De musical Bovenkamers is een productie van Stichting Musicalopera en is van 11 tot en met 14 mei te zien in Het Motorblok in Zaandam. Naast het feit dat tachtig procent van de crew tot de LHBTI+ gemeenschap behoort, komt in het stuk zelf de diversiteit en de worsteling hiermee ook naar voren. Op welke manier, is iets wat we natuurlijk moeten gaan zien in Zaandam. Gaykrant is nieuwsgierig en sprak met Richard Spijkers, één van de hoofdrolspelers.
Tekst: Floor Brands
Foto’s: Stichting Musical Opera en Dinne van Rongen
Wat maakt Bovenkamers nou zo uniek en waarom moet iedereen komen kijken?
Het is een verhaal dat voor veel mensen herkenbaar is en geeft de frictie weer tussen generaties.
Naast het feit dat er heel talentvolle professionals in meespelen, herken ik ook veel van het verhaal in mijn ouders en mijzelf. En dat maakt het ook zo leuk om hieraan mee te werken.
Die frictie is in het script met humor gebracht, maar tikt wel essentiële dingen aan. Een vader die met harde hand regeert, omdat hij dat als kind van zijn ouders meekreeg. Hij ontdekt dat het niet werkt en dat hij zijn kind daarmee wegjaagt. Dat is een patroon dat vandaag de dag nog steeds herkenbaar is. Als je in een gezin terechtkomt waar je je niet thuis voelt, in een omgeving, in een religie, in een lichaam, wat ook, dan komen daar conflicten.
Durf je dan als ouder met de billen bloot en naar je eigen aangeleerde gedrag te kijken? Durf je naar je hart te kijken en je af te vragen wie je nu eigenlijk bent? Dat vind ik ook het mooie van deze musical. Het is humor, maar de volwassenen moeten wel met de billen bloot.
Het is niet zo strak geregisseerd en er is maar weinig tijd. We moeten het thuis instuderen en we hebben allemaal tien repetitiedagen in vijftien dagen tijd, dan moet het staan. We zijn met zes professionals dus dat komt vast helemaal goed. Het is spannend en daar ligt ook de uitdaging. Ik vind het mooi hoe het allemaal bij elkaar komt.
In de musical zelf speel jij de vader, hoe is de rolverdeling verder?
Guus Boswinkel speelt Melvin, mijn zoon. Ik speel Harry de vader van Melvin die met de billen bloot gaat. Suzanna Pleiter speelt Sue de vriendin van Melvin. Danny Nooy speelt Ellen, de moeder van Sue.
De beste vriend van Sue en Melvin is Beatnik de niet zo heel succesvolle kunstenaar, Abel Leemans vertolkt deze rol.
En de psychiater die Sue, Melvin en Beatnik van hun trauma’s af zou moeten helpen, Dr. Gustav Silberberg, wordt gespeeld door Kees Dobbe.
Waar de diversiteit in het stuk om de hoek komt kijken, dat houd ik nog even geheim.
In een eerder interview gaf je ook aan dat je in elke rol iets van jezelf legt. Wat leg je in deze rol van jezelf?
Ik denk mijn eigen vader. Die herken ik hierin. Mijn vader had een christelijke achtergrond en alles wat in zijn overtuiging niet kon, ben ik de uitkomst van.
Hij kreeg een homoseksuele zoon die een kind wilde met een vrouw die getrouwd is met een vrouw. Ik was alles wat mijn vader tot waanzin kon drijven. Maar in plaats van die waanzin, ging hij luisteren naar zijn hart. Hij heeft zo’n ongelooflijke ontwikkeling doorgemaakt daarin. Hij accepteerde mij en mijn keuzes niet alleen, hij omarmde ze ook en droeg ze uit.
Als ik zie waar hij vandaan kwam en hoe hij was toen hij stierf, dan vind ik dat een waanzinnige groei die hij doormaakte. Ik ben daar tot op de dag van vandaag ongelooflijk trots op.
En tuurlijk zijn er fouten gemaakt. Ik onderging als zestienjarige ook een therapie om mij te genezen, maar dat wijt ik vooral aan de onwetendheid die er op dat moment was. Ik heb mijn ouders dit nooit kwalijk genomen.
Mijn vader leerde hoe zijn aangeleerde gedrag door zijn christelijke opvoeding hem jaren in de weg had gezeten en hoe het zat met de oordelen die het gedrag met zich meebracht.
Mijn vader wilde altijd acteur worden, maar studeerde rechten. Dus het feit dat ik dat uiteindelijk ben geworden, vond hij fantastisch.
En dat stuk van de stugge vader, naar de vader die ik met moeite kon laten gaan. Die probeer ik in het stuk te leggen.
Mijn moeder zegt altijd dat de kinderen doorgaan waar ouders zijn gestopt en dat vind ik mooi. Die spirituele ontwikkeling van mijn ouders, dat ik daar als volwassen kind weer mee verder kan. Dat wil je denk ik ook als ouders, dat je kind dingen doorbreekt die je als ouder hebt gemist.
Ik ben wel de dingen van mijn ouders tegengekomen, alleen kwam erachter dat ik daarin weer een stuk verder kwam. Alsof dat een stukje evolutie is. En dat zie ik ook terug in Bovenkamers. Mensen die zichzelf tegenkomen, die trauma’s meemaken en die in die periode kinderen moeten grootbrengen. Deze kinderen krijgen frustraties mee en als de kinderen de ouders hiermee confronteren, komt er ook een proces op gang bij die ouders.
En het gaat niet zo heel diep hoor, het is bijna cabaretesk. Bij cabaret kun je ook in drie minuten erg veel vertellen op een vermakelijke manier.
Wat zie jij als de boodschap achter deze musical?
Waar elke ruzie en elk conflict over gaat, is dat mensen zich niet gezien of gehoord voelen. En dat is bij generatieconflicten niet anders. En daar zit pijn. Dat betekent dat je soms bijvoorbeeld je ego moet loslaten en moet afdalen in je eigen frustraties om erachter te komen wat je zo triggert en dan kun je beter kijken.
Kun jij dat ook?
Ik kom uit een gezin van vier jongens, dus we waren wel een stelletje haantjes die verbaal sterk zijn. We hebben ons best altijd gedaan om onszelf neer te zetten, om er op latere leeftijd achter te komen dat je dat eigenlijk helemaal niet hoeft te doen. Alles is er al.
Nu ik zelf vader ben krijg wel eens dingen van mijn dochter terug. En zo kwam ik erachter dat ik nogal stellig ben en dat er dan eigenlijk niet meer over te praten valt.
Mijn eerste impuls was toen natuurlijk dat het complete onzin is, maar later ga je daarover nadenken. Ik ben best wel aanwezig, en kan daardoor wel dingen stelliger neerleggen dan dat ik ze voel. Los van het feit dat zij zich daarin herkent, zal ik als vader daarin iets moeten veranderen. Dat hoort bij mijn functie als vader.
Klik hier voor kaarten en alle informatie
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
