Trans in Argentinië | Ana’s politiedroom ligt in duigen.

Tegen het decor van de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires – kleurrijk, extravert en gevuld met fladderende paradijsvogels – vloeien er geregeld tranen. Van wanhoop, verledens én opluchting. Een maand ondergedompeld in de wereld van trans en travestie. Dit is deel vijf van de serie ‘Trans in Argentinië‘, vandaag geven Peter Schouten en Daniel Maissan het woord aan Analía Pasantino.

“Ik wil niet dat ze zien dat ik gebroken ben. Dat plezier gun ik ze niet.”

We treffen Analía Pasantino (54) op een cruciaal moment in haar leven. Vanochtend heeft ze gehoord dat ze een promotie binnen de politie niet heeft gekregen. Dat betekent abrupt het einde van Ana’s veelbewogen politiecarrière van 35 jaar. “Van binnen ben ik kapot.”

haar verhaal

“Het enige dat vroeger bekend was over transseksualiteit was dat het geassocieerd werd met marginaliteit. Veel mensen zagen het als een fetisj. In 2008 ben ik begonnen met mijn transitie, want ik wilde mij niet langer verbergen. Ik was inspecteur bij de politie en deelde mijn leidinggevenden mee dat het vanaf toen ‘zij/haar’ was in mijn leven. Wat volgden waren memo’s, rapporten, aantekeningen alsook medische en psychiatrische bemoeienis met als conclusie: ongeschikt voor politiewerk vanwege ‘een genderdefect’. Het jaar 2011 betekende einde verhaal voor mij bij de politie.”

gerechtigheid

“Samen met Silvia – mijn vrouw die advocate is en met wie ik al 29 jaar getrouwd ben – zijn we jaren bezig geweest met de zoektocht naar gerechtigheid. In 2017 nam de politie mij weer in dienst. Dit keer als plaatsvervangend commissaris, een hogere functie dus. Dat was 20 april, onze trouwdag, en dus ook heel emotioneel. Zover ik weet was ik destijds de eerste trans politiechef in Argentinië en wereldwijd. Ik had mijn waardigheid weer terug. Ook om te laten zien – en ik zeg dat mijn het grootste respect – dat een trans zich niet altijd hoeft te prostitueren, kapster of schoonmaakster wordt. Bij de politie kan ik maatschappelijk een verschil maken.”

weerstand

“Toch voelde ik daarna intern steeds meer weerstand. Ik proefde een institutionele nasmaak, zeker bij de oude rotten met een conservatieve mentaliteit. Ze zetten mij vaker op de avonddienst, zodat ik minder zichtbaar was op het bureau. Later werd ik overgeplaatst naar de communicatie- en informatieafdeling na een kleine onenigheid over bepaalde protocollen. Ik zou een hele divisie moeten leiden, maar ik heb uiteindelijk geen mensen toebedeeld gekregen. Ik ben een kapitein zonder schip. Als mijn chef op vakantie is, vervangt iemand anders hem. Administratief werk, ja dat mag ik doen. Dat is enorm frustrerend om zo tegengewerkt te worden.

Nu, na vijf jaar zou de volgende stap commissaris moeten zijn. Het is dat of verplicht vervroegd met pensioen. Vanochtend heb ik gehoord dat ik de promotie niet krijg. Het is weer eenzelfde soort regering als in 2011 die toen die beslissing nam. Ik ben eigenlijk opnieuw ontslagen. Ik ben ervan overtuigd dat dit weer een politieke beslissing van hoger hand is. Het is voor mij die onzichtbare indirecte discriminatie, want natuurlijk gebeurt dat niet publiekelijk, aangezien discriminatie politiek enorm incorrect is. Net zoals dat nog steeds voorkomt bij zwarte mensen, gehandicapten en vrouwen.”

Diversiteit, maar…

“De politie is okay met diversiteit, maar niet op de hogere functies. En de minister van Veiligheidszaken heeft de boel beïnvloed, want die heeft op zijn beurt intern weer steun van zijn korps nodig. Hij is bang om de greep op zijn eigen politie te verliezen. Natuurlijk kan het zijn dat er een betere kandidaat is, maar ik ben er ook van overtuigd dat ze mij niet als commissaris in uniform terug in de media willen zien.

Ook deze linkse regering – net als in 2011 – zwaait gretig met de diversiteitsvlag en kaapt het mensenrechtenthema. Het zijn echter veel woorden voor de bühne, maar weinig daden. Lekker belangrijk die mensenrechten he? Ze hebben de kans laten liggen om geschiedenis te schrijven. Om te laten zien dat diversiteit echt overheidsbeleid is en niet slechts een foto voor de campagne. Ik heb gelukkig barrières kunnen doorbreken en hopelijk deuren geopend voor anderen. Maar goed, mijn commissarisdroom is mij bruut afgenomen. Het is over.

Ik wil niet dat ze zien dat ik gebroken ben. Dat plezier gun ik ze niet. Ik blijf professioneel, maar van binnen ben ik kapot. Daarom neem ik per direct verlof op. Er is nog zoveel te doen. Ik wil de politiek in om daar mijn strijd voort te zetten.”

Over deze serie

In de serie Trans in Argentinië vertellen journalist Peter Schouten en fotograaf Daniel Maissan de indringende verhalen van onze hoofdpersonages die wij aan de wereld willen voorstellen. Het zijn stuk voor stuk inspirerende figuren die hun verhaal durven en willen delen. Zij krijgen daarom hier op Gaykrant het podium dat zij verdienen. We vierden Pride met hen, kwamen bij hen thuis en op de werkvloer. Het was een ervaring om werkelijk waar nooit meer te vergeten. Het heeft een enorm diepe indruk op ons gemaakt. Trans in Argentinië: een paradijs, en een op papier veilige haven, maar met geregeld helse trekken

Hoe ziet dat dagelijkse leven eruit? Lees hier het verhaal van Abuela, waarmee we deze serie zijn begonnen.
‘Trans in Argentinië, Ambassadeur Alba Rueda, geprezen en genegeerd‘ was deel twee van een serie die gedurende de gehele Pridemaand, iedere woensdag en vrijdag, zal verschijnen. En ook Celeste en Michiru gingen Ana voor. Dus blijf Gaykrant volgen voor de verhalen van Manu, Luana, en Jessica.