Zojuist las ik een artikel dat ging over Roy Donders, u weet wel de Stylist van het Zuiden. Na jarenlange relaties met mannen is hij verliefd geworden op een vrouw. Het eerste wat ik dacht: ‘Hoe fijn dat hij weer verliefd is geworden op iemand!’ Of dat nu een man of een vrouw is, hij is weer gelukkig. Dat gun je toch iedereen?
Dat bleek wat te eenvoudig gedacht. Want wat schetste mijn verbazing en verdriet? U begrijpt het wellicht al: de reacties onder het artikel. Of moet ik misschien zeggen: verdriet en verbazing? Want ik werd er eerder verdrietig van, en pas toen ik er eens beter over nadacht wekte het vooral verbazing (let op: verder lezen kan als schokkend worden ervaren).
Onder het artikel waren niets dan haatdragende reacties te lezen. Haat jegens iemand die verliefd is geworden?Waarom in hemelsnaam? Ja, het ging zelfs nog verder. Een (vermoedelijk) heteroseksuele cis-vrouw van rond de veertig (je moet altijd voorzichtig zijn met aannames over iemands identiteit of leeftijd…) vrolijk lachend op de foto naast een man, schrijft doodleuk onder het artikel:
….vieze homo….
Ik had gelijk een verdrietig gevoel, want het lijkt of we in Nederland zo tolerant zijn over wie of wat iemand is, maar wanneer iemand zulke teksten op sociale media plaatst, dan hebben we nog een lange weg af te leggen. Hoe zullen haar eventuele kinderen dan kijken naar hun medemensen die ‘anders’ blijken te zijn? (om nog maar te zwijgen over de mogelijkheid dat haar eventuele kinderen weleens op het eigen geslacht zouden kunnen vallen). ‘Hoe zouden haar kinderen, mochten zij uit de kast willen komen en weet hebben van de gedachten die hun moeder in 2022 had richting homoseksualiteit, gaan reageren?’ vroeg ik me af, ‘zichzelf een leven lang verstoppen?’ Het verdriet snijdt me door de ziel en de tranen staan in mijn ogen.
Het artikel werkte ook verbazing in de hand, want zijn er echt nog (jonge) mensen die zo hard en wreed hun medemensen beoordelen? Zelfs mensen met een gelovige achtergrond zijn vaak nog toegankelijker voor een gesprek over dit onderwerp, ook al zijn zij het niet eens met mijn levensstijl. Zij praten nog ‘normaal’ en met respect naar mij toe (ik woon in Middelburg, dus ik weet waarover ik het heb).
Hoeveel wegen hebben we nog te gaan? Hoeveel gesprekken zijn er nog te voeren? Hoeveel leerlijnen over LHBTI+ moeten er nog gemaakt worden? Heel veel, ben ik bang. En als ik mijn steentje eraan kan bijdragen, zal ik dat met alle plezier en liefde doen.
En, oh ja, die vrouw mag mij zeker benaderen voor een open gesprek, want vies ben ik zeker niet.
Liefde voor iedereen!
Veel liefs van een verbaasde, verdrietige maar erg gelukkige homo.
*
Wouter Groenleer is drieëndertig en woont samen met Robin in Middelburg. In zijn vrije tijd schrijft hij verhalen, gedichten en columns. Met Robin en zijn vrienden is het leven een groot feest, al probeert hij zoveel mogelijk zelf de slingers op te hangen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
2 thoughts on “Roy Donders: verbazing en verdriet”