Twee weken geleden was ik voor het eerst sinds lange tijd weer op school. In een kennismakingsgesprek met mijn studiebegeleider ontkom ik er bijna niet aan om mijn verhaal te vertellen. Het is lastig om te doen alsof de laatste jaren niet zijn gebeurd. Waar ik woon. Hoe dat zo komt. En waarom ik heb aangegeven dat mijn ouders niet in mijn systeem kunnen kijken met betrekking tot cijfers, roosters, badges et cetera.
Tijdens dat gesprek had ik eigenlijk niet in mijn hoofd dat ik mijn verleden al wilde delen. Maar naarmate het gesprek vorderde, besefte ik dat ik niet kan doen alsof mijn verleden niet gebeurd is. Een onderdeel van mijn leven zal altijd zijn dat ik als meisje ben geboren. Hij vroeg wat ik de afgelopen drie jaar allemaal heb gedaan. Ik vertelde dat ik als meisje ben geboren en dat ik mijn traject in die jaren heb aangepakt. Niet alleen het lichamelijke, maar ook het mentale.
De emoties die ik moet verwerken als het gaat over de band met mijn ouders. Hij reageerde dat hij het fijn vond dat ik er zo open over ben en dat ik altijd naar hem toe kan als er iets is. Toen ik terug liep naar huis, moest ik denken aan het allereerste gesprek dat ik had met mijn mentor op de middelbare school. Toen ik voor het eerst aan iemand vertelde dat ik in het verkeerde lichaam zat. Het was precies dezelfde setting. Zittend op een schoolbank met de docent achter het bureau recht voor me. In plaats van heel het gesprek uit raam te kijken en de goede woorden niet kunnen vinden, sprak ik nu sterker en vloeiend uit wie ik ben.
Vijf jaar geleden deelde ik voor het eerst mijn verhaal aan een persoon, die mij ontzettend heeft geholpen en er altijd voor mij was. Met een trillende stem durfde ik aan te geven dat ik zo niet langer door kon. Ik voegde daar zinnen aan toe als: ‘Ik heb een probleem’ en: ‘Ik spoor waarschijnlijk niet’. Gisteren was dat niet zo. Gisteren was ik, ik. Zonder onzeker gedoe erbij. Mijn eigen verhaal met mijn gevoel uitleggend.
Ik had nooit verwacht dat ik zeven jaar geleden zo trots zou zijn op wat ik had bereikt. Terwijl ik wachtte voor het stoplicht, kwam het harder dan ooit binnen: dat tijden veranderen. Gevoelens veranderen. Mensen veranderen. Situaties veranderen. Sommige dingen veranderen heel snel en andere niet. Soms denk je halverwege: ‘Waar doe ik het voor?’ Maar als je er eenmaal bent en dit soort momenten leert te waarderen, zie je pas echt je eigen kracht.
*
Nick Trijssenaar (Rotterdam, 2001) werd enkele minuten na zijn tweelingbroer geboren. In zijn pubertijd had hij het gevoel dat het lichaam dat hem was meegegeven niet bij hem paste. Eind 2017 kwam hij op de wachtlijst voor transitie van het VUMC in Amsterdam. Na anderhalf jaar begonnen de gesprekken. Begin 2020 kreeg hij de borstverwijderende operatie. In augustus van dat jaar begon hij aan hormonen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
