Het was een kleine wereld toen we vanmorgen vertrokken naar het voetbalveld. De slierten mist werden langzaam door de waterige zon verdreven. Het veld was nat van de mist, en al snel drong het water van het gras door de vetergaten van mijn sneakers. Het was gelukkig niet echt koud.
Het meidenteam van een jaar of zeventien speelde eerst op het veld waar dochter Maud later moest spelen dus heel even wachten. Mijn handen diep in de jaszakken, voelde ik mijn vingers langs mijn pride-pinnetjes gaan. Ik had ze toen ik ze kreeg alvast in mijn jaszak gedaan, zodat ik ze altijd bij me had als ik ze nodig zou hebben.
Ik probeerde de wedstrijd wat te volgen, maar ondanks dat Maud inmiddels ruim een jaar aan het voetballen is, blijft het voor mij met te veel mensen achter een bal aanrennen, terwijl er dan een hele grote zak met ballen langs de lijn ligt voor reserve. Waarom zo moeilijk doen als het gewoon veel simpeler kan? Maar goed, het halve dorp kom je hier op zaterdagochtend langs de lijn tegen, dus ergens zal er wel iets leuks zijn aan dit spelletje. Ik heb het nog steeds niet ontdekt. Ik vind het vooral koud en nat en vaak veel te vroeg.
In gedachten verzonken zie ik de meiden over het veld rennen. De grensrechter is een oude buurman. Hij groet vrolijk en ik steek eveneens vrolijk mijn hand op. Een leuke man met groot gevoel voor humor, en vooral een groot gevoel voor het geloof. Ondanks dat, heb ik me altijd geaccepteerd gevoeld door hem en zijn gezin. Ook kwam zijn zoon met regelmaat hier over de vloer en speelde onze oudste regelmatig bij hen toen ze hier nog woonden.
Ineens valt mijn oog op de aanvoerder van het team. Een veelkleurige regenboogaanvoerdersband draagt ze om haar linker bovenarm. Hier, in een dorp in het hoge noorden op het voetbalveld. In een gehucht met tien verschillende christelijke geloofsgemeenschappen en een aantal islamitische bewoners die ook als teamleden hier terug te vinden zijn.
Het voetbalveld moet een vrij zuivere weergave van de samenleving zijn. We knokken hard opdat iedereen zichzelf kan zijn. Buitensluiten en pestgedrag worden afgestraft, en als dat gedrag niet over gaat, kom je het veld niet meer op. Iedereen helpt elkaar, en help je niet, dan word je daarop aangesproken. We doen het samen. Hand in hand.
Ook in dit dorp kan de regenboogband dus prima en wordt hij met trots door de vrouwelijke aanvoerder gedragen.
Ik kan een glimlach van trots niet onderdrukken.
Zoon Nils kijkt me aan.
‘Waarom lach je mama?’
‘Niks lieverd, binnenpretje.’
Hij rent voor me uit naar het inmiddels lege veld. Onderweg krijg hij een high five van de coach van Maud.
‘He topper, was je er weer met je mama’s?’
Waar een klein dorp groots in kan zijn.
*
Floor Brands (Rolde, 1979) is woonachtig in Bedum, samen met haar vrouw en drie kinderen. Met een enthousiaste groep mensen om zich heen zet zij zich in voor de verborgen LHBT+ers. Voornamelijk in haar buurt, maar ook daarbuiten. Zij draagt als ‘B’ uit het LHBT+regenboogpalet haar steentje bij aan Gaykrant.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
