Trans in Argentinië | Celeste heeft nog één hele grote wens

Tegen het decor van de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires – kleurrijk, extravert en gevuld met fladderende paradijsvogels – vloeien er geregeld tranen. Van wanhoop, verledens én opluchting. Een maand ondergedompeld in de wereld van trans en travestie.
Dit is deel 3 van de serie ‘Trans in Argentinië‘, waarin Celeste aan journalist Peter Schouten en fotograaf Daniel Maissan vertelt dat zij nog één hele grote wens heeft…

“Hoe ik mijzelf nu thuis bescherm? Een camera bij de voordeur, een anti-paniekknop, pepperspray en soms is mijn vriend ook thuis.” 

Celeste (40) komt het noordwesten van Argentinië. Ze is van huis uit verpleegster, maar werkte ook jarenlang op straat. Na het zoveelste gewelddadige incident besloot ze om haar klanten thuis te ontvangen. Alleen nog maar overdag. De vraag is: voor hoelang nog?

Haar verhaal

“Het eerste wat veel van ons doen die in transitie zijn, is sekswerk. Dat is nu eenmaal het enige alternatief dat de samenleving ons biedt. Daarna volgt een strijd met je lichaam. Het verdiende geld investeren we in ons lijf. Al dan niet met goedkope middelen, met alle gezondheidsrisico’s van dien. Mannen kicken er op dat we vrouwen zijn, maar wel met een penis. Rijke klanten laten ons alle drugs gebruiken die we willen. Soms bleven we dagenlang opgesloten in een hotel bij een klant. Op een geldverslaving volgt vaak een drugsverslaving. Ook ik heb daar jaren last van gehad.

Op straat werd het mij te link. Er is veel onderling geweld tussen de vrouwen. Ik begon vanuit mijn appartement te werken. Vier jaar geleden kwam een klusjesman de badkamerdeur installeren. Hij viel mij aan en wilde mij elektrocuteren. Hij bleef maar op mij inslaan. ‘Vieze homo, ik ga je vermoorden. Waar is je geld’, schreeuwde hij. Met een hamer bewerkte hij mijn gezicht. Ik deed alsof ik dood was waarop hij zo schrok dat hij vluchtte. Ik lag er helemaal misvormd bij, alles onder het bloed.

Aan de toegesnelde politie zei ik desgevraagd dat ik Celeste heette. ‘Geef je echte naam’, bleven de politie en ambulancemedewerkers maar zeggen. Dat voelde als institutioneel geweld. De politie is hier niet je beste vriend. Ze lachen je vaak uit op straat. Uiteindelijk werd ik twaalf uur lang geopereerd aan mijn schedelbreuk. Eenmaal fysiek op orde begon de mentale klap, inclusief enorme paniekaanvallen. Het was een van de eerste zaken in Argentinië waarbij iemand werd veroordeeld voor een poging tot moord vanwege genderhaat. De man kreeg bijna vijftien jaar cel. De dag voordat het gebeurde had hij gezegd dat hij verliefd op mij was. Ik denk dat hij een arme heteroman was die in de marge leefde en zag dat ik als trans financieel succes had.”

“Online ben ik erg succesvol, tot internationale klanten aan toe. Bij veel klanten doe ik een masker voor en verdien ik extra met de video’s die ik maak. Ik werk alleen overdag, want de avondklanten zijn vaak onder invloed van drugs of alcohol. Daar doe ik niet meer aan mee. Het geld is verleidelijk, dus ik vind het moeilijk om eruit te stappen. Ik werk ook voor mijn familie die mij altijd gesteund heeft, maar het liefst stop ik er dit jaar mee.”

Bescherming en toekomst

“Hoe ik mijzelf nu thuis bescherm? Een camera bij de voordeur, een anti-paniekknop, pepperspray en soms is mijn vriend ook thuis. Hij steunt mij in alles wat ik doe. Toen ik vorig jaar veertig werd, heb ik dat uitgebreid gevierd. Heftig geëmotioneerd, want ik had de gemiddelde levensverwachting van trans personen in Argentinië gehaald. Ik geniet nu van mijn hondje uitlaten en de kookkunsten van mijn vriend. Ik ben mij volledig op de toekomst aan het richten. Het liefst wil ik weer als verpleegster in vaste dienst zoals vroeger. Het wordt moeilijk, maar niet onmogelijk. Doordat ik als trans financieel succes had.”

En die grote wens?

“En ik heb nog één hele grote wens: dat ik de basis- en middelbare school over zou kunnen doen, maar dan gekleed als meisje. Dus met een rokje, want wat was ik jaloers op die meiden.”

Over deze serie

In de serie Trans in Argentinië vertellen journalist Peter Schouten en fotograaf Daniel Maissan de indringende verhalen van onze hoofdpersonages die wij aan de wereld willen voorstellen. Het zijn stuk voor stuk inspirerende figuren die hun verhaal durven en willen delen. Zij krijgen daarom hier op Gaykrant het podium dat zij verdienen. We vierden Pride met hen, kwamen bij hen thuis en op de werkvloer. Het was een ervaring om werkelijk waar nooit meer te vergeten. Het heeft een enorm diepe indruk op ons gemaakt. Trans in Argentinië: een paradijs, en een op papier veilige haven, maar met geregeld helse trekken.

Hoe ziet dat dagelijkse leven eruit? Lees hier het verhaal van Abuela, waarmee we deze serie zijn begonnen. En blijf Gaykrant volgen voor de verhalen van Manu, Luana, Celeste, Jessica, Michiru en Ana.
‘Trans in Argentinië, Ambassadeur Alba Rueda, geprezen en genegeerd’ was deel twee van een serie die gedurende de gehele Pridemaand, iedere woensdag en vrijdag, zal verschijnen.

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!