Mijn man en ik reizen van noord naar zuid. Van hotel met zwembad en de Middellandse Zee naar slapen in de buitenlucht onder de sterrenhemel met een deken op een matje. Onderweg komen we grote cultuurverschillen tegen.
We begonnen in Tunis, daarna Sousse. Stedelijke steden aan de rand van de Middellandse Zee. Sommige hotels, die tien jaar terug nog tot de top van druk bezochte hotels behoorden, staan er verlaten en vervallen bij. We reizen met de trein en de taxi’s van hotel naar hotel. We komen zuidelijker. In het noorden was het praten over het geloof en over de LHBTIQ+ gemeenschap geaccepteerd.
DOUZ
In Douz komen we aan met een bus. Vier uur reizen zit er op en onze voeten doen zeer van de kilometers lopen. Het is inmiddels 18:00 uur en de zon gaat met een uurtje onder. We lopen de stad in. Wat een herrie en lawaai komen op ons af. Het is een af en aan rijden van oude afgetrapte scooters en brommers die bij ons al lang niet meer de weg op mogen.
Elke straat heeft een koffiehuis en een brommergarage. Er is geen auto te bekennen, alleen maar brommers en scooters in rijen voor de koffiehuizen. We lopen verder en besluiten een koffie te drinken in een koffiehuis. In het hele dorp zie ik alleen maar mannen vanaf ongeveer achttien jaar en ouder. Er is geen vrouw of kind op straat.
Hier loop ik dan samen met mijn man. We worden bekeken en nagekeken. Ik denk: ‘zijn het vragende ogen of wegkijkende en afkeurende ogen. Moet ik mijn oorbellen uitdoen?’ Een korte broek draag ik nu bewust niet. Ik weet het niet. Het gevoel blijft en ik raak het niet kwijt. Snel lopen we door naar het hotel. Later halen we een broodje in het centrum van het dorpje. Ook tijdens het eten van het broodje worden we aangekeken. Ik trek het me niet aan en ga door met mijn eten.
Geknipt en geschoren over de veemarkt
De volgende ochtend is het veemarkt. We lopen er rond en alles draait om de handel. De dieren hebben hier geen rechten en ze zijn duidelijk bestemd voor de consumptie. We besluiten samen naar kapper te gaan. We worden geknipt en geschoren voor zes dinar, dat is omgerekend ongeveer een euro. De mannen zijn erg aardig en we mogen in de avond langskomen voor thee.
Als ik later in bed lig denk ik: wat ben ik blij dat we in Nederland rechten hebben voor de dieren, vrouwen en kinderen, maar nog belangrijker: voor iedereen. Iedereen is gelijk en iedereen mag zich vrij voelen. Daarom schrijf ik, want ik wil bijdragen aan een inclusieve wereld. Ook hier in Tunesië!
Bij dit verhaal hoort ook een video. Die vind je hier!
Dan nog even dit:
Samen met zijn man is Leon Augustijn momenteel op reis door Tunesië. Door de verhalen die zij op hun reis te horen krijgen, hebben de Tunesische LHBTI+ ‘ers een plekje in Leon’s hart veroverd. Maar ook ziet hij de schrijnende omstandigheden waar deze mensen mee te maken hebben. Leon schrijft daar dan ook graag over en hoopt zo de situatie van deze mensen te kunnen verbeteren. Hij hoopt op zijn beurt weer dat jij deze petitie zou willen tekenen, om op die manier -net als Leon- jouw steentje bij te dragen! Alvast bedankt, namens Leon en de Tunesische LHBTI+ gemeenschap.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
