Steracteur Marcel Musters was net twintig jaar, toen hij als kersverse gediplomeerd psychiatrisch verpleegkundige zag hoe dicht bij de gekte we allemaal leven. Hij wilde iets doen voor bewoners die vereenzamen in een instelling door ze een doosje bonbons te geven vanuit het hart. Van mens tot mens.
Interview: Ranjith Postma
‘Als zeventienjarige,’ zegt Marcel, ‘volgde ik een werken-en-leren-opleiding. Ik liep stage bij het Zorgpark Voorburg van Reinier van Arkel, een instelling voor psychische en psychiatrische hulpverlening. Iedere keer als ik iets nieuws leerde over het ziektebeeld van één van mijn patiënten dacht ik: ‘Verrek, dat heb ik ook, dat doe ik ook wel eens of jeetje, daar denk ik ook wel eens over na.’
Op mijn opleiding zat een meisje dat net nadat ze haar diploma ontving zelf opgenomen werd. De scheidslijn tussen gezond blijven of psychiatrisch patiënt worden is flinterdun.
Want ik ben net zo ‘normaal’ of ‘gestoord’ als jij en als ieder ander. Ik heb alleen de mazzel, ook nu ik herstellende ben van een burn-out, dat ik aan de goede kant van die lijn gebleven ben. Vooralsnog.
Ik denk vaak: ‘‘Normale’ mensen zijn ernstiger geestesziek dan psychiatrische patiënten.’ Sommigen kunnen de gekte van de maatschappij even niet meer bolwerken. Er is zoveel aan de hand in de wereld. Alles wordt ingewikkelder en gaat steeds sneller.
En toch verwacht iedereen iets van mij. Iets waar ik in hun tempo en onder hun voorwaarden aan moet voldoen. Dat kan ik niet. Mijn revalidatie van mijn op vijf plaatsen gebroken hand en pols wordt niet eens betaald door mijn ziektekostenverzekering. De wereld is verhard, alles zit muurvast in strak omlijnde kaders en iedere dag wordt het erger. Als ik het journaal zie, word ik wanhopig. Dan voel ik de pijn van mijn gebroken hand weer en dan, op het moment dat alles tegelijk komt, haalt het leven je in en knapt er iets. Dat kan mij gebeuren en jou ook. En dan wat?
Ik kwam met enige regelmaat op bezoek in het Reinier van Arkel. Daar kende ik Joke Zwanikken, de Majoor Bosshardt van de Verwenzorg. Zij zei: “Kunne gij ook niet iets voor die mensen doen hier? Een deuske bonbons is al hartstikke leuk.”
Het eerste jaar had ik twaalf doosjes van mijn vrienden en mij. De blijdschap straalde van de gezichten van de mensen aan wie ik ze gaf.
Vorig jaar hadden we vijfhonderd doosjes omdat veel mensen hun eigen acties opzetten. Verzamel persoonlijke doosjes bonbons, doe er een leuke kaart bij met een mooie boodschap, een vrolijke tekening of een ontroerend gedicht en breng ze rond bij een zorginstelling in de buurt.
Het gevoel dat een onbekende stil heeft gestaan bij jou, zonder jou te kennen, met de intentie jou blij te maken. Dat gebaar van mens tot mens is zo waardevol.
Vorig jaar nam ik Lies Vischedijk mee. Zij maakt net als vorig jaar met de beroemde pattisier Cees Holtkamp speciale bonbons. Dit jaar neem ik Roos Schlikker mee. Dit is wat wij doen en jij kunt ook helpen mocht je dat willen: Doe mee met Marcels Bonbon-actie. Het kan nog tot 15 december. Veel dank alvast!’
*
Luister je trouwens al naar de podcast van Marcel? Honderd vrouwen uit Marcels leven vertellen over hun persoonlijkste ervaringen. Om te lachen, te huilen, om je te verwonderen en misschien zelfs om van te leren. Elke twee weken verschijnt er een nieuwe aflevering. Deze keer: Elsie de Brauw.
De vriendschap tussen Marcel en Elsie de Brauw gaat diep. Als ze samen spelen, zoals in de films Tussenstand en God Only Knows, gebeurt het met een natuurlijke intimiteit. Komt deels door de gedeelde connectie met Marcels overleden ex-partner, acteur Jeroen Willems. De Brauw zat met hem op de toneelschool en in Theatergroep Hollandia. De gelauwerde actrice geeft nu ook les op toneelscholen en heeft de stichting Kunst in de klas opgericht om kinderen in de basisschoolleeftijd in contact te brengen met de wereld van de verbeelding. Want acteren is een bevrijdende vlucht uit de werkelijkheid. Merkte ze zelf al toen ze besloot als twaalfjarig meisje haar zus na te doen om het stotteren af te leren. En met het nadoen van iemand anders kun je dichter bij jezelf komen. ‘Bij acteren moet je jezelf ertussen uit halen. Maak de verbinding met de tekst. Niet denken, wat doen mijn handen gek. Nee, gewoon spelen.’
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
