Vandaag is het Paarse Vrijdag. Scholen zetten zich deze dag zichtbaar in voor seksuele- en genderdiversiteit door de kleur paars te dragen. Van top tot teen in een paarse outfit, of een paars speldje op de revers: het maakt weinig uit hoe iemand uitdrukking aan diversiteit wenst te geven. Of je nu leerling, docent of minister bent.
Als ik minister Helder was geweest, zou ik in een roze mantelpak vol met OneLove-logo’s naar Qatar zijn afgereisd. Maar goed, zij besloot om tijdens de wedstrijd Qatar-Nederland het OneLove-speldje in plaats van de OneLove-armband te dragen. Haar Qatarese collega van Justitie droeg wel een armband, maar deze was zwartwit. Bedoeld om aandacht te vragen voor de Palestijnse kwestie.
Dat de FIFA een corrupte bende is, dat het mannenvoetbal een toxisch mannelijk bolwerk van middeleeuws conservatisme is, dat de KNVB geen ballen heeft als het om LHBTI+gerelateerde onderwerpen gaat, dat er van alles mis is in de communicatie tussen voetbalclubs en aanvoerders als het om de OneLove-aanvoerdersband gaat, dat het nog steeds heel gevaarlijk is om in Nederland een roze voetbalsupportersgroep op te richten, dat weten we inmiddels allemaal wel.
Maar laten we de zaken eens van de positieve kant bekijken.
Ook het topmannenvoetbal ziet zich inmiddels geconfronteerd met het gegeven dat opkomen voor inclusie, voor diversiteit en voor mensenrechten nooit een ‘mening’ kan zijn. Dat het geen ‘politiek’ is om op te komen voor medemenselijkheid en tegen uitbuiting. Nee, het WK had nooit in Qatar georganiseerd mogen worden, maar nu het zover is, is het buitengewoon interessant te zien hoe iedereen voor zijn of haar ‘clubje’ opkomt.
Het dragen van de Palestijnen-armband door een Qatarese minister, het dragen van een OneLove-speldje door een Nederlandse minister, de protesten van Iraniërs, het omhoogtillen van het portret van oud-international Özil door Qatarese voetbalfans als reactie op de Duitse ploeg die op de groepsfoto de hand voor de mond hield, het laat één ding duidelijk zien: als het ons goed uitkomt en als het in ons straatje past, maken we ons allemaal druk over mensenrechten.
Nu lijkt het of diverse groepen tegen elkaar uitgespeeld worden – Özil tegenover Mannschaft, Palestijns zwartwit tegenover OneLove-regenboog – maar in feite is dit WK inmiddels één groot uithangbord voor mensenrechten geworden, waar ook ter wereld.
FIFA kan inmiddels niet meer om OneLove heen. Misschien wel juist door de belachelijke maatregelen die FIFA nam om OneLove zoveel mogelijk uit het zicht van de camera’s te houden, hebben diversiteit, inclusie en mensenrechten via een vreemde omweg definitief een plek op de agenda van dit corrupte en toxische mannenbolwerk gekregen.
En dat was hard nodig.
Afgelopen Roze Zaterdag is het ons uiteindelijk ook gelukt om de regenboogvlag boven de Kuip in Rotterdam te laten wapperen. En natuurlijk komt er een dag dat de regenboogvlag op het hoofdkantoor van de FIFA zal wapperen.
Want onze jeugd die vandaag van top tot teen of enkel door middel van een speldje paars draagt, draagt in zich de belofte van een veelkleurige, diverse en inclusieve toekomst.
*
Rick van der Made (Breda, 1968) is hoofdredacteur van Gaykrant. Hij is ook dichter en columnist. Rick woont met zijn huisgenote Pascale en hun twee katten Boris en Klaas in Hooge Zwaluwe.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
