Een toneelstuk gebaseerd op een iconisch boek uit de Nederlandse literatuur. Frederik van Eeden staat bij velen, vooral bij de oudere generatie die dit boek op hun lijst hadden staan, bekend als een bijzondere schrijver. Het boek verscheen in 1900 en was bedoeld om de heling van psychotherapie en religie boven het toen gangbare fatalisme van het noodlot te stellen.
In 1982 was er de film van Nouchka van Brakel met daarin onder andere Renée Soutendijk en Derek de Lint. Nu zag ik een meesterlijke theaterbewerking in een klein Haags theater met slechts drie acteurs, die dit complexe meesterwerk binnen een simpele, doeltreffende vormgeving tot leven brachten. En hoe!
Als theatermaker komt het niet zo vaak voor dat ik los kom van ‘technisch kijken’ naar een voorstelling. Deze keer namen de drie personages me helemaal mee. De dramaturgische ingrepen en de intelligente regie van Manon Barthels maakten van de vroegere beelden van en gedachten over boek en film een compleet nieuw (maar in wezen ‘oud’) verhaal. Het was bijna een belevenis, geholpen door het magnifieke video- en geluidsdecor van Raymond van Melzen. Het verhaal speelt in het hoofd van Hedwig, vertellend tegen (het graf van) haar moeder. Verbijsterend hoe de jonge actrice Amy van der Weerden schakelde tussen alle geestelijke en emotionele nuances, en ook af en toe (mee)speelde in scènes met haar echtgenoot Gerard, in zijn krampachtige introvertheid meesterlijk gespeeld door Sijtze van der Meer. Subtiele gebaren maakten hun relatie zo pijnlijk duidelijk. En Bob Schwarze als de dode kunstenaar Joob gaf de nodige humor en ook hardheid mee in deze bewerking.
Drie geweldige acteurs, een begaafde regisseur en een ideale visuele en auditieve vormgeving: meer heb je niet nodig voor een adembenemende theatervoorstelling.
Chapeau! *
Gezien in Theater Branoul
Den Haag5 maart 2023
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
