ook heel lastig. Want ik kan wel zeggen dat ze dat niet zo kunnen zeggen, maar hoe breng je iemand zover dat ze Sven gaan zien voor wie en wat hij echt is?

spiegel

En het is een spiegel. Want degenen die zoiets zeggen, zijn ook mensen van wie ik veel houd. Mensen die mij geen kwaad willen doen, maar er wel zo in staan of onwetend zijn. Die twee kanten zijn belangrijk om in de gaten te houden. Het betekent ook niet dat ik iedere dag dat gesprek aanga. Je mag het soms even laten voor wat het is. Want het kost veel energie. Maar het helpt wel. Zeker nu mijn vrienden kinderen krijgen; die zien Sven als man. En daardoor gaan de ouders daar ook in mee. Ze leggen het wel uit, maar voor het kind maakt het niet uit. Je krijgt mensen dus mee door het gesprek aan te gaan en er een menselijk gezicht aan te geven. Maar het blijft intensief. Ik probeer dit gesprek zoveel mogelijk te voeren!

Daarnaast heeft het ook te maken met sensatiebeluste media. Die zoeken de uitersten op, als het gaat over LHBTI+ personen. Op een bepaalde manier houd ik ook van die uitersten, alleen zijn die voor de meeste mensen nog een bridge too far. Zeker als je er nog nooit mee in aanraking bent gekomen. Aan de andere kant; als je de uiterste hetero daar tegenover zet, dan staat die ook weer heel ver weg van ons. Alleen dat gebeurt niet. Daarom geloof ik dat daar een rol voor ons is; om de mensen die nog niet bekend zijn met de gemeenschap mee te nemen in ons ietwat degelijke en daardoor toegankelijke verhaal. Zo wil ik de acceptatie voor de gehele gemeenschap vergroten.

motivatie

Maar waar haal jij die energie vandaan? Je hebt de vorige keer Sven actief betrokken bij je campagne en ook je biseksualiteit openlijk uitgedragen. Maar het kan vermoeiend zijn om telkens dezelfde vragen te moeten beantwoorden…

Toen ik aan de vorige campagne begon, voelde ik mij als biseksueel persoon niet gay genoeg om binnen de regenbooggemeenschap ruimte in te nemen. Door die campagne kwam ik erachter dat meer biseksuele mensen dat voelen. Dat is dus een probleem. En toen ik me meer uit durfde te spreken, durfde ik me ook meer te laten zien. In een gaybar bijvoorbeeld. Als iemand me nu laat merken dat ze me als hetero beschouwen, is dat niet meer zo’n klap in mijn gezicht. Omdat ik daar zelf sterker in sta. Maar ook omdat mijn achterban groter is geworden, juist omdat ik me ook voor hen uitspreek.

Ik word ook gedreven door wat ik om mij heen zie. Want ik zie dat het opkomen voor LHBTIQ+ representatie en rechten nog altijd nodig is, om het te benoemen en om er een lans voor te breken. Als voorbeeld: een transgender vriend van me staat al drie jaar op de wachtlijst voor zijn transitie. Ik zie dat hij langzaam een schim van zichzelf wordt, omdat het zo lang duurt. Dat drijft mij enorm.

“Ik zou er heel trots op zijn als mensen zich mij  herinneren als die biseksuele politicus met een transgender vriend die veel voor de gemeenschap heeft betekend.”

pride

Maar het belangrijkste is nog wel Pride zelf. Het geeft een enorme boost om samen te zijn met mensen die er hetzelfde in staan. Of bijvoorbeeld Born this way zingen op een podium in Istanbul: dan zie je waar je het voor doet. Waar ik eerst niet wilde dat het onderwerp mij definieert, ben ik daar nu heel erg oké mee. Ik zou er heel trots op zijn als mensen zich mij herinneren als die biseksuele politicus met een transgender vriend die veel voor de gemeenschap heeft betekend.

Maar je bent toch wel meer dan alleen maar biseksueel en voorvechter van transgender-emancipatie? Het is nogal een keuze om daar zo de nadruk op te leggen.

Natuurlijk ben ik meer dan dat! Zo zet ik mij al dertien jaar in voor onderwijs, ben ik oud-bestuurslid van het LAKS en was ik de voorzitter van de Landelijke Studentenvakbond. In die rol voerde ik actie tegen het leenstelsel en vroeg ik aandacht voor het tekort aan studentenkamers. Uiteindelijk was het deze ervaring en mijn constatering dat jongeren niet genoeg inspraak hebben in de politiek de reden om mij in 2021 verkiesbaar te stellen.

Tijdens die campagne kwam ik er echter achter hoe erg de LGBTQI+ gemeenschap behoefte heeft aan mensen die voor hen gaan staan en zich verzetten tegen haat. Toen ben ik mijn eigen verhaal gaan delen, wat ik in het begin heel eng vond. Opgroeien in Eindhoven als biseksueel vond ik lastig: ‘Je kunt er ook voor kiezen om uiteindelijk met een cis gender man een hetero normatief leven te gaan leiden, praat er maar niet teveel over’. Hierover vertellen via L’homo vond ik dan ook heel spannend.

Identificatie

En toen kwam de vraag, logisch eigenlijk, hoe identificeert Sven zich? Sven heeft toen zelf besloten om dat te delen, sindsdien zijn we hier heel open over. Hij inspireert mij daar enorm in. Het helpt om te zien hoe mensen om mij heen erin staan. Maar tegelijkertijd gaan mensen na zo’n onthulling gekscherend zeggen dat ik hun gay best friend ben. Of dat ik toch echt eens moet afspreken met die ene vriendin omdat ‘die ook lesbisch is’. Goed bedoeld natuurlijk, maar niet chill. Juist daarom is het belangrijk dat iemand dit gesprek aangaat en uitlegt waarom je bepaalde dingen beter niet kunt vragen. Niet op een aanvallende manier, maar vanuit begrip. Zo kunnen we dichter bij elkaar komen en leren we elkaar begrijpen. Ik vind dat dat gesprek nog meer mag worden gevoerd.

emotionele ruimte

Zelf zal ik ook wel eens iets onhandig verwoorden waarop ik door de regenboogcommunity word aangesproken. Dan moet je dat kunnen erkennen, sorry durven te zeggen en beloven dat je het beter gaat doen. Als je dat niet doet, dan raak je op afstand en dat is heel gevaarlijk. Maar wat ik heel belangrijk vindt: Je hoeft als Queer persoon niet per se de barricaden op. Neem bijvoorbeeld die transgender vriend: hij probeert op zijn werk zich in te spannen voor LGBTQI+ participatie, terwijl hij zelf ook nog een heel persoonlijke strijd met betrekking tot zijn transitie aan het voeren is.

Doe het alleen als je er de tijd, emotionele ruimte en de energie voor hebt. Bij mijn sollicitatie voor een plek op de lijst kreeg ik de vraag of ik de LHBTI+ portefeuille wilde gaan doen? Mijn eerste ingeving was uit zelfbescherming: ‘Nee, er zijn andere onderwerpen die me ook goed liggen…’ Maar als ik denk aan conversietherapie oftewel homogenezing, meeroudergezinnen en de moeilijkheden waarmee transgender personen te maken krijgen, dan denk ik: daar wil ik iets aan doen!

One issue? Ook goed.

In tegenstelling tot Rob Jetten, de onlangs verkozen partijleider van D66. Die heeft er een punt van gemaakt om zich niet al te zeer op die portefeuille te profileren…

Het is weliswaar niet zijn hoofdthema, dat is klimaat, maar hij stond vorige week met zijn nieuwe vriend bij Prinsjesdag, dat vond ik heel vet. Hetzelfde geldt voor Lisa van Ginneken: iedereen denkt dat zij de portefeuille LHBTI+ heeft, omdat zij zoveel doet voor de regenbooggemeenschap. Maar het is niet haar officiële portefeuille. En mijn focus ligt ook niet uitsluitend op LHBTIQ+. Ik heb al heel lang affiniteit met het onderwijs, wonen, inspraak van jongeren en gendergelijkheid.

“Leuk als je tijdens een Pride parade op een boot met een vlag staat. Maar als je de rest van het jaar niets bijdraagt aan de community, dan kun je dat niet maken.”

Het is eng om van jezelf een one-issue persoon te maken. Dat komt door de demonisering vanuit extreem-rechtse hoek. Mensen gaan je kleineren tot een jonge, blonde vrouw die zich druk maakt over LHBTI+ rechten. Toen ik bij de vorige verkiezingen 15.004 stemmen wist te behalen gingen mensen zeggen: ‘Ja, maar je hebt een hele natuurlijke achterban.’ Ja, my ass! Het is echt niet zo dat die ‘natuurlijke achterban’ zomaar gaat kijken wie er op nummer 32 van de lijst van D66 staat. Je moet ervoor werken om ze daartoe te bewegen!

so what?

Aan de andere kant: so what? Ik denk dat je een groep niet goed kunt vertegenwoordigen als je je er niet op een bepaalde manier mee verbindt. Leuk als je tijdens een Pride parade op een boot met een vlag staat. Maar als je de rest van het jaar niets bijdraagt aan de community, dan kun je dat niet maken. Ik denk dat het belangrijk is om mensen te houden aan hun uitspraken.

Daar is ook een rol voor Gaykrant weggelegd. Om te vragen: wat ga je dan doen? En we komen er daarna op terug. Het is heel belangrijk dat mensen weten waar ze voor kiezen. Wellicht herinneren mensen zich mij niet vanwege mijn standpunten op het gebied van onderwijs, maar als die politicus die zorgde voor zichtbaarheid van Bi+ mensen en die opstond tegen homohaat. Ook goed.

doelen

Oké, uitdaging aanvaard: welke doelen wil jij gaan verwezenlijken voor de regenboogcommunity?

Wat je van mij mag verwachten is dat ik alles op alles zal zetten voor punten zoals transgender-zorg, regenboogouderschap, LHBTIQ+ voorlichting en Bi+ zichtbaarheid. Dat je me altijd terug zult zien tijdens evenementen die voor de regenbooggemeenschap belangrijk zijn: Pride, Paarse Vrijdag, Roze Zaterdag en alles daar tussenin. En dat ik altijd aandacht blijf vragen voor LHBTI+ vraagstukken binnen de politiek. Ik vind het ook heel fijn om via mijn Instagram (@Carlinevb) mensen op een toegankelijke manier op de hoogte te houden van mijn vorderingen hierin en om daar input op te halen bij mijn queer achterban.

onderwijs

Waar zou jij, naast LHBTI+ zaken, nog meer je politieke pijlen op willen richten?

Onderwijs. Doordat ik dertien jaar in het onderwijs zit, ben ik steeds meer politiek betrokken geraakt. Als scholier kwam ik in de leerlingenraad en uiteindelijk ben ik bestuurslid geworden van het Landelijk Aktie Komitee Scholieren (LAKS). Iedereen daar wist dat ze op GroenLinks gingen stemmen en ik had geen idee! Dat zorgde er niet direct voor dat ik in de politiek terecht kwam, maar wel in organisaties er omheen. Als lid van de centrale medezeggenschapsraad van de HvA, als voorzitter van de Landelijke Studentenvakbond en als panellid van de Nederlands-Vlaamse Accreditatieorganisatie (NVAO).

Eigenlijk heb ik tijdens mijn onderwijscarrière steeds gefocust op kansengelijkheid, daaronder viel bijvoorbeeld mijn strijd tegen het leenstelsel. Want goed onderwijs maakt dat mensen, waaronder ikzelf, kansen krijgen die ze anders nooit hadden gehad. Op dit moment ligt mijn focus op de aanpak van het lerarentekort. Want als kinderen zo jong achterstanden oplopen halen ze deze moeilijk in.

risicoanalyse

“Ik dacht eerst: dit wordt de leukste baan van de hele wereld. Nou, die illusie ben ik inmiddels wel kwijt!”

De Nederlandse kiezers hebben de vorige partijleider van D66, Sigrid Kaag, uit de politiek weggepest. Of ze hebben ernaar staan kijken en te weinig gedaan om dat te voorkomen. Heb je voor jezelf een risicoanalyse gemaakt en wat waren je afwegingen daarbij?

Dat heb ik nu al twee keer gedaan. Bij de vorige verkiezingen ook. Ik was toen vooral bang voor anti-transgender haat. Daar hebben Sven en ik veel gesprekken over gevoerd. Hij is daar veel stoerder in. Maar door de polarisatie zijn er nu veel meer onderwerpen waarop ik aangevallen kan worden: vrouw zijn, jong zijn, blond haar hebben, biseksueel zijn… Ik ben me bewust van de mogelijkheid dat ik snel doelwit kan worden van extreemrechts. Ik heb dat tijdens mijn campagne al meegemaakt op TikTok. Maar met een achterban uit de regenbooggemeenschap, voel ik me ook gesterkt. Als ik word aangevallen, dan word ik vervolgens ook weer overladen door lieve steunbetuigingen.

Ik dacht eerst: dit wordt de leukste baan van de hele wereld. Nou, die illusie ben ik inmiddels wel kwijt! Maar ik wil het nog steeds heel graag gaan doen. Omdat het juist nu belangrijk is om op te staan tegen die haat, ik durf dat! En ik vind ook dat partijen er meer mee moeten doen. Als je kijkt naar sociale media, dan moeten partijen daar meer bovenop zitten, met ondersteuning, aangifte doen of rapporteren.

polarisering, verharding, vertrouwen

Gelet op al die extra overwegingen bij je nieuwe risicoanalyse, krijg je dan het idee dat we als samenleving achteruit gegaan zijn, qua polarisering en verharding?

Ja, dat is lastig om te zeggen. Met de vorige verkiezingen in 2021 kwamen we net uit de Covid-periode hè, ik heb nog debatten moeten doen terwijl bij een aantal zelfs de avondklok van kracht was. Ik vond het toen wel het allerheftigst. Kijk, het vertrouwen in de politiek is gewoon laag. Ik denk dat we ons dat zelf ook moeten aanrekenen. We moeten veel meer naar de mensen toe gaan. Gewoon als oranje speelt, tijdens de Vierdaagse of tijdens Pride. Om in gesprek te gaan, écht naar hen te luisteren en hun verhalen te vertalen naar Den Haag. Deze vorm van politiek uitbreiden is mijn persoonlijke missie.

‘hier scheiden onze wegen’

Heeft het 1 april debat ook niet aan bijgedragen aan dat verminderde vertrouwen? Toen Sigrid Kaag zei: ‘Hier scheiden onze wegen’ dachten veel mensen die op haar gestemd hadden dat er een einde zou komen aan het tijdperk Rutte. Wat uiteindelijk niet gebeurde…

Ik ben daarna op Lowlands gaan vragen of mensen nog vertrouwen hebben in de politiek. Ik had niet verwacht dat ze met hun antwoorden zouden verwijzen naar ‘geen actieve herinnering’ of de SMSjes van Rutte. Want dat was toen alweer een half jaar geleden. Maar juist dat was blijven hangen. Wat bewijst dat je echt naar de mensen toe moet. Zodat je kan vertellen waarom je bepaalde keuzes maakt en kunt luisteren. Voor veel mensen zijn politici toch mannen in een pak. Waar ik vandaan kom denken ze dat mannen in pakken niet te vertrouwen zijn.

Dat is wel heel scherp geformuleerd…

Ja, maar als je hard werkt en je ziet op TV iemand in een duur pak vragen ontwijken… Je hoort een politicus praten over gelijke kansen, terwijl diegene nooit voor een lege voorraadkast heeft gestaan… Ik zeg niet dat je die groep dan niet kunt vertegenwoordigen. Maar je moet het wel aandurven om een T-shirt en een spijkerbroek aan te trekken om naar Lowlands te gaan. Of naar de markt. Juist daar waar de mensen zijn die normaal gesproken niet op jouw radar verschijnen. Als je iets kan zeggen over FvD of BBB – ik ben het totaal niet eens met hun standpunten – dan is het dat we uit onze bubbel moeten stappen. Niet alleen in verkiezingstijd: het hele jaar door. Gewoon met een T-shirt gaan rondlopen waarop staat: ‘vraag me iets over de politiek’.

houden van uitersten, kiezen voor het midden

Je zei net dat je op een bepaalde manier wel van de uitersten houdt, waarom dan toch een middenpartij als D66?

Nou, hoe ik dat bedoel: uitersten geven geen evenwichtig beeld van het geheel, van de regenbooggemeenschap. Ik hou van die uitersten, maar ik mis wel het genuanceerd beeld dat óók bestaat. Er zijn meer mensen die zich zullen herkennen in dat beeld, dan in de uitersten. Die eerst dat genuanceerde beeld nodig hebben, voordat ze de uiterste flanken kunnen begrijpen. Dat is ook mijn vraag aan de media: laat beter zien wat Pride voor mensen betekent. Als ik op een boot sta tijdens de Canal Parade, dan sta ik de eerste paar bruggen altijd te huilen. Zoveel liefde die je vanaf de kanten krijgt toegezwaaid of via kushandjes toegeworpen krijgt. Het maakt zo’n indruk! Laat dat eens zien!

ongezien

D66 is een partij die juist dat ongeziene midden vertegenwoordigt. En zich hard maakt voor goed onderwijs en verantwoordelijkheid neemt. Er zijn mensen die zeggen dat er de afgelopen tijd niets is gebeurd, maar dat vind ik dus écht dikke onzin. Er is weer een basisbeurs en er zijn belangrijke dingen gebeurd op het gebied van de woningmarkt, zoals zelfbewoningsplicht. En ik vind het ook belangrijk dat de stem voor de regenboogcommunity goed vertegenwoordigd blijft, wat D66 al decennia lang doet. Daar werk ik ook binnen de partij hard aan. De Jonge Democraten kenden mij bij de vorige verkiezingen natuurlijk al, maar de oudere leden van de partij op zich nog niet echt…

Dat bleek ook tijdens je vorige campagne, waarbij het leek alsof je volledig de ruimte kreeg om je eigen campagne vorm te geven…

Dat klopt ergens wel, maar ik stemde dingen altijd af met de partij. Sommige voorstellen vonden ze dan een tikje te ver gaan, terwijl ik zelf dacht dat het nog wel een tikje verder zou kunnen.

Noem eens een voorbeeld…?

Bijvoorbeeld over hoeveel podium er werd geboden aan de jonge mensen op de lijst. Of hoeveel je laat zien dat je van D66 bent. Er zijn heel wat mensen die niet per se D66 zouden stemmen, maar die wel op mij hebben gestemd. Ik zag dat ook als mijn kracht, maar snap ook als men dan zei dat de kiezer mag zien dat ik van D66 ben. Maar hé, ik stond als nummer 32 op de lijst dus dat gaf wat ruimte voor creativiteit. Daar konden we elkaar gelukkig ook wel in vinden. Ik heb veel geleerd van de woordvoerders die meekeken tijdens een interview bijvoorbeeld.

peilingen

Er is de afgelopen tijd veel gedaan aan punten die voor D66 belangrijk waren, 85% van het regeerakkoord was, min of meer, een D66 speerpunt. Waarom heeft de partij dat niet te gelde kunnen maken?

Er is dus wel heel veel gebeurd…

Ja, maar dat heeft geen positieve resultaten in de peilingen opgeleverd…

Oh, zo bedoeld. Ten eerste: we weten nog helemaal niet wat de uitslag van de verkiezingen wordt. En we hebben dus veel voor elkaar gekregen voor het onderwijs en het klimaat. Ik sta voor D66 en ben trots dat we verantwoordelijkheid nemen. En dan zien we wat de kiezer ervan vindt. Dat is nog een reden waarom ik liever bij D66 zit, dan bij een andere partij. Als je echt gelooft in je idealen, dan ben je ook bereid om verantwoordelijkheid te nemen. Als D66 geen regeringsverantwoordelijkheid had genomen, dan had Nederland er een stuk beroerder voorgestaan dan nu het geval is. Geen basisbeurs, stilstand op het gebied van klimaat en de energietransitie…

Maar als die klap dan komt; is het dan een terechte klap?

Nee, helemaal niet!

Maar ‘de kiezer heeft altijd gelijk’ en die klap wordt, volgens de peilingen althans, wel uitgedeeld aan D66, maar niet aan de VVD…

We zouden onze resultaten meer mogen claimen. Dat de basisbeurs weer terugkeert is een immens resultaat! We zijn daarin te bescheiden om te zeggen dat we dat gewoon gefikst hebben. Het is net als met vrouwen die denken: als ik maar hard genoeg werk, dan zien ze vanzelf dat ik het goed doe. Nee! Niet te bescheiden, hier hebben we gewoon een heel grote bijdrage aan geleverd.

eigen campagne

En wat ga je deze campagne zelf anders doen?

De vorige keer heb ik het naast mijn fulltime baan gedaan, het campagne voeren. Dat ga ik nu niet meer doen. Voor deze campagne heb ik onbetaald verlof aangevraagd. Ik ga het niet meer ten koste van mezelf doen.

Arme Sven, dan moet hij er dus voor gaan zorgen dat jullie boodschappen kunnen blijven doen…

Haha! Nou, gelukkig heb ik gespaard om mijn studieschuld af te betalen, dat gaat dus een andere bestemming krijgen.

Bejegening

En je komt binnenkort sowieso in de Tweede Kamer, vanwege een zwangerschapsverlof. En we hebben het al gehad over bejegening, ook tussen Kamerleden onderling. Wanneer trek jij de grens?

Dat verschilt van dag tot dag. Daarin moet je je energie bewaken. Als ik emotioneel in debat ga, met Baudet of Wilders, en ik eindig in tranen… Hoe terecht ook; het zal wel weer zorgen voor een simplistische, polariserende framing. Ik ga er dus voor zorgen dat ik zo’n debat rustig in ga.

Ik vind het zo jammer dat vrouwen daar eerder op afgerekend worden dan mannen. Staatssecretaris Eric van den Burg [asielzaken, VVD, red.] reageerde emotioneel op de val van het kabinet: alle begrip voor zijn emoties. En als Sophie Hermans (VVD) emotioneel reageert omdat ze wordt uitgemaakt voor tassendrager, dan is ze een fragiel vrouwtje? Ik denk dat we daar ook op moeten reflecteren. Niet alleen de politici, maar ook de media en de samenleving als geheel.

En toen…

Noot van de redactie: Dit interview vond plaats voordat Carline een filmpje over haar kandidatuur publiceerde via sociale media. Een anonieme schrijver op het populistische blog Geenstijl, opererend onder het pseudoniem ‘Mosterd’ schreef er een weinig inhoudelijk stukje over. Mede daardoor werd op X, het voormalige Twitter, het trollenleger wakker. En precies datgene waar Carline in dit interview over had gesproken, gebeurde. De X-ers kwamen met goed onderbouwde commentaren:

 

Het filmpje kreeg meer dan 2,3 miljoen views. Carline en Sven reageerden met dit filmpje en zetten hun strijd nog steviger voort. Je kunt Carline volgen in haar strijd om een Kamerzetel via Instagram (@Carlinevb) of LinkedIn.