Ik was een jaar of vijftien toen ik op de middelbare school een ietwat bijzonder spannende, zelfs seksuele periode meemaakte. Voor een langere tijd gebeurde het na iedere gymles, en vooral als dat zwemmen betrof, dat ik bezoek kreeg van een klasgenoot terwijl ik stond te douchen.
Hij daagde mij altijd uit, er ontstond een lichte worsteling, waarbij er duidelijk sprake was van zogenaamde seksuele spanning; de spanning die wordt gevoeld tussen twee mensen die samen iets seksueels willen doen, maar zich terughoudend voelen.
Omdat ik op die leeftijd nog niet uit de kast was, en ik ook niet echt wist of het bij hem spel was of iets anders, heb ik er ook nooit werk van gemaakt, hoe graag ik het ook zou willen. Deels was dit heel frustrerend, en aan de andere kant waren het voor mij ook heel mooie en fijne momenten. Ik was nog nooit zo dichtbij het hebben van seks met een leuke en lekkere gozer uit mijn klas.
Onlangs had ik een gesprek met vriend (homoseksueel) die vertelde een soortgelijke situatie te hebben meegemaakt. Ook hij durfde nooit avances te maken omdat hij bang was voor een negatieve reactie. En ik ken meerdere homoseksuele mannen die, in hun jongere jaren, dit soort gevallen hebben gekend. Ook zij beamen de frustraties die dit met zich meebracht. Dat je als het ware wordt verleid door de jongen van jouw dromen om uiteindelijk met lege handen te staan omdat je bang was de eerste stap te maken, en omdat de ander het uiteindelijk ook niet deed.
Nu was het voor mij in die tijd niet een en al ellende op het gebied van seksuele ontdekking. Zo waren er in de buurt, waar ik als vijftienjarige opgroeide een paar jongens die het maar wat interessant vonden om met mij op ‘ontdekkingsreis’ te gaan. We speelden dan een toneelstukje waarbij ik altijd werd gevraagd om hun vriendinnetje te spelen. En dan moesten we altijd ‘vrijen’. Dit bestond uit het op elkaar liggen, waarbij ik altijd onderop lag, en onze kruisen over elkaar heen schuurden.
De buurjongen werd meestal ook opgewonden van dit zogenaamde gewrijf. Ik ging er gewoon in mee, en deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Wat ik vooral niet liet merken is dat ik het stiekem erg lekker vond.
Er werd overigens nooit bij gesproken, ook later niet. Tot op de dag van vandaag vraag ik mij nog weleens af wat hun bedoelingen waren; of dat dit gewoon bij de ontwikkelingsfase van eenieder van ons hoorde. Zouden ze dit ook met andere jongens hebben gedaan? Of deden ze dit met mij omdat ze wisten dat ze dit gedaan konden krijgen omdat ik homo ben, en zij er stiekem van konden profiteren voor hun eigen gevoelens en gewin?
Nu komt het vaker voor dat jongens in een bepaalde leeftijdsfase benieuwd zijn naar de piemel van hun vrienden. Maar dat heeft volgens mij meer te maken met verwarring: je piemel verandert ineens van vorm. En vanuit nieuwsgierigheid wil je weten hoe dat zit bij jouw vrienden. Dat is iets anders dan wat ik beschreef over de zogenaamde ontdekkingsreizen die ik met een paar buurjongens heb beleefd.
Voor mij was het een periode waarin ik worstelde met mijn seksuele oriëntatie. Ik was bang om uit de kast te komen, kon geen verkering krijgen of seksuele handelingen verrichten met de jongens van mijn dromen, en toch had ik deze ontdekkingsreizen met een aantal jongens uit mijn buurt.
Niet slecht voor een opgroeiende, in verwarring zijnde, onzekere en angstige jonge homoseksueel van kleur in de Noordoostpolder.
*
Niels Lam (Eerbeek, 1973) is een ietwat eigenzinnige queercoach (voor LHBTI+’ers en geadopteerden) en heeft zijn eigen praktijk ‘Gewoon Niels’. Naast de liefde voor zijn man en hun twee Maine Coons, houdt hij van zingen (bariton bij homokoor ‘Het Herenakkoord’ in Arnhem). Hij leeft, zo goed als hij kan, volgens de Afrikaanse filosofie Ubuntu – Ik ben alleen maar omdat jij bent.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
