In het leven voor mijn transitie kon ik nooit het geduld opbrengen om naar koetjes en kalfjes te luisteren. Het was zelfs zo erg dat ik gewoon opstond en wegging als er op een bijeenkomst lekker werd geklept over dit en dat, en zus en zo. Maar dat hoeft niet meer. De oestrogeentherapie heeft er bij mij voor gezorgd dat ik een stuk relaxter ben geworden in de omgang. En aardiger.
Het lijkt erop dat smalltalkers geen enkele behoefte hebben aan terugpraters, en van mij krijgen ze alle ruimte. En wanneer de monoloog over ditjes en datjes en zusjes en zootjes even lijkt op te drogen, dan is er maar een klein vraagje nodig om het leeglopen van de ander weer opnieuw helemaal vlot te trekken.
Nou weet iedereen die me privé kent heel goed dat ik m’n kwek uitstekend kan roeren, en over allerlei onderwerpen lange monologen kan afsteken als de beste, maar toch, die transitie heeft op dit punt een hoop positiefs opgeleverd. Het lukt me nu prima om een hele avond muurbloempje te spelen tijdens bijeenkomsten, of op bezoek te gaan en mijn mond te houden bij mensen die heerlijk in hun eigen ditjes en datjes-bubbel hangen.
Het grappige is ook dat het erg ‘vrouwelijk’ wordt gevonden als je aandacht schenkt, niets zegt, vriendelijk glimlacht en op het juiste moment alleen even bevestigend humt.
Small talk?
Ach, waarom ook niet, het hoeft niet altijd over ‘moeilijk’ te gaan toch?
En soms knapt iemand er helemaal van op als je alleen maar luistert en af en toe een vraag stelt.
*
Jacky van Tongeren is een vrouw met een transseksueel verleden. Ze speelt flamencogitaar, schrijft muziek en zet zich in voor de zichtbaarheid en validatie van trans en genderdiverse mensen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
