Eelco Meuleman | Het leven van een vrolijke kankerpatiënt

Een luchtig boek schrijven over een beladen onderwerp, kan dat? Trekt een schrijver van een dergelijk boek niet te veel naar de hilarische kanten van het leven, laat hij de heftigere aspecten niet belachelijk overkomen? Een boek met als titel Het leven van een vrolijke kankerpatiënt doet het ergste vermoeden.

Toch blijkt dat de patiënt de schrijver zelf is, die echt beleefde wat hij schreef. Dan wordt het onderwerp serieus, hoe lichtvoetig de tekst ook is geschreven. Dan wordt de schrijver, de patiënt dus, bewonderenswaardig. En plotsteling – bijna zonder het te beseffen – leest men dit boek met andere ogen. Het boek is geen literair hoogstandje, en dat pretendeert de schrijver dan ook niet. Er is niets moeilijks aan de manier waarop Eelco Meuleman zijn ervaringen met de ziekte aan het papier toevertrouwt. In vlotte taal en bijna zonder medische termen te gebruiken, krijgt de schrijver het voor elkaar een beeld van menselijkheid te realiseren. Inter-menselijkheid zou het betere woord zijn.

Hoe ziek de patiënt ook is, hoe rot hij zich ook voelt, hij blijft door het hele boek heen een mens, een vrolijk mens. Een mens die niet alleen leeft, die betrokken blijft bij zijn omgeving en dan vooral de mensen die een rol spelen, of speelden, in zijn leven. Zo handelt het eerste hoofdstuk al direct over Charles, ex-partner van de schrijver en altijd gebleven vriend. Het is deze Charles die de schrijver inspireert tot een luchtige en vooral vrolijke levenshouding: “Charles is ervan overtuigd dat je het leven wél bij de hand kunt nemen in plaats van andersom. Hij doet niet anders.” Dat is de levensles die Meuleman de rest van het boek laat schrijven. Dit hoofdstuk is, net als alle andere, eerder een op zich staand verhaal, een herinnering, een anekdote.

“En ik probeer het hem na te doen.” Nee hoor, het blijft niet bij proberen. Het lukt! Het lukt zelfs zo goed dat de “patiënt” erin slaagt een deel van zijn positivisme op de lezer over te brengen. En toch neemt de schrijver zijn lezers mee langs ziektebeelden en diagnoses, langs steeds weer bijgestelde levensverwachtingen en uitslagen van therapieën. De ziekte is de rode draad waarmee de hoofdstukken aan elkaar verbonden zijn, en méér dan dat is het eigenlijk niet. Geen moment wordt de ziekte een belasting voor de lezer van het boek. En dus moeten we “het leven van een vrolijke kankerpatiënt” lezen als één groot en doorlopend compliment. Aan wat? Aan het leven, aan de liefde, de genegenheid. Aan Charles! Want dát is het gevoel dat overblijft na de laatste pagina van het laatste hoofdstuk: de intensiteit van een liefde tussen twee mannen.

Eelco Meuleman werkt sinds 2007 als journalist bij de Volkskrant, een belangrijk deel van die tijd als nieuws-chef.

Het boek is te bestellen bij onze sponsor: boekhandel Van Piere 

Erica van Dooren zet haar liefde voor het geschreven woord om in recensies voor Gaykrant. Ze woont in de Flevopolder en dompelt zich al lezende graag onder in fusionmuziek. Daarnaast schrijft en publiceert ze verhalen en werkt ze aan haar debuutroman.