Bros is de eerste Hollywood-big-budget-gay-romcom in de geschiedenis met een openlijke LHBTI-cast. Slim, hilarisch maar oprecht en met veel halfnaakte, worstelende mannen.
Interview Ranjith Postma
Beeld Universal Pictures
Een film over de ontluikende maar-oh-wat-is-dit-ingewikkeld liefde tussen Bobby (Billy Eichner) en Aaron (Luke Macfarlane). Ze hebben het nogal druk. Namelijk. En bovendien, zoals je zelf ook weet, het valt niet mee om iemand te vinden met wie je het volhoudt in dit leven.
Zondag was de première in Koninklijk Theater Tuschinski in Amsterdam waar je bij had moeten zijn. Er was zoveel respons vanuit de zaal dat het een extra dimensie gaf aan de film die al op zoveel vlakken scoort.
“En vandaag, zoals altijd, neem ik je mee op reis door de LHBTI-geschiedenis en, veel belangrijker, mijn eigen problemen en waarover ik nog meer zin heb om te praten.”
Hiermee opent Bobby zijn podcast en tegelijkertijd de film.
Op het eerste gezicht passen Bobby en Aaron niet bij elkaar. Vindt vooral Bobby. Wat ik met hem eens ben, hoewel dat alles zegt over mijn geïnternaliseerde ideeën over relaties.
Als we de twee hoofdpersonages gedurende de film beter leren kennen, verschillen de bro’s vooral in hoe ze omgaan met hun geïnternaliseerde homofobie. (In Amerika spreken macho heteromannen elkaar aan met: “Hey bro, what’s up.” Waar we deze twee niet-hetero-mannen in deze film ook voortdurend mee zien oefenen.)
The day after – maandag – had ik in het Sofitel Legend The Grand hotel in Amsterdam een afspraak voor een interview met Eichner en Macfarlane. The Grand, ik bedoel maar, daar kom ik normaal niet. Het meest luxueuze hotel van Nederland dat in de veertiende eeuw een klooster was en waar voormalig koningin Beatrix trouwde met Claus von Amsberg.
Het klinkt stoerder dan het is. Je wacht netjes je beurt af tussen de andere pers met hun kabels en camera’s en laptops in een achterafkamertje en komt keurig opdraven zodra je ontboden wordt.
En daar zitten ze dan, midden in een zaal aan een ronde tafel waar drie stoelen om heen staan. In de hoek, tegen de wand, staat een stevige jongen en bij de deur een PR-mevrouw die de tijd in de gaten houdt.

Macfarlane gaat in de film – als Aaron – aan de slag met bonbons, dus dacht ik het ijs te breken door voor ieder een doosje mee te nemen. Ik bedoel, deze mannen vliegen de hele wereld over. Première na première en interview na interview na interview. En dan kom ik ook nog eens. Maar het werkt, de lach is bij deze twee grappenmakers niet ver weg. Of misschien zijn ze gewoon professioneel en beleefd.
Eichner: ‘Ah, wat lekker, dankjewel. Dit is mijn eerste keer in Amsterdam, ik kom hier zeker terug. Hopelijk gaan we vanavond op stap.’
Macfarlane tegen mij: ‘Waar zullen we heengaan?’
Ik: ‘Hey bro, ik weet alles van doorgehaalde nachten met in whisky verzopen interviews, maar ik ben op mijn slechtst op de dansvloer.’
Eichner: ‘We vinden wel iets. Maak je geen zorgen.’
Macfarlane: ‘Mijn collega, Billy Eichner, is een stoere gast. Net als zijn personage, Bobby. Stoer hoeft overigens niet te betekenen dat iemand groot en gespierd is. Hoewel Billy een halve kop groter is dan ik en hij zijn mannetje staat tijdens een worstelwedstrijd.’
Toch is het Macfarlane die de masculiene Aaron speelt. Het personage dat zo stoer mogelijk probeert te lijken door zelfs midden op de dansvloer niet te dansen, ieder dag in de ijzers te hangen in de sportschool en af te geven op vrouwelijke mannen.
Hoewel Bobby bij lange na niet zo strak in zijn vel zit als de gespierde Aaron, zit Bobby een stuk lekkerder in zijn “homo-vel” dan Aaron. Lijkt het. Bobby heeft, zoals je hierboven las, een eigen podcast waarin hij LHBTI-onderwerpen bespreekt. Bovendien is hij directeur van het Nationale Museum voor LHBTI-geschiedenis en -cultuur in Manhattan, New York, en schrijft hij inclusieve kinderboeken. En toch vraagt hij zich af of Aaron hem wel leuk genoeg vindt, want verdient hij überhaupt romantische liefde? Of is hij meer het type dat beter af is als hij alleen blijft? Kortom, vindt Bobby zichzelf goed genoeg?
Eichner: ‘Gênant is de scene waarin mijn personage Bobby, denkt dat hij niet kan voldoen aan het masculiene idee waarvan hij verwacht dat Aaron daarop valt. Dus gaat Bobby naar de sportschool waar hij zijn petje achterstevoren draagt, zich een breed loopje aanmeet en met een halve octaaf lagere stem praat. In de hoop dat dat mannelijker is omdat hij hoopt dat dat sexyer is. Wat natuurlijk niet zo is.
Ik vermoed dat veel homomannen zich daar iets bij kunnen voorstellen. En ook al zijn we kritisch op giftig machogedrag, op een bepaalde manier is het nog steeds aantrekkelijk omdat het jaren en jaren aantrekkelijk is gevonden. Het kost moeite om er op een andere manier naar te kijken. Wat voorstelbaar is en tegelijkertijd jammer is dat het zo gaat.’
acfarlane: ‘Een groot deel van mijn leven heb ik geprobeerd op een bepaalde manier over te komen. Zeker in Hollywood. Je uiterlijk geeft je daar bepaalde kansen. Ik heb een tijd een personage gespeeld in een tv-serie waardoor mensen me op een zekere manier zagen; lief, mager en jongensachtig. Toen die rol stopte wilde ik dat veranderen. Ik heb veel in de sportschool gezeten om er sportief en opgepompt uit te zien.
Als acteur probeer je de ideeën die mensen over je hebben op z’n kop te zetten. Dat is wat wij acteurs doen, dat is wat er zo leuk is aan ons vak.’
Eichner: ‘Het leek ons interessant als mijn personage Bobby zou werken bij het Nationaal Museum van LHBTI-geschiedenis en -cultuur. Zo konden we in de film praten over LHBTI-geschiedenis, waar normaal gesproken amper aandacht aan besteed wordt. Bovendien stelde het ons in staat de diversiteit van de regenbooggemeenschap te bespreken en onszelf op de hak te nemen. Zoals in die ruzie tijdens de vergadering over het LHBTI-museum waarin alle kleuren van de gemeenschap elkaar proberen te overklassen.
Er is strijd onderling. Iedereen vecht voor hun eigen plekje binnen de gemeenschap en dat mag. Daarom leek het ons geestig om in aanvulling op de diepere lagen van de film, het heteropubliek te onderwijzen over de LHBTI-geschiedenis. En onszelf eraan te herinneren dat we veel te weinig afweten van onze geschiedenis omdat het gewist is en nog steeds gewist wordt.
Ik kan niet spreken over wat er gebeurt buiten Amerika maar bij ons is LHBTI-geschiedenis gewist uit de gangbare geschiedenisboeken en het lesmateriaal op scholen. Een handvol staten is recentelijk begonnen de LHBTI-geschiedenis toe te voegen aan het onderwijsprogramma. Daardoor bespreekt men in conservatieve kringen of je het woord homo mag gebruiken in het bijzijn van kinderen onder een bepaalde leeftijd op een openbare school.
Het is een pendel die heen en weer slingert. Hoe meer wij “onderdeel” worden van de samenleving, hoe meer we worden genegeerd door een groep die ons terug in de vorige eeuw probeert te duwen.
Daarom is het belangrijk om te praten over LHBTI-geschiedenis en de bijdragen van LHBTI-ers aan de historie sinds het begin van de mensheid. Het mag duidelijk zijn dat we er altijd al geweest zijn. Waarom hebben we het daar nooit over? Terwijl dat belangrijk is voor zowel hetero’s als LHBTI-ers om te zien. Het besef dat wij er altijd al geweest zijn, geeft je een idee van wie je bent in deze wereld en wie je mag zijn.’
Macfarlane: ‘Ik vind het bizar dat mensen de behoefte hebben om de LHBTI-geschiedenis te wissen. De president van Tsjetsjenië doet alsof wij niet bestaan en kortgeleden zei de president van Iran dat er geen LHBTI-ers zijn in dat land. Het blijft maar doorgaan, over de hele wereld. Alsof queer-zijn een bedreiging is voor de maatschappij. Ik begrijp niet waar dat vandaan komt.’
Eichner: ‘Het is een manier om gemarginaliseerde groepen tot zondebok te maken zodat oude witte heteromannen hun macht kunnen behouden.’
Hoe, weet ik niet, maar het gesprek komt op post sex romantic wishfullness. Oftewel het verlangen naar romantiek na betekenisloze seks.
Eichner: ‘Dit verwijst naar mijn personage Bobby die mannen ontmoet via apps als Grindr. Bobby heeft emotieloze, koude, vervreemdende ontmoetingen. Na zulke ontmoetingen met relatief onbekenden, dwaalt hij door de stad.
Misschien ken je het? Het gevoel dat je hebt na een soort van romantische ontmoeting gehad te hebben met iemand die je amper kent. Wat het raar maakt. Het was in zekere zin een intiem moment, maar zonder emotie, of warmte of verbondenheid. Dingen die je wel zou wíllen voelen. Dus roep je na afloop die gevoelens op bij jezelf.
Bobby maakt lange wandelingen door de stad nadat hij zulke ‘romantische’ ontmoetingen gehad heeft die nergens toe leiden. Hij is een soort van op date met zichzelf.
Je weet niet wat je met jezelf aan moet na zo’n onbevredigende ervaring. Ik heb van zowel hetero’s als homo’s gehoord dat ze iets dergelijks doen na net-niet-anonieme seks.’
Macfarlane: ‘Hetero’s die bevriend zijn met LHBTI-ers, bevinden zich in een bevoorrechte positie. Die hetero’s durven buiten de gebaande paden te treden en krijgen daardoor het meest mee van wat de LHBTI-gemeenschap meemaakt. Allemaal dankzij onze cross-over vriendschappen. Ik ben in de gelukkige positie dat mijn heterovrienden absolute bondgenoten zijn.
Het als gay hebben van veel heterovrienden komt op legio manieren terug in de film. Deze hetero’s staan het meest open voor LHBTI-ervaringen die ze zelf niet meegemaakt hebben. Of dat de seksuele- dan wel romantische trio’s zijn, de poppers…’
‘We zijn in Amsterdam’, hier onderbreek ik hem. ‘Op de wallen. Ik met mijn stomme bonbons, ik had poppers mee moeten nemen.’
Hilariteit alom. ‘Ik bedoel’, hier gaat Macfarlane verder, ‘zij zijn degenen die het meest meekrijgen van wat wij LHBTI-ers doorstaan in de 21e eeuw. Daarom denk ik dat zij het meest openstaan voor ons en voor hoe de maatschappij verandert. Dat jij (hij heeft het over mij, RP) als heteroman werkt voor Gaykrant noem ik progressie.’
Win
Via onze Facebook Gaykrant Community geven we 2 kaartjes weg aan de 4 mensen (4×2) met het meest hilarische, meest sexy en origineelste antwoord op de vraag:
Wat moet er in het Nederlandse Museum voor LHBTI-geschiedenis en -cultuur?
- Plaats je antwoord in de comments, onderaan dit artikel in onze Facebook Gaykrant Community.
- Je kunt meedoen tot 23:59 uur zondag 30 oktober 2022.
- Wij maken maandag 31 oktober de 4 winnaars bekend, hier, onderaan dit artikel, op Facebook en onze website.
- De winnaars krijgen een DM met de vraag om hun adresgegevens.
- De fysieke kaartjes worden opgestuurd per post.
Jimmy Fallon noemt de film: ‘Rauw, ranzig en sexy.’ Vanaf donderdag draait hij in de bioscoop. Zorg dat je erbij bent.
One thought on “Win kaartjes voor Bros | a boy meets bro love story”