Mensen vragen mij weleens of het leven voor mij dubbel zo zwaar is omdat ik én homoseksueel ben, én geadopteerd. Om eerlijk te zijn weet ik dat niet. Om te beginnen kan de definitie van zwaar voor de een anders zijn dan voor de ander. Heb je het zwaar omdat je qua seksualiteit tot een minderheidsgroep behoort? Is het zwaar om op te groeien bij mensen die niet jouw ouders zijn?
Toen ik aan deze column begon heb ik daar eens goed over nagedacht. En met datgene wat ik nu weet ben ik van mening dat je het niet per definitie zwaar hoeft te hebben wanneer je een andere seksualiteit hebt dan de ‘norm’. Je leven hoeft als geadopteerde niet moeilijker te zijn dan dat van jouw vrienden die zijn opgegroeid bij hun biologische ouders.
Sterker nog, ik ken mensen die het in hun leven zwaarder hebben dan ik, terwijl ze heteroseksueel zijn en een goed leven hebben gehad tijdens hun opvoeding. Wat maakt dat er dan toch mensen zijn die van mening zijn dat mijn leven zwaarder is omdat ik seks heb met mannen en mijn witte adoptiemoeder mij niet heeft gebaard?
Mijn ervaring is dat die mensen deze vraag stellen uit onwetendheid. En omdat zij zelf homoseksualiteit en adoptie als zwaar bestempelen. Dat kan ik begrijpen gezien de berichten die er met regelmaat rondom deze twee onderwerpen in de media verschijnen. En eerlijk gezegd heb ik in mijn leven best wat zwaardere periodes gekend waarbij de aanleiding lag in mijn seksualiteit, en in het feit dat ik door mijn moeder ter adoptie ben afgestaan. Pesterijen omdat ik jongens leuk vind zijn mij niet vreemd.
Al die momenten dat ik mij als het ware diende te verantwoorden naar anderen, omdat zij zo nodig wilden weten waar ik vandaan kwam, en wie mijn echte ouders waren. Dat heeft er bij tijd en wijle best ingehakt. En ook teleurstellingen die mijn seksualiteit en geadopteerd zijn met zich meebrachten, hebben ervoor gezorgd dat ik het leven niet altijd leuk vond. Tijdens de middelbare schoolperiode heb ik vaak gewenst dat er een pil was die ik kon innemen en die mij heteroseksueel zou maken.
Ik wilde na de MAVO ook hetzelfde steile haar hebben als mijn vrienden en vriendinnen: wat was ik klaar met dat kroeshaar. Ik had er alles voor over om niet anders te hoeven zijn dan de anderen. Dus als men dat bedoelt met dat mijn leven dubbel zo zwaar zou moeten zijn dan ja, dan is dat zo. En toch ben ik van mening dat mijn leven niet heel veel anders is dan dat van mijn niet geadopteerde, heteroseksuele vrienden.
Ik vind dat jij als individu bepaalt hoe jij jouw leven ervaart. En ja, er zullen de nodige hobbels en bobbels op de weg verschijnen. Er komen mensen op jouw pad die denken dat zij het recht hebben om jou weg te zetten als minder, als vies, als raar, als anders, als wat dan ook. Jij, en alleen jij, bepaalt of deze mensen bereiken wat zij willen bereiken (jou kwetsen en kleineren). Jij staat aan het stuur van jouw leven. Er is niets of niemand die de macht heeft over jou, dat ben jij namelijk zelf.
Hoogstwaarschijnlijk zijn er nu mensen die vinden dat ik dat wel heel gemakkelijk zeg, en geloof me, zoals ik er nu naar kijk, zo is het niet altijd geweest. Echter ben ik er de laatste jaren achter gekomen dat ik het mijzelf ook wel heel zwaar heb gemaakt. Ik heb lange tijd in de slachtofferrol gezeten, ik vond dat iedereen mij zielig moest vinden omdat ik homo ben, en omdat ik tegen mijn zin bij andere mensen ben opgegroeid. Jarenlang heb ik anderen verantwoordelijk gehouden voor mijn leven.
Het slachtofferschap maakt je als mens vatbaar voor niet behulpzame dingen. En je zult het dan inderdaad ook zwaar gaan krijgen. Ik heb mijn zwakheden weten om te zetten in wapens en dat maakt dat ik nu, beter dan ooit, weet wie ik ben. Ik sta meer op mijn plek dan vroeger, en dat zorgt ervoor dat ik de zwaardere periodes in mijn leven wat gemakkelijker aan kan gaan dan vroeger. Het heeft wat tijd en energie gekost, en de nodige therapie en coaching. Met hulp van mensen uit mijn directe omgeving, en door te werken aan mijn persoonlijke groei, is het mij gelukt.
Door om te gaan met mensen uit de LHBTI+ gemeenschap, en daarnaast mij te omringen met andere geadopteerden, ben ik steeds meer over mezelf te weten gekomen. Door mij meer te gaan verdiepen in het leven en in mijn medemens, ben ik het leven beter gaan begrijpen, ik omarm het leven nu meer dan vroeger. En nu ondersteun ik andere (geadopteerde) LHBTI+’ers bij hun levensproces. De vloek die er eerst op mijn seksualiteit en adoptie lag, heb ik weten om te zetten tot een zegen. En dat gun ik anderen ook.
*
Niels Lam (Heveadorp, 1973) is een ietwat eigenzinnige levenscoach (voor LHBTI+’ers en geadopteerden) en heeft zijn eigen praktijk ‘Gewoon Niels’. Naast de liefde voor zijn man en hun twee Maine Coons, houdt hij van zingen (bariton bij homokoor ‘Het Herenakkoord’ in Arnhem). Hij leeft, zo goed als hij kan, volgens de Afrikaanse filosofie Ubuntu – Ik ben alleen maar omdat jij bent.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
