Na onze ervaringen in het plaatsje Douz willen we de rust opzoeken. We zijn klaar met alle scooter- en brommergeluiden van het dorp. Inmiddels zijn we gewend geraakt aan het feit dat er weinig tot geen vrouwen en kinderen buiten rondlopen. De koffie in de koffiehuizen is erg lekker en ook het eten. We besluiten om de stilte op te zoeken.
Nadat we wat rond hebben gevraagd over de prijs krijgen we via een locale campingbeheerder een mooie reisaanbieding, een achtdaagse saharareis van Douz naar een oase van Ksar Chilane.
We besluiten de reis te gaan maken. Onze bagage is zoals de hele reis al minimaal, een rugtas! (laptop, toiletspullen, telefoon, drie shirts drie onderbroeken een spijkerbroek en een joggingbroek) Dus een tas op de kameel.
Stug en traditioneel
We kopen nog snel even aanstekers en toiletpapier. Het is de bedoeling dat we het toiletpapier gaan verbranden in de Sahara. Later die dag komen we bij de gidsen die ons mee gaan nemen in de Sahara. In het begin lijken ze stug en traditioneel. Het zijn echte bedoeïenen. Hoofddoek en oude sierlijke kleding. Het zijn mensen die weten wat rondreizen in de Sahara inhoudt. We lopen met vier kamelen de Sahara in. Het landschap wordt steeds stiller en ruiger. De grote zandduinen zijn geweldig!
Overdag is het heerlijk 28 graden maar in de avonden niet meer dan tien. Daarom kruipen mijn man en ik dicht tegen elkaar als we gaan slapen. We slapen samen op een matje met twee dekens over ons heen. Het eten is elke dag anders en elke dag zit er zand in. We wassen onze kopjes en borden en bestek af met saharazand. Overal zit zand in. In het begin let ik erop. Zo min mogelijk binnen krijgen. In de ochtend bakken we brood in het vuur en ook hier gaat weer zand overheen. De gidsen zeggen: ‘Alles draait om zand en alles hebben we geleerd van de Sahara’. Na wat stevige wind is het erg fijn dat we onze sjaals bij ons hebben. Maar toch alles zit onder het zand en het stof.
We beginnen elke dag te lopen rond 8:30 en stoppen rond 12:00 uur. Zelf zitten we dan nog vol energie maar de gidsen gaan onder een boom liggen. Geen wifi en geen 4g of wat dan ook. Alleen de stilte en de Sahara met vier mensen en vier kamelen. We moeten ons vermaken met slapen en lezen. Het voelt als een meditatieweek. Maar dan nog stiller en nog minder afleiding. Tijdens een wandeling vindt ik woestijnrozen en de bovenkaak van een kameel.
Lords of the rings
De ene gids is ouder, ik schat hem rond de 64 jaar. De andere is denk ik rond de 54 jaar. Ze zijn familie. Onderweg lopen we door een traditioneel kamp waar nog steeds gezinnen wonen. Een oude vrouw kruipt onder het tentdoek vandaan en begroet ons uitgebreid. Daarna lopen we door. Dit was het laatste contact met anderen sinds we in de Sahara zijn. De gidsen zien dat mijn man en ik dezelfde ring hebben. Ze vragen ernaar en we zeggen dat dat tegenwoordig modern is.
Al snel zien ze ook mijn zegelring met steen. Gelukkig, afleiding. Later vraagt de oudere gids: ‘Ben je al getrouwd?’ ik schrik. Het voelt zoals vroeger… snel zeg ik nee. Want tenslotte moeten we de Sahara nog door en we zitten op dag twee. De gids zegt: ‘Als je je ooit verlooft of trouwt met een vrouw dan krijg je een nieuwe ring’. De armbanden vinden ze niks dat hoort bij vrouwen. Over mijn oorbellen wordt niet gesproken.
Afstand zonder diepgang
Je merkt dat ze erg traditioneel zijn en weinig kennis hebben van de nieuwe techniek. Als ik mijn smartphone laat zien gelooft de oudere gids niet dat we volgens onze gps er over zes dagen al kunnen zijn. Mijn man begint in het arabisch hierin te bemiddelen. De spanning stijgt en de oudere gids heeft duidelijk de leiding.
We hebben het gevoel dat de eer nu in het geding komt bij de oudere gids. We beginnen over andere dingen te praten. Over covid, toerisme en hoe hun leven is en wat ze gaan doen als de reis erop zit. Het zijn leuke maar deels oppervlakkige gesprekken. Het voelt alsof we geen diepgang vinden. Later als de oudere gids is gaan slapen. begint de jonge gids meer te praten en vragen te stellen over Nederland. Volgens hem is Nederland een land waar alles goed geregeld is. Hierin brengen we af en toe de nuance aan.
We maken veel mooie dingen mee. De Sahara is net één grote zandbak waarin mijn man en ik mogen spelen. Ik voel me weer een kind. Elke avond praten we bij het kampvuur en drinken we thee met suiker en wat zand 🙂 De volgende dag lopen we verder en de oude gids geeft aan dat het geen probleem is om er een dag eerder te zijn. Maar het wordt een zware en lange wandeling. We beginnen weer om 8:30 uur en om 12:30 uur stoppen we. We gaan weer zitten en lopen net als andere dagen nog even rond het kamp.
Even alleen
Op onze laatste dag ben ik samen met mijn man echt even alleen in de sahara. Als het donker is en de avond is gevallen willen we gaan eten. Dat gebeurt altijd nadat de zon helemaal is ondergegaan. Maar nu zijn de kamelen zoek. Beide gidsen gaan zoeken. Mijn man en ik zitten nu volledig alleen in de Sahara. Waar in de voorgaande avonden schorpioenen en allerlei andere beesten rondkropen bij het kampvuur. Ik maak snel twee fakkels en steek ze in de grond zodat de gidsen onze plek terug kunnen vinden. Na een uur komen ze terug met de kamelen. Ze hebben de sporen gevolgd. De jongere gids vertelt dat de kamelen achter de vrouwtjes aan waren gegaan.
We komen aan op onze eindbestemming en hebben weer wifi en een badkamer. Wat heerlijk, een bed en douche. Veel luxe is er niet maar voor nu voelt het super lekker om schoon te worden en al het zand weg te spoelen. Het gevoel van vrijheid en het mogen zijn zoals ik wil zijn komt langzaam weer terug. Terugkijkend denk ik dat de Saharareis zeker een aanrader is voor iedereen want het is onbeschrijfelijk wat je meemaakt in een week.
Dan nog even dit:
Samen met zijn man is Leon Augustijn momenteel op reis door Tunesië. Door de verhalen die zij op hun reis te horen krijgen, hebben de Tunesische LHBTI+ ‘ers een plekje in Leon’s hart veroverd. Maar ook ziet hij de schrijnende omstandigheden waar deze mensen mee te maken hebben. Leon schrijft daar dan ook graag over en hoopt zo de situatie van deze mensen te kunnen verbeteren. Hij hoopt op zijn beurt weer dat jij deze petitie zou willen tekenen, om op die manier -net als Leon- jouw steentje bij te dragen! Alvast bedankt, namens Leon en de Tunesische LHBTI+ gemeenschap.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
