We wijzen altijd mensen af in het groot en in het klein. Vorige week bezocht ik herinneringskamp Westerbork. Van het kamp zelf is weinig meer te zien. Alleen een maquette hoe het was. Het kamp was onderdeel van de vernietiging van mensen die in de ogen van anderen anders waren. Maar het waren mooie mensen, lieve mensen, angstige en teleurgestelde mensen. Mensen die afgewezen werden omdat ze anders waren.
Ik loop door het park en realiseer me dat we dit nog steeds doen. In het klein en in een andere vorm maar we keuren mensen nog steeds af. Helaas is het iets van alle tijden. Mensen be- en veroordelen die anders zijn dan ons “veilige” zelf.
Ik voel dat ik deze blog wil schrijven. Niet om de vergelijking te maken met de vreselijkheden van de Tweede Wereldoorlog of andere oorlogen, maar om aandacht te vragen voor het onrecht en de manier waarop we hard kunnen zijn naar de ander. Hoe gemakkelijk we beoordelen op gedrag, houding, geaardheid of lichaamskenmerken. Ik voelde en besefte hier in de stilte de eenzaamheid en het verdriet van deze plek. Doordat de kampbewoners anders waren, telden ze niet mee. Ze liepen alleen. Zoals ook nu nog veel mensen alleen lopen, gelukkig niet meer onder de erbarmelijke omstandigheden van dit kamp. Dat gevoel herken ik.
Als ik naar de uitgang van het herinneringskamp loop en weer op de fiets stap, denk ik: waarom? Wat heeft dit opgeleverd? Alleen maar pijn en veel verdriet. Ik denk na over afwijzing. Ook ik wijs soms mensen af en ook ik ben niet perfect. Maar ik weet dat ik mijn best zal doen. Dat ik mijn best doe om de hand van de ander te pakken en samen op te lopen. Zonder te oordelen of af te keuren. Ik wil juist moeite doen de ander te begrijpen en te zien als een mens die er ook mag zijn. Naast mij en hand in hand.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
