Gaykrantmedewerker Simone ontmoette Joey voor het eerst toen ze in Wageningen een sollicitatiegesprek met hem had. Hij solliciteerde als student op een tijdelijke aanstelling als student-assistent bij het talencentrum van WUR. Later, toen ze zelf uit de kast was gekomen, zag ze hem voorbijkomen op insta en zag ze dat Joey op mannen valt en samen met zijn moeder lezingen gaf over coming-out. Joey heeft zich daarna verder ontwikkeld tot personal coach, digital nomad en dichter. Simone vindt hem ‘een leuke veelzijdige gast van een nieuwe generatie met een eigen kijk op de wereld’ en besloot hem te interviewen.
Tekst: Simone Claessen
Foto’s: Joey Velberg
Stel jezelf voor; kun je kort zeggen wie ben je en wat je doet?
Mijn naam is Joey Velberg, ik ben 30 jaar jong en ik ben levenskunstenaar. Ik werk als freelance coach, kunstenaar en trainer. Daarnaast leef ik als digital nomad.
Hoe ben je gekomen waar je nu bent?
Nadat ik mijn universitaire opleidingen had afgerond ben ik vol goede moed begonnen op de arbeidsmarkt. Dat viel helaas vies tegen. Ik kon er niet aarden. De vanzelfsprekende focus op ego, leugens en geld matchte niet met mijn idealen. Na jaren van zwerven tussen verschillende academische functies was ik uitgeput. Toen kwam ik in een burn-out terecht.
Het proces van herstel duurde jaren. Mede dankzij coaching ben ik daar toen weer uitgekomen. Nadat ik die fase van mijn leven had afgesloten ben ik zelf opleidingen tot coach gaan doen. Inmiddels heb ik me verdiept in NLP, systemisch werk en lichaamswerk. Nu help ik anderen met levensvragen. De cirkel is rond.
Wat heeft de burn-out getriggered? Had je geaardheid er iets mee te maken?
Mijn burn-out werd getriggerd door een situatie bij mijn toenmalige werkgever. Maar er speelde meer. Na mijn afstuderen aan de universiteit heb ik in korte tijd veel verschillende banen gehad. Ik kon er niet landen. Ik had de overtuiging dat als ik maar zoveel mogelijk deed alsof ik ‘normaal’ was het met mijn leven wel goed zou komen.
Je vertelt op je website dat je op je dertiende uit de kast kwam. Hoe regeerde ja omgeving -ouders, vrienden – daar op?
Ja klopt, en daarmee was ik vrij vroeg. Sterker nog, ik heb jarenlang als enige openlijk homoseksuele tiener op mijn middelbare school rondgelopen. Eerlijk is eerlijk, vanuit de school heb ik toen weinig steun ervaren. Gek genoeg werd het pesten vanuit mijn klasgenoten minder na mijn coming-out. Ik denk dat het voor duidelijkheid heeft gezorgd. In mijn persoonlijke kring werd er eigenlijk alleen maar goed op gereageerd. Ik hing met de nerds en creatievelingen, die vonden het prima. Ook bij mij thuis kreeg ik niets dan mooie reacties. Ze zagen dat ik opgelucht was dat ik nu geen groot geheim meer met me mee hoefde te dragen. En daarin hadden ze gelijk.
Op je website profileer je jezelf als life artist. Kun je uitleggen wat je daarmee bedoelt?
Een levenskunstenaar is iemand die het leven zelf tot kunst verheft. Voor mij zit dat met name in de kleine dingen. Ik hou van de natuur, van beweging, van oprecht menselijk contact. Er zijn zoveel kleine geluksmomentjes op een dag, het is echt heel bevrijdend je dat te beseffen.
‘Het toont aan dat er veel meer manieren van leven mogelijk zijn dan alleen maar dat gevestigde leven.’
Levenskunst gaat ook over hoe je omgaat met tegenslag. Ik zal een voorbeeld geven. Dit jaar heb ik maanden gereisd op Bali. Heerlijk. Aan het eind van die trip werden een aantal dingen duidelijk: ik was blut en had wel een paar klanten maar niet genoeg inkomsten om van te leven. Dat is vrij klote. Ik ben een vrij luchtig en ondernemend persoon, dus heb ik besloten voor nu even terug naar Nederland te gaan en een baantje te zoeken. Uiteindelijk heb ik de hele zomer als vuilnisman gewerkt. Niet een typische weg voor iemand met een academische achtergrond, maar dat vond ik nou juist leuk.
Er bestaan veel vooroordelen over de mensen die dit werk doen. Ja, het was een omgeving met veelal mannen. En ja, je had er de stereotype lompe, ketting rokende redbull slurpende kerels. Maar dat was ergens juist wel verfrissend. Ik heb mezelf de kans gegeven met een open geest in de wagen te stappen. Daardoor heb ik onder andere een open gesprek gehad met iemand die nog nooit van zijn leven een homoseksuele man had ontmoet. Dat soort momenten heb je alleen wanneer je het leven toestaat je te brengen waar je hoort te zijn.
Inmiddels is dat werk klaar. De zomer is voorbij, en er zijn kansen op mijn pad gekomen die binnen mijn vakgebied vallen. Wat dit alles verbindt is de mind set van een reiziger. Reizen gaat niet alleen over duur en ver weg. Het gaat juist ook over hoe je je omgeving van nu ervaart. Bekijk bijvoorbeeld je vertrouwde woonplaats eens door de ogen van iemand die er voor het eerst komt. Ik weet zeker dat je dan andere dingen gaat zien.
Overigens snap ik heel goed dat niet iedereen van de een op de andere dag op dit punt in zijn/haar/hun leven komt. Dat hoeft ook niet. Kijk alleen al naar mijn verhaal, ik heb echt niet over rozen gelopen. Het begint door stapje voor stapje jezelf de ruimte te geven. Uiteindelijk is dat hoe ik op het punt ben gekomen dat ik mijn bestaan ervaar als een levenskunstenaar.
Wat drijft je?
Mijn missie is in eenvoud bestaan. Dat betekent enerzijds dat ik zelf onderweg ben naar mijn beste manier van leven. Anderzijds dat ik andere mensen ondersteun in het transformeren van hun leven. Mijn rollen als digital nomad en coach versterken elkaar daarin. Ik help mensen met hun leven terwijl ik zelf het beste leven leid. Ik leef wat ik doe. Ik ben heel blij met dat evenwicht.
Welke mensen kloppen aan bij je voor hulp? Jong/oud, LHBTIQ+ of niet?
De gemende deler is dat ik mensen help met levensvragen: ‘Wie ben ik?’ ‘Wat wil ik?’ en ‘Waar word ik gelukkig van?’ Als ik kijk naar mijn klanten, dan valt het me op dat het voornamelijk ondernemers, journalisten en mensen met een creatief beroep zijn. Qua demografie ondersteun ik tot nu toe met name jonge mensen (zo tussen de 20 en 35) en is mijn klantenbestand divers te noemen (qua gender en seksuele oriëntatie).
Waarom digital nomad?
Vrijheid is voor mij belangrijk. Nederland is een tof land, maar er zijn zoveel meer plekken in de wereld waar het goed toeven is. Waarom zou ik voor de rest van mijn leven voor een plek moeten kiezen? De mensheid is zo’n 300.000 jaar op aarde nu als soort. Van die 300.000 jaar leven we slechts de laatste 10.000 jaar gevestigd. Dat is net iets meer dan 3% van onze totale geschiedenis. Alle tijd daarvoor trokken we rond, leefden we nomadisch. Ik zeg niet dat we naar die tijd terug moeten gaan, dat kan niet en dat wil ik ook niet. Maar het toont wel aan dat er veel meer manieren van leven mogelijk zijn dan alleen maar dat gevestigde leven.
‘Wat ik heb gezien is dat wanneer je mensen met een open houding benadert, zij dat andersom ook doen.’
Ik vind het heerlijk om weinig te bezitten. Op dit moment heb ik kleren, mijn coaching tools (grondankers, laptop etc.), een gitaar en een rugzak. Dat is het. Dat geeft me de mogelijkheid om van het ene op het andere moment te beslissen dat het tijd is om naar de volgende bestemming te gaan.
Mijn werk als coach doe ik volledig online. Dat was in het begin wel spannend, want hoe vinden mijn cliënten dat? Ik was een beetje bang dat digitaal werken zou afdoen in de kwaliteit van mijn dienstverlening. Het tegenovergestelde was waar: mijn coachees gaven aan niks te missen. Zij vinden de online meetings juist fijn omdat het makkelijker te combineren is met drukke agenda’s. En omdat ik ondernemer ben kan ik mijn eigen tijd indelen.
Zo kan ik in de ochtend bijvoorbeeld gaan zwemmen. Daarna een paar sessies houden. En dan nog een paar zonsonderganggolfjes meepakken. Er gebeurt zoveel moois onderweg. En zo is elke dag een feest.
Wat zijn de leukste en minder leuke ervaringen van je huidige bestaan?
Het allerleukste is toch wel de onverwachtheid, de openheid, de vrijheid. Ik kan letterlijk ’s ochtends wakker worden en denken: hier heb ik het wel gezien. Laat ik nu naar de volgende plek gaan. Het is een beetje zoals in die film Chocolat, met Juliette Binoche: gaan waar de wind je brengt. Vrijheid en geluk brengen. En dan weer verder gaan wanneer de tijd rijp is. Heerlijk om de wereld aan je voeten te hebben. 
Met hen ben ik toen gaan rijden. Eerst langzaam, op rustige dagen. En dan steeds een stapje erbij. En dat werkte! Ik heb mezelf gemotiveerd om iets te leren wat ik totaal niet kon. Uiteindelijk heb ik zo’n beetje het hele eiland aangedaan op de scooter. Erg leuk. Daar moet wel de ruimte voor zijn. In Nederland had ik dit nooit kunnen doen. Hier zit alles dichtgetimmerd met regeltjes.
Minder leuk is dat ik op reis echt goed ziek ben geworden. Van tevoren had ik me bij de GGD natuurlijk helemaal plat laten spuiten met reisvaccinaties. Wat denk je? Krijg ik net die infectieziekte waar nog geen vaccinatie voor bestaat: Dengue. Ik ben toen 2,5 week echt heel erg ziek geweest. Waarvan ik vier dagen in een Indonesisch ziekenhuis heb gelegen. Dat was wel even heel spannend. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. Ergens was het voor mij ook wel interessant om te zien hoe het zorgsysteem werkt in een ander land. Het is natuurlijk niet leuk dat zoiets je overkomt. Maar het hoort wel een beetje bij het avontuur. Aan het eind van de dag is de prijs van het settelen voor mij alsnog hoger.
In termen van burgerschap is het ook nog wel een uitdaging. Iedereen op aarde is via de geboorteplek toegeschreven aan een natie. Er zijn wel een aantal opties: je kan emigreren. Maar dan verschuif je simpelweg van het ene land naar het andere. Je zou ook stateloos kunnen worden. Nadeel daarvan is dat je geen adres hebt en dus ook geen verzekeringen meer kan afsluiten, laat staan dat je een onderneming kunt starten. Alles zou dan zwart moeten gaan. Optie drie, en daar heb ik uiteindelijk voor gekozen, is om op papier dan maar een Nederlander te blijven. Ik ben verplicht vier maanden van het jaar in Nederland. Dat is een concessie. Maar voor nu is het de beste keuze.
Wie zijn de grootste voorbeelden in jouw leven?
Ik heb nooit echt bewondering gehad voor mensen die ver van me afstaan (zoals beroemdheden, sporters of filmsterren). In algemene zin heb ik veel geleerd van de mensen om mij heen. Mensen die nu dicht bij me staan zijn mijn grootste inspiratiebron. Ik heb veel verschillende mensen in mijn omgeving op dit moment: van queer personen tot arbeiders, en van feministen tot klimaatactivisten. Zij inspireren mij dagelijks om de wereld fris te bekijken en dingen anders te doen.
Er is daar maar één regel: rijden en niet doodgaan. Oh ja, en ze rijden er meestal links. Meestal.
Mijn grootste voorbeeld is zonder enige twijfel mijn moeder. We hebben als gezin veel meegemaakt. Toch heb ik nooit het gevoel gehad dat ik tekortkwam. Mijn moeder heeft in haar eentje twee kinderen grootgebracht op een lerarensalaris. Inmiddels runt mijn moeder al jaren een succesvolle onderneming, en ze is al ruim vijftien jaar samen met haar huidige man. Ik heb werkelijk geen idee hoe ze dit alles voor elkaar heeft gekregen. Zoveel respect voor die vrouw.
Hoe zie je jouw toekomst en die van jouw generatie? En specifiek die van de LHBTI+gemeenschap
Ik zie de toekomst rooskleurig in. We zijn elkaar de afgelopen tijd een beetje kwijtgeraakt. De samenleving verhardt, en dat zijn slechte tekens. Tegelijkertijd heb ik ervaren dat ieder mens in de basis dezelfde behoeftes heeft: we willen allemaal voedsel en water, een dak boven ons hoofd, een liefdevolle gemeenschap om ons heen en de mogelijkheid om onszelf te ontplooien. Wat ik heb gezien is dat wanneer je mensen met een open houding benadert, zij dat andersom ook doen. Aan het eind van de dag willen we allemaal met respect behandeld worden. 
*
Klik hier voor de gedichten van Joey.
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
