De Pride-maand juni zit er op en wat waren er weer prachtige feesten. Elk jaar wordt het aantal gemeenten dat een Pride organiseert groter en groter. Ooit werd deze themamaand in het leven geroepen om speciaal aandacht te besteden aan de positie, emancipatie en acceptatie van de LHBTQ+-gemeenschap. In hoeverre is daar, anno 2023, nog sprake van? Hebben we reden om trots te zijn?
Stonewall
Op een noodlotige dag in juni 1969 deed de New Yorkse politie een inval in een homobar. Zo’n bar werd in die tijd gezien als Sodom en Gomorra, een plek vol zedenbederf. Er brak een rel uit die uiteindelijk drie dagen duurde. Voor het eerst stonden er mensen – die tot dan toe niet betrokken waren geweest bij LHBTQ+-gemeenschap – op tegen de vervolging. Een jaar na de rellen was de eerste trotsparade een feit.
De Pride-maand viert de vooruitgang die geboekt is door de jaren heen. We bewijzen eer aan het mooiste dat er is: liefde, acceptatie en diversiteit. Maar helpen de activiteiten, die in juni georganiseerd worden daar ook daadwerkelijk bij?
Verstoppertje
Rond het stuk acceptatie deel ik daarover graag iets van mezelf. Zoals je misschien uit vorige blogs al weet speelde ikzelf erg lang verstoppertje in de kast. Om mij heen zag ik dat homostellen elkaar het ja-woord gaven, dat er heel openlijk over werd gesproken en veel gedeeld werd op social media. Toch was ik bang. Heel bang om te laten zien wie ik was. Juist door dát wat tijdends de Pride-maand en bij regenboogactiviteiten georganiseerd werd. Ik wilde me niet associeren met de – in mijn ogen – losbandige homo’s, die zo goed als naakt op die boten stonden en naar allerlei feesten gingen. Dat was wat ik zag op tv en hoe er op mijn werk bij de politie, bij uitstek een machowereld, over gesproken werd. Het hielp niet echt bij het accepteren van mezelf.
Acceptatie? Welke acceptatie?
Ook van acceptatie in het algemeen is in mijn ogen nog allesbehalve sprake. Er worden regenboogvlaggen in brand gestoken, mensen uitgescholden en afgewezen omdat ze anders zijn dan de standaard – wat dat ook mag zijn. Verhalen van enveloppen met stront door de brievenbus of eieren tegen de ramen zijn er eveneens. Waar zijn dan die buren, familie en vrienden die, net als na het voorval in New York in 1963, opstaan en voor ons vechten? In een zogenaamd tolerant land als Nederland vinden nog te veel incidenten plaats die laten zien dat we er nog lang niet zijn.
Positief protest
Natuurlijk is het fijn om te laten zien dat je trots bent op wie je bent. Dat mag zeker gevierd worden. Maar wat zou ik toch ook graag weer wat protest horen. Protest klinkt als iets negatiefs, maar ik pleit voor een positieve interpretatie van dat woord. Ga staan voor wie je bent en laat jezelf zien!.
Daarom heb ik het #LoveOthers-speldje bedacht. Oordeel niet, accepteer de ander! Want afgewezen worden, dat wil niemand. Wat zou er gebeuren als we het speldje allemaal dragen? Als teken dat je niemand uitsluit. Als teken van liefde voor elkaar. Dat je er bent voor een ander. Zonder oordeel en in alle openheid. Een positief protest dus! Hoe fantastisch zou het zijn om mensen met trots het speldje te zien dragen. Dan maken we met elkaar de wereld oprecht een stuk mooier!
Het #LoveOthers speldje is te verkrijgen via deze link!
Leon Augustijn is schrijver, motivator en spreker. Hij schrijft momenteel aan zijn autobiografisch boek met de wat pretentieuze titel ‘IK’. Niet als egodocument, maar omdat hij zichzelf niet meer wil ontkennen, niet meer wil verloochenen wie hij is. Een hele strijd, die hij niet voor niets op papier zet. Het is een proces dat je kunt volgen door zijn columns of nieuwsbrieven. Zijn boek verschijnt in 2023.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
