Dinsdag elf oktober was het Coming-Outdag. Ik kreeg een heel aardig mailtje van de KNVB over alle LHBTI+vriendelijke maatregelen die de club voor die week had genomen: aanvoerdersarmbanden met OneLove erop, regenboogspeldjes voor alle trainers en coaches, regenbooghoekvlaggen tijdens de wedstrijden en een regenboogtenue voor de spelers van Telstar.
Natuurlijk is het mooi dat een oerconservatief bolwerk als het mannenvoetbal dergelijke maatregelen neemt, al is het wel wat laat. Het mannenvoetbal is in Nederland zo’n beetje het laatste met homo- bi- en transfobie doorspekt cis-heterobastion. Een organisatie als de John Blankenstein Foundation, die opkomt voor meer LHBTI+acceptatie in top- en breedtesport, blijft hard nodig. De affaire Kökçü bij Feyenoord was daar wederom een bewijs van.
Is het in het buitenland dan beter?
Soms wel, maar vaker niet. Het fenomeen ‘roze supporters’ wordt in Groot-Brittannië en Duitsland beter geaccepteerd dan in Nederland, waar de oprichting van de Roze Kameraden bij (wederom) Feyenoord voor een hoop ellende, dreiging, brandstichting en vandalisme heeft gezorgd. Na elk incident bleef Feyenoord zich nog geruime tijd in nietszeggende algemeenheden uiten (‘wij zijn tegen elke vorm van geweld en tegen iedere vorm van discriminatie…’) maar met Roze Zaterdag in Rotterdam afgelopen juni wapperde dan toch eindelijk de regenboogvlag boven de Kuip. En uiteraard valt dit gedrag van Feyenoord weer in het niet bij landen als Qatar, waar het WK voetbal gehouden wordt en die mensenrechten – en dus LHBTI+rechten – met voeten treden.
Een land dat verbazend snel van homovijandige dictatuur naar LHBTI+omarmende democratie is gegaan, is Spanje. In 1975 was onder generaal Franco homoseksualiteit nog strafbaar en waren LHBTI+rechten nog erg ver weg. Toch heeft dit land zich in nog geen twintig jaar tijd tot een van de meest LHBTI+vriendelijke landen van Europa weten te ontwikkelen, met immense gay-centra als Madrid, Barcelona, Ibiza en Gran Canaria. Op de ILGA Europe Country Ranking van de meest LHBTI+vriendelijke landen in Europa (met in totaal 49 landen) staat Spanje op plaats tien. Nederland staat op plaats dertien.
Net zo verbazingwekkend als de weigering van Kökçü om de regenboogaanvoerdersband te willen dragen uit geloofsovertuiging, waren de ‘grappige’ tweets van voormalige Spaanse topvoetballers Iker Casillas en Carles Puyol waarin ze suggereerden uit de kast te komen. Puyol wist niet hoe snel hij zich naar de LHBTI+gemeenschap toe moest verontschuldigen na de storm van kritiek die hij over zich uitgestort kreeg. Casillas was wat minder stoer en beweerde dat zijn account gehackt was. Maar ook van hem kwamen de excuses.
De voorvallen zeggen meer over mannelijke voetballers dan over landen. Van de 49 landen van ILGA staan er acht in het rood, zes in oranje, achttien in het geel en zeventien in het groen, en de algemene verwachting is dat in de nabije toekomst – met vallen en opstaan weliswaar – meer landen in de richting van groen zullen opschuiven dan in de richting van rood.
En dat ondanks het feit dat Qatar het WK voetbal mag organiseren. Ondanks het feit dat Feyenoord de kiezen op elkaar houdt als het om LHBTI+rechten gaat. Ondanks het feit dat zoveel mannelijke voetballers niet uit de kast durven komen. Ondanks het feit dat door sommige ex-profvoetballers coming-out als ontzettend goede grap gezien wordt.
Het WK in Qatar?
Voor het mannenvoetbal is er geen betere plek op de wereld denkbaar om een toernooi te spelen.
Oerconservatief, LHBTI+onvriendelijk en mensenrechtenonterend.
*
Rick van der Made (Breda, 1968) is hoofdredacteur van Gaykrant. Hij is ook dichter en columnist. Rick woont met zijn huisgenote Pascale en hun twee katten Boris en Klaas in Hooge Zwaluwe.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
