Binnenkort kunnen we weer. Na twee jaar zonder Canal Pride mogen we weer los. Ik denk dat ik iedere editie vanaf 1996 heb gezien. De eerste jaren was ik geroerd en blij dat we met zoveel mensen een feestje konden vieren, vervolgens een paar jaar een beetje verveeld, omdat het evenement slijtage begon te vertonen: te vaak waren er bijna dezelfde boten als het jaar ervoor te zien.
Voor mij veranderden alle gemengde gevoelens over het evenement in 2005 definitief, toen werd door de eerste boot de toon gezet. Op een verder leeg scheepje staat een foto van twee Iraanse jongens. Ze zijn vanwege hun geaardheid opgehangen. Twee jonge jongens voor wie hun seksuele en relationele leven net begonnen is.
Ik was niet de enige die huilend aan de Prinsengracht stond. De rest van de middag heb ik gezongen, naar mooie mannen gekeken, zeer behaarde blote kerels gezien, mannen in een speedo, waarvan ik dacht; stop er een sok bij, je staat nu voor lulletje. Travestieten in alle soorten en maten, de heren van een bank, die zich niet lieten gaan, zoenende potten, de onvermijdelijke en overbodige BN’ers.
Ik heb genoten en feest gevierd in een prachtige stad. Maar ‘s avonds, toen de gracht weer leeg was en ik een blik wierp richting Westerkerk, homomonument en Anne Frankhuis, biggelden er opnieuw tranen over mijn wangen.
*
Eduard Hoekstra (1956) is barkeeper/entertainer, psycholoog, journalist en schrijver. Hij woont in Amsterdam en heeft twee kinderen. Hij houdt van eilanden, lezen, pittig eten en zwemt elke dag.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
