Sunny Parag | Interview met een Hindostaanse trans vrouw

Gaykrant sprak met Sunny Parag (36) Hindostaanse trans vrouw.

Tekst: Floor Brands
Foto’s: Sunny

Ik ben eigenlijk eerst benieuwd naar waarom je mij wilde spreken, hoe kwam Gaykrant bij mij terecht?

We kregen een mailtje met daarin een filmpje met een interview met jou. Dit vonden we zo interessant dat we graag een interview met je wilden doen.

Wat wil je van me weten?

Wie ben je, wat doe je, wat inspireert je? Je bent een Hindostaanse trans vrouw. Dat moet een behoorlijke worsteling zijn geweest.

Ik ben Sunny, ik ben zesendertig jaar. Ik werk sinds kort in de zorg. Ik werkte hiervoor bij een bank maar haalde daar te weinig voldoening uit. Dus uiteindelijk heb ik mezelf de vraag gesteld waar ik gelukkig van zou worden, en ik word gelukkig van mensen. De keuze voor de zorg was dan ook snel gemaakt.

Mijn passie is altijd mode geweest, hierin ben ik jaren werkzaam geweest als modeontwerpster.
Ik liep daarin tegen veel dingen aan. Of het was discriminatie, of racisme, of de gunfactoren. Mensen moeten je het echt gunnen in dat wereldje. Op een gegeven moment begon mijn passie een strijd te worden en dat wilde ik niet.
Het leven is een feestje en ik had geen zin om elke ochtend wakker te worden en strijd te moeten leveren om mijn passie uit te kunnen voeren. Het hele artistieke leven is erg veel investeren. Uiteindelijk was dat niet meer te combineren met een fulltimebaan.

Kun je iets meer vertellen over het artistieke stukje?

Ik was ontwerpster, deed veel modeshows. Ik was destijds de jongste ontwerper die online een collectie had, zestien jaar. Ik was één van de jongste ontwerpers op de Amsterdam Fashion Week op het downtown programma. En daarna volgden opdrachten op aanvraag voor televisieprogramma’s, bekende Nederlanders en ik ben zelfs door UPS gevraagd hun uniform een transformatie te geven. Helaas is het kunstenaarsvak zonder investeringen en met een groot creatief brein niet genoeg om van te kunnen leven. Destijds moest je het hebben van kleding uitlenen en vaak kapot terugkrijgen. En maar hopen dat jouw naam gebruikt werd voor publicaties of mond tot mond reclame. Sociale media was toen niet aan de orde, en je moest het echt hebben van elkaar. Als ik terugkijk heb ik enorm genoten van deze periode in mijn leven en dit maakt mij nog dagelijks enorm trots.

Dat was denk ik ook het begin van jouw transitieproces?

Nee die transitie is eigenlijk al gaande vanaf dat ik een klein kind was. Ik heb foto’s waar ik meisjeskleding droeg. Die transitie is een rode draad door mijn leven, alleen was ik heel erg zoekende naar wat ik uiteindelijk was. Ik had wisselingen. Ben ik vrouw, ben ik androgyn, ben ik homoseksueel? Het slingerde bij mij alle kanten op, maar steeds weer kwam ik toch terug bij wie ik nu ben.

Het kwam vooral omdat ik niet echt informatie voorhanden had. Internet kwam net op. En eigenlijk was ik er ook helemaal niet zo mee bezig. Ik vond het heerlijk om mooie kleding te dragen en mooie make-up en dergelijke. Ik was gewoon Sunny. Het was vooral mijn omgeving die me er steeds naar vroeg en die me uiteindelijk aan het denken heeft gezet. Toen ik het echt een naam kon geven, ja toen was ik al veel ouder. Ik leefde niet in hokjes, maar werd door mijn omgeving in hokjes geplaatst.

En als je dan uiteindelijk door dat proces heen bent en je hebt het een naam kunnen geven, hoe gaat het dan vanuit het geloof?

Ik kom uit een Hindostaanse gemeenschap met een islamitische achtergrond, niet Hindoestaans dat is net een andere stroming.
Ja, dat is een combinatie die niet gemakkelijk is.

Ik heb veel support gehad van mijn vrienden in mijn jeugd. Mijn vader was erg autoritair en dat zorgde ervoor dat ik een soort agressie en boosheid ten opzichte van hem had. Ik heb fases gehad waarbij ik hem wel wat aan kon doen. Ook omdat hij heel erg gewelddadig was. Ik heb rake klappen gehad. Ik kan me nog herinneren dat ik als kind werd geslagen in bijzijn van familie en dat iedereen aan het lachen was. Dat het een soort entertainment was. Dan ga je agressie niet als iets negatiefs zien maar juist als iets goeds. Een omgekeerde wereld.

Ik kreeg op den duur woedeaanvallen. Het was eigenlijk helemaal niet de religie, maar het gewoon zijn wie je bent. Al die lagen die zorgden voor een ongezonde leefsituatie. Mijn ouders waren gescheiden, mijn vader kwam regelmatig langs en zijn wil bleef wet. Dus als hij op visite kwam, was het strak en als hij weer weg was kwamen mijn naaldhakken weer uit de kast. Als hij er was en ik moest naar school, dan deed ik alles in mijn tas en nam ik het mee.

Je moeder heeft jou gesteund?

Klopt, mijn moeder en ik hebben er destijds geen gesprekken over gevoerd. Zij leefde onder de dominantie van mijn vader en had niet de ruimte om haar mening te geven. Ik heb doorgezet wie ik wilde zijn, eerst stiekem maar later in het openbaar. Mijn moeder was er altijd, maar de echte gesprekken kwamen pas later. Vooral nadat mijn vader overleden was.

Hoe sta je nu in het geloof?

Ik geloof met mijn hart. Ik ben iemand die er bewust voor kiest om niet over religie te spreken. Dit omdat ik niet de intentie heb dat ik een religie wil veranderen of dat ik denkwijzen van mensen wil veranderen. Het is iets tussen mij en waar ik in geloof. Zo heb ik er een weg in gevonden waar ik veel liefde uit kan halen en deze kan vergroten met de mensen om mij heen. Ik ben van mening dat religie iets is wat tussen jou en datgene waar jij in gelooft moet blijven. Belast een ander niet met jou geloofsovertuigingen, en focus op hoe jij het beste uit en voor jezelf kunt halen.

Daar gaat het toch uiteindelijk ook om?

Ja, daar gaat het om. Ik houd me vast aan het geven en ontvangen van liefde. Ik maak het niet zo’n ding voor mezelf. Ik probeer elke dag een beter persoon te zijn voor mezelf en voor de mensen om me heen. En dat is voor mij belangrijk. Eigenliefde is mijn inziens het allerbelangrijkste.

Kun je iets meer vertellen over de Hindostaanse gemeenschap en hoe die uiteindelijk omgingen met jou?

In het begin werd er veel gespeculeerd over mijn kleedgedrag en wat ik nou eigenlijk zou zijn. Naarmate ik zichtbaarder begon te worden op sociale media en familieleden mijn levenspatroon konden volgen en zien hoe ik mij vertoonde werd er veel over mij geroddeld. Zo hoorde mijn moeder deze geluiden op den duur ook en ik heb haar destijds aangegeven dat als men wat wil weten van of over mij ze me gewoon mogen opzoeken. Dit is nooit gebeurd, helaas. Tot op de dag van vandaag wordt er geroddeld, maar dat houd je toch. Ik heb zelf de keuze gemaakt om zichtbaar te willen zijn. Ik weet dat ik opval, en daar hebben ze nu eenmaal mee te dealen.

Ik ben een curvy vrouw, en draag zo mijn rondingen met me mee. We leven in een tijd dat aan jezelf sleutelen iets heel gebruikelijks is. Ook daarover wordt bij mij gespeculeerd. Ik ben een angsthaas als het gaat om naalden en bloed, dus laat staan als ik mijn gezicht laat verbouwen of aan mijn lichaam sleutelen. Voor nu zeg ik nee, maar misschien denk ik er over tien jaar wel anders over. Ik vind dat iedereen zelf mag weten wat zij wel en niet willen doen aan zichzelf. Do what makes you happy!

Steeds die verdediging. Ik ging van heel mannelijk naar heel vrouwelijk en daar speculeren mensen altijd over, maar het is bij mij echt alleen door hormonen. Deal with it!

Dat er achter mijn rug om wordt gepraat, daar ben ik me heel erg van bewust. Roddelen gebeurt overal. En dan niet alleen door mensen op straat, maar ook door mensen uit de community. Dan trekken ze ineens aan je haar om te kijken of het een pruik is. Echt, doe normaal. Er leeft veel afgunst binnen de community, terwijl we samen zoiets moois kunnen neerzetten op de wereld. Doodzonde!

Wat zeg je dan op zo’n moment, als je zoiets overkomt?

Ik houd niet van aanraking. Wel van knuffelen hoor, maar dan wel met de mensen waarmee ik dat wil. Ik ben niet op mijn mond gevallen, dus ik geef altijd mijn grenzen aan. Je mag me alles vragen, en je krijgt altijd antwoord. Ergens geen antwoord op willen geven is immers ook een antwoord.

Wat zou jij aan de jeugd willen meegeven om bijvoorbeeld hun worsteling gemakkelijker te maken?

Het allerbelangrijkste is dat alles mogelijk is, zolang je er hard voor werkt. Je moet overal voor knokken en het leven is gewoon niet altijd even eerlijk. Veiligheid moet altijd bovenaan blijven staan. Zorg ervoor dat je altijd veilig bent. Je hebt als je jong bent niet altijd een goed vangnet en dat maakt het soms heel erg lastig. Soms moet je je eigen vangnet worden om uit bepaalde situaties te komen.

Wat zou jij binnen de zorg of misschien wel het rechtsstelsel willen veranderen om aan deze jongeren die veiligheid te kunnen bieden? Om zichzelf te kunnen zijn?

Meer zogeheten ‘Veilig Thuis’. Het gebeurt te veel dat de instanties mensen bij elkaar neerzetten die niet bij elkaar passen. Denk hierbij aan mensen met verschillende religieuze achtergronden of geaardheden. Dit biedt geen veiligheid of de ruimte om jezelf te kunnen zij . Daar moet je echt gespecialiseerde plekken voor hebben, bijvoorbeeld een Veilig Thuis voor alleen trans personen, met begeleiding die deze veiligheid ook weet te waarborgen. Dat gebeurt niet genoeg. De zorg zal op dat gebied heringericht moeten worden in mijn optiek. Meer kwaliteit binnen de zorg voor mensen zoals ik is wat we echt nodig hebben.

Meer informatie over de Hindostaanse Queer gemeenschap, klik hier.