Waarom zo laat? Die vraag heb ik me keer op keer gesteld sinds mijn coming out, nu zes jaar geleden. Had ik het kunnen weten? Mijn hoofd en geheugen zeiden nee, maar er bleef onderhuids iets knagen.
Veel communities hebben een eigen vocabulaire. Zo ook onze supportgroep voor vrouwen met een late coming-out. In het begin denk je “wtf, waar gaat dit over?” maar al gauw zitten je eigen posts vol met de nieuwe uitdrukkingen, en voel je: “wij begrijpen elkaar, we spreken dezelfde taal”. Er zijn ook termen en uitdrukkingen die je voorbij ziet komen, waarvan je pas later de strekking beseft. Eén ervan was “recovered memory”. Vrouwen vertelden dat ze zich, middenin in het coming-outproces, ineens dingen konden herinneren die jarenlang weg waren geweest, onderdrukt. Ik las die posts met veel interesse en het raakte me, maar daar bleef het bij.
De afgelopen maanden was de aanloop naar mijn huwelijk de katalysator van een proces van herinneren en verwerken. De vondst van een verloren gewaand dagboek deed de rest. De stoffige en muffe bladzijden lezend, kwamen ook herinneringen onder het stof vandaan; het was alsof met iedere pagina die ik las lang verborgen stukjes ‘ik’ te voorschijn kwamen.
Het was een emotionele, fijne maar tegelijk pijnlijke ontdekking. Want hoezo had ik die herinneringen niet meer? Er mankeert over het algemeen niets aan mijn geheugen, integendeel. Hoezo kon ik dan nu verrast worden door wat ik las? Het ene na het andere laatje met herinneringen schoot open, en vooral het gevoel dat ik erbij had gehad.
Hoe heerlijk ik het vond om, als mijn ouders niet thuis waren, de pakken van mijn vader aan te trekken. Hoe stoer ik mezelf dan vond. Dat ik de badkamer indook en een baard maakte van mijn vaders scheerschuim en hoe zalig dat rook. Het was een intense herbeleving van alles wat diep was weggestopt, en vooral van het beklemmende gevoel dat ik destijds als veertienjarige had (dus toch) dat ik anders was en dat niet wilde, omdat het niet wenselijk was.
Dat bleek toen ik was aanbeland bij mijn schrijfsels over mijn celebrity crush. Ik voelde weer hoe geïrriteerd en afwijzend mijn directe omgeving reageerde op mijn bakvisadoratie voor een vrouw. Als mijn gevoel die reactie teweegbracht bij mensen van wie ik hield, dan moest het wel verkeerd zijn. Daar en toen besloot ik voor mezelf dat het niet kon en voortaan moest zijn als mijn vriendinnen.
Ik verwijt niemand iets. Mijn ouders hebben me liefdevol opgevoed. Het leven was goed, eenvoudig, voorspelbaar. Je best doen, werken met je talenten, geen risico nemen en niet te gek doen was het devies. Ik was geen rebelse tiener. Ik sneed niks aan, en er werd niets gevraagd. Maar je moet niet rebels hoeven zijn om jezelf te kunnen zijn, om je veilig genoeg te voelen om anders te zijn. En wat is anders? We zijn allemaal uniek. Het zal wel naïef zijn om te hopen dat de volgende generatie meer zichzelf kan zijn, minder hoeft te voldoen aan verwachtingen, maar ik doe het toch.
Morgen ga ik een verbintenis aan met de liefde van mijn leven. Om daar te komen moest ik eerst van mezelf leren houden, alle puzzelstukjes vinden en op de juiste plek leggen. Dat duurde even, maar het is gelukt. Het is nooit te laat.
*
Simone Claessen (Sittard, 1964) noemt zichzelf een laatbloeier. Ze kwam op 52-jarige leeftijd uit de kast, na 20 jaar huwelijk. Ze zet zich via diverse internationale online fora in voor LHBT+ers die een late coming-out (hebben) ervaren. Ze kijkt vanuit een laatbloeiersblik enthousiast, nieuwsgierig en betrokken naar alles wat met de regenbooggemeenschap te maken heeft.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Recovered memory, happy marriage”