Pak maar vast een bakkie chips en zet je drankje klaar, want zoals wij weten kan een gesprek onder vrouwen nogal tijd intensief worden. Ik zeg dit met een knipoog, wees onbezorgd.
In mijn beleving zitten wij gezellig voor de televisie en er is niets wat dit moment kan verstoren. Mijn favoriete scène begint bijna. Ik negeer dat jij onrustig zit te schuiven naast mij, regelmatig zucht en klaarblijkelijk iets kwijt wil. Net op het moment dat de legendarische woorden uit de mooie mond van mijn lievelingsactrice rollen zeg jij: “Schat, we moeten praten…”
Vrouwen hebben een grote behoefte aan duidelijkheid, emotionele expressie en diepgang in het contact met de ander. Althans, dit geldt voor zover ik mijn beoordelingsvermogen mag geloven voor het merendeel van mijn soortgenoten. Aanhangers van de vrouwenliefde roepen soms dat wij elkaar maar niet begrijpen, maar zelf vind ik dat wel meevallen. Ik begrijp mannen maar moeilijk. Venus en Venus ligt mij meer.
Mijn brein zit heel rechtlijnig in elkaar. Als ik in het begin van de relatie roep dat de ander vrij is om alleen op vakantie te gaan, dan verandert dit niet naar verloop van tijd.
Of wel?
Het schijnt namelijk dat er een kantelpunt komt ergens tijdens de samensmelting van beide partners.
Ik krijg er kippenvel van. ‘Moeten’ voelt beperkend en onvrij. Zelf zou ik het veel gezelliger vinden als mijn geliefde mij gauw een kus komt brengen wanneer ze in de buurt is, om dan weer verder te gaan. Heerlijk, een tussendoortje, en daar gaan we weer.
Ik zie je naar mij kijken, daar op de bank en je lippen formuleren de vraag: “Ben jij wel klaar voor een relatie?”
Nu is mijn bewering dat ik een rechtlijnig persoon met een makkelijke gebruiksaanwijzing ben hoogst discutabel. Iedereen kan dit van zichzelf beweren. Je zit nu eenmaal in je eigen velletje op je eigen eiland. Veilig, logisch en bekend terrein.
Maar ziet de ander dit ook zo? Ben ik wel objectief als het gaat over mezelf? Of zoek ik de weg van de minste weerstand om niet te veel stil te staan bij mezelf? Te veel stilstaan bij jezelf brengt onrust. Sinds ik het niet meer doe, gaat het goed met me. Geen nervositeit, hartkloppingen of stressaanvallen. Tis stil in mij. Wat een opluchting.
Klaar?
Hell no.
Laat de demonen maar lekker in de kelder. De hel zit niet voor niets onder de grond en ik was niet van plan om mij voor de zoveelste keer in het hellevuur te storten. Jij mag het doen, als je daar behoefte aan hebt. Ik zet de brandblusser naast je en wacht wel tot je terugkomt. Mijn armen zijn klaar voor een stevige knuffel en mijn handen drogen graag je tranen als je het wilt. Ik wil ook best even naast je staan en naar je afdaling kijken, maar waag het niet om mij mee te sleuren.
Been there, done that.
Ben ik klaar?
Toch iedere dag een berichtje?
Wie weet.
Weg rechtlijnigheid.
Wil jij mij mij dan misschien uit het hellevuur redden als ik onverhoopt over de rand val?
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
