Trans in Argentinië | Verkeerd lichaam? Verkeerde maatschappij!
Tegen het decor van de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires – kleurrijk, extravert en gevuld met fladderende paradijsvogels – vloeien er geregeld tranen. Van wanhoop, verledens én opluchting. Een maand ondergedompeld in de wereld van trans en travestie. Dit is deel zes van de serie ‘Trans in Argentinië‘, vandaag geven Peter Schouten en Daniel Maissan het woord aan Supertravita en haar mama.
“Veel transpersonen hebben niet zo’n lieve moeder die hen hielp bij hun transitie”
Tien jaar is ze. Jessica, in Argentinië beter bekend als ‘Super Travita’, heeft in haar moeder een goede mede-activiste. Samen gaan ze de straat op. Voor gelijke rechten en zichtbaarheid. Wel altijd met een maskertje. ‘Ik moet mijn kind blijven beschermen’, aldus moeder Araceli.
Jessica, a.k.a. Supertravita
Jessica: “Een activiste is iemand die de straat opgaat en schreeuwt dat ze moeten stoppen met ons vermoorden. Want dat gebeurt hier nog steeds. Alleen maar omdat we trans zijn. Ik zie dat veel op televisie. Dat moet zo snel mogelijk stoppen. Volgens de wereld ben ik een jongen, maar ik zie mijzelf als meisje. Nee hoor, ik vind het niet erg om mijn jongensnaam – Mateo – te vertellen. Een oma en tante noemen mij soms nog steeds zo, maar die zijn al oud, dus ik accepteer dat.
Als ik bij demonstraties aanwezig ben, voel ik mij erg thuis met al die trans en travesties. Het voelt als familie. Op straat word ik best vaak vreemd aangekeken. Dan trekken ze een smerig gezicht. Vroeger gooiden ze ook stenen naar me. Ik heb veel nachtmerries gehad, dan dook ik snel bij mama in bed. Als ik glitters op doe ben ik erg gelukkig en voel ik mij een ander persoon. Op school gaat het gelukkig goed. Op mijn schriftjes staat geen Mateo meer, maar Jessica. Sommige oudere transgender personen en travesties moeten soms huilen als ze mij zien, want zij hadden vroeger niet zo’n lieve mama die hen hielp bij hun transitie. Zij zijn vaak door hun familie totaal in de steek gelaten. Ik ben heel trots op mijn moeder.”
Araceli: “Op haar derde vroeg zij of wij haar Matea in plaats van Mateo konden noemen. Ze begon haar haar naar achteren te dragen en wilde het liefst van haar piemel af. Het maakte mij bang. Ik was niet bekend met het trans zijn. In mijn dagelijkse wereld bestond dat niet. Ze begon zich steeds vrouwelijker te gedragen. Op haar zevende wilde ze haar naam definitief veranderen. Ze werd opstandiger. Ging zittend plassen. Wilde haar piemel niet meer wassen. Op een avond schreeuwde ze: ‘Ik wil dat jullie mij Jessica noemen en zo niet, dan hoef je me helemaal niet meer te roepen.’
Verkeerd lichaam? Verkeerde maatschappij!
Op internet zocht ik naar informatie. Zeker in het begin toen we samen de ‘boze buitenwereld’ ingingen vond ik het moeilijk. Het heeft mij allemaal mentaal veel moeite gekost. ‘Mama, je schaamt je voor me he?’ Op een gegeven moment heb ik al haar jongenskleding weggegooid en meisjeskleding gekocht. Op school moest ik nog een hele strijd voeren om hen ervan te overtuigen dat Jessica een trans meisje is en dat haar naam gewijzigd moest worden. Ik dreigde met veel hetze en kabaal als ze het niet zouden doen.
De schoolartsen weten zich nog weinig raad met haar. Als zij haar broek laat zakken, kijken ze heel vreemd. Ik voel mij altijd veiliger in een protestmars met mijn dochter dan gewoon met haar op straat. Ze is niet in het verkeerde lichaam geboren, maar in de verkeerde maatschappij. Als je ziet hoeveel geweld er nog is tegen trans en travesties. Mijn man, haar vader, trok het in eerste instantie niet. Hij had tijd nodig. Prima zei ik, maar dan wel buitenshuis. Kom maar terug zodra je het aan kunt. Inmiddels is hij weer thuis. Nu lopen we samen met de transvlag. We houden allemaal net zoveel van Jessica als Mateo.”
Over deze serie
In de serie Trans in Argentinië vertellen journalist Peter Schouten en fotograaf Daniel Maissan de indringende verhalen van onze hoofdpersonages die wij aan de wereld willen voorstellen. Het zijn stuk voor stuk inspirerende figuren die hun verhaal durven en willen delen. Zij krijgen daarom hier op Gaykrant het podium dat zij verdienen. We vierden Pride met hen, kwamen bij hen thuis en op de werkvloer. Het was een ervaring om werkelijk waar nooit meer te vergeten. Het heeft een enorm diepe indruk op ons gemaakt. Trans in Argentinië: een paradijs, en een op papier veilige haven, maar met geregeld helse trekken
Peter Schouten (41) woont en werkt in Buenos Aires. Hij is freelance correspondent Argentinië/Latijns-Amerika voor o.a. Algemeen Dagblad, NPORadio1, SBS6, de Gaykrant, Dagblad van het Noorden & Leeuwarder Courant. Ook schreef hij jaren voor de Gaykrant als voetbalverslaggever over voetbal en lhbti+. Volg Peter op: Instagram en Twitter.
Daniel Maissan (47) woont in Spanje en in Nederland, maar dwaalt over een wereld waar hij zijn nieuwsgierigheid telkens weer kan vervullen door aanwezig zijn, kijken, fotograferen, wandelen, muziek maken en filosoferen. Wat hij doet spreekt tot de verbeelding en het gevoel; daar vindt het dan ook altijd zijn oorsprong. Veel van zijn werk is autonoom en heeft een maatschappelijk betrokken insteek.
Zie meer van Daniel op zijn website of hier en volg hem op Instagram, Twitter, of Facebook.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
De schoolartsen weten zich nog weinig raad met haar. Als zij haar broek laat zakken, kijken ze heel vreemd. Ik voel mij altijd veiliger in een protestmars met mijn dochter dan gewoon met haar op straat. Ze is niet in het verkeerde lichaam geboren, maar in de verkeerde maatschappij. Als je ziet hoeveel geweld er nog is tegen trans en travesties. Mijn man, haar vader, trok het in eerste instantie niet. Hij had tijd nodig. Prima zei ik, maar dan wel buitenshuis. Kom maar terug zodra je het aan kunt. Inmiddels is hij weer thuis. Nu lopen we samen met de transvlag. We houden allemaal net zoveel van Jessica als Mateo.”
