Het nieuwe jaar is begonnen. Goede voornemens zijn gemaakt en worden al of niet uitgevoerd. Uiteraard wensen wij eenieder gelukkig Nieuwjaar en heel veel sterkte met de goede voornemens.
Als je een gedragsverandering wenst, is het handig wanneer je eerst probeert te begrijpen hoe dat gedrag tot stand is gekomen. Bij Gaykrant bekijken we maatschappelijke ontwikkelingen graag door een intersectionele bril om te begrijpen dat zaken die tegen exclusiviteit en ongelijkwaardigheid aanschurken nooit op zichzelf staan. Immers, maatschappelijke ongelijkheid heeft meer raakvlakken en overeenkomsten met geïnstitutionaliseerd gedrag dan dat je dat op het eerste gezicht zou vermoeden.
Mogen we een voorbeeld geven?
De term ‘mensen van kleur’ is een poging van (zelfverklaarde oorspronkelijke) Noord-Europeanen om anderen die niet blank zijn te categoriseren. Als een soort van identiteitslabel voor niet-blanke mensen. De term bevestigt indirect het idee dat mensen in Noord-Europa oorspronkelijk een witte, blanke huidskleur zouden hebben, en daardoor superieur zouden zijn op dit continent. Immers, in onze samenleving worden witte mensen nooit ‘mensen zonder kleur’ genoemd. Daardoor onstaat bij velen de veronderstelling dat ‘wij, de blanken’ in Noord-Europa altijd een meerderheidsbelang zouden houden, vanuit een zogenaamde blanke cultuur.
Je kunt het categoriseren van mensen op basis van hun huidskleur gemakkelijk doortrekken naar seksuele – en genderdiversiteit.
Mensen die op een voor hen vanzelfsprekende manier congruent zijn met het hun toegewezen geboortegeslacht en/of heteroseksuele oriëntatie, gaan er doorgaans vanuit dat ze door dat geslachtelijke gegeven en/of deze seksuele beleving de standaard zouden zijn, en daardoor een veronderstelde ‘natuurlijke’ meerderheid zouden vormen.
Op basis van een meerderheidsdenken van deze cisgender, heteroseksuele populatie, zou je dus kunnen vaststellen dat maatschappelijke veranderingen tot bevordering van inclusie in gang moeten worden gezet door individualisten: mensen die doorgaans als een verwaarloosbare minderheid worden beschouwd. En een groep individualisten wordt na verloop van tijd door een veronderstelde meerderheid een gemeenschap genoemd, ofwel een community.
Community is een woord waarmee de veronderstelde meerderheid feitelijk aangeeft dat deze minderheidsgroep niet voldoet aan de door de meerderheid zelfverklaarde ‘natuurlijkheid’. En dat enkel op basis van aantallen. Mensen die zich bevestigd en gesterkt voelen vanuit een strength by numbers houden de gelederen doorgaans gesloten, waardoor veranderingen die zouden kunnen leiden tot echte inclusie en gelijkwaardigheid verworden tot stroperige en langdurige processen.
Doorbraken om te komen tot sociale en juridische veranderingen vanuit het gelijkwaardigheidsprincipe moeten dus vrijwel altijd worden geforceerd door groepjes eenlingen, de individualisten. En dan hebben we het even niet over de rechten van LHBTI+ mensen, maar over de rechten van alle zogenaamde minderheden. Mensen die vrijwel altijd worden weggezet als ‘groeperingen’, in een samenleving die zich voornamelijk en als vanzelfsprekend richt op een veronderstelde en zelfverklaarde normatieve meerderheid.
Een veronderstelling die we bij Gaykrant zo nu en dan graag aan de kaak stellen.
Wij wensen iedereen in 2023 veel (intersectioneel) inzicht en een open geest.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
