‘Have Courage and be Kind’
Armen Melkonian (32) heeft een positieve en krachtige uitstraling. Een man met een prettige stem, een stem die hij metaforisch graag ook voor anderen inzet. Hij vertelt over zijn missie, zijn toekomstplannen en de nominatie voor de UAF-Award 2022.
Tekst: Kitty van Peer
Foto’s: David de Lange
De UAF-Award wordt jaarlijks uitgereikt door het UAF (Stichting voor Vluchteling-Studenten UAF). Deze in 1948 opgerichte vluchtelingenorganisatie zet zich in voor de belangen van gevluchte studenten en professionals in Nederland. De award staat symbool voor de inzet en het doorzettingsvermogen van vluchtelingen die hier een nieuwe toekomst opbouwen. Genomineerden zijn zes mensen die onder moeilijke omstandigheden door hun doorzettingsvermogen iets betekenen voor zichzelf en anderen.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Wat betekent deze nominatie voor je?
Ik voel me enorm vereerd. Het UAF heeft het voor mij mogelijk gemaakt om in Nederland een opleiding te kunnen volgen. Hierdoor heb ik kunnen studeren aan Hotelschool The Hague, iets waar ik dankbaar voor ben en wat ik ook zeker wil doorgeven aan anderen. Naast de studie hebben ook de UAF-trainingen mij geholpen om te groeien en met zelfvertrouwen aan mijn toekomst te bouwen. Ik kon steeds meer mezelf zijn waardoor ik me sterk voelde en me verder kon ontwikkelen.
‘In Nederland zijn er zeker kansen en mogelijkheden om aan je toekomst te werken, maar dan moet je wel sterk in je schoenen staan.’
Ik heb mijn studie hotelmanagement kunnen afronden en ben nu werkzaam als recruiter bij diezelfde Hotelschool The Hague. Mijn afstudeeronderwerp was ‘Inclusie en Diversiteit’, dit is een belangrijk thema voor mij en ik kan dit nu ook op de werkvloer effectief inzetten, want er is in Nederland nog veel te doen op dit gebied.
Je zet je onder andere in voor VluchtelingenWerk, Refugee Advisory Group-UHNCR, Amsterdam Pride en ZaanPride. Je geeft voorlichtingen. Waar komt jouw enorme drive vandaan?
Ik merk dat ik anderen kan helpen door te doen wat ik doe, te zijn wie ik ben. Ik hoor vaak dat ik anderen in hun proces hiermee steun. Als ik hoor dat mijn verhaal anderen heeft geholpen zichzelf te durven zijn, geeft dit mij een erg goed gevoel, dat is onbetaalbaar. Daarnaast komt zeker ook dat ik mijn kennis met anderen wil delen, in Nederland krijg ik hiervoor de kans. Soms heb je dat steuntje in de rug nodig en ook zeker wat moed. Mijn motto is Have courage and be kind.
Je moet jezelf kunnen zijn?
Ik ben geboren in een christelijk Armeens gezin in Syrië waar homoseksualiteit strafbaar is. Mijn familie kon mijn homoseksualiteit niet accepteren. Toen IS aan de macht kwam, werd het gevaar nog groter en moest ik wel vluchten. Als het bekend werd dat je gay was kon je van het hoogste gebouw gegooid worden. Ik was in direct gevaar en vluchtte in 2014 eerst naar Libanon, waar ik ook niet veilig bleek te zijn. Daarna kwam ik naar Nederland. Ik moest mijn familie en mijn leven dat ik had opgebouwd achterlaten. Ik spreek mijn familie nog wel maar heb mijn ouders al die jaren niet gezien. 
De echte bevrijding kwam na het aanschouwen van mijn trauma’s. Daarna voelde ik me pas echt sterk genoeg om te kunnen doen wat ik nu doe. Vandaar mijn inzet voor mentale hulp. Hier kan ik door mijn aandeel in de Refugee Advisory Group een bijdrage aan leveren. In deze groep kijken we hoe we processen voor vluchtelingen kunnen verbeteren en mentale hulp is hierin enorm belangrijk. Mensen die hebben moeten vluchten hebben veel trauma’s te verwerken. In Nederland zijn er zeker kansen en mogelijkheden om aan je toekomst te werken, maar dan moet je wel sterk in je schoenen staan.
Je besloot je passie te volgen.
Toen ik in 2015 in Nederland kwam, ging ik meteen stappen zetten. Ik wilde mijn opleidingen die ik had gevolgd niet verloren laten gaan. Dus als eerste begon ik de Nederlandse taal beter te leren spreken, daarna was het belangrijk om een sociaal leven op te bouwen. Maar ik kende echt helemaal niemand. Het is erg moeilijk wanneer je helemaal alleen opnieuw moet beginnen.
‘Toen IS aan de macht kwam, werd het gevaar nog groter en moest ik wel vluchten.’
Ik besloot mijn passie te volgen en te gaan zingen. En nog steeds dacht ik dat mijn homoseksualiteit onnatuurlijk en aangeleerd was. Totdat ik bij Amsterdam Gay Men’s Chorus ging zingen. Ik zing er nu zeven jaar en altijd voel ik de warmte als van familie. Ik kan nog steeds emotioneel worden als ik denk aan het moment dat iemand uit het koor me vertelde dat ik helemaal geen onnatuurlijk gedrag had. Dat dat een toxic gedachte van mijzelf was. Ik was gewoon wie ik was, ik ben wie ik ben, zo geboren en helemaal okay. Dat gesprek heeft mij enorm geholpen en heeft me bevrijd van mijn negatieve zelfbeeld. Ik had het zo nodig om dat te horen. In het koor heb ik een familie gevonden: wij steunen elkaar als het nodig is.
Hoe inclusief en divers is Nederland?
Het voelt als een missie om dit beter in kaart te brengen. Zijn de bedrijven wel inclusief genoeg, zijn de scholen wel inclusief genoeg? Mijn afstudeeronderzoek voor Hotelschool The Hague ging over inclusie en diversiteit. Daarna heb ik zelf ervaren tijdens mijn eigen zoektocht naar de juiste baan, dat er nog veel werk te verrichten is op dit gebied. Tijdens een sollicitatiegesprek heb ik bijvoorbeeld te horen gekregen dat, als ik aangenomen zou worden, ik wel tegen anti-homo- en – vluchtelingen grappen moest kunnen. Dat was nu eenmaal de bedrijfscultuur. Ik heb bedankt voor de baan en zet me nu juist in om dat te veranderen. Je hebt veiligheid nodig om jezelf te kunnen zijn en te ontwikkelen. Wij zijn allemaal van waarde. 
*
Je kunt hier op Armen stemmen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
