Op latere (trans)leeftijd

Als je op latere leeftijd uit de kast komt als transgender, in mijn geval als vrouw, dan heb je al een soort van leven geleefd. Een leven dat je hebt geleefd en pas achteraf kunt begrijpen en benoemen. 

Een leven waarin je als het ware acteerde als iemand die je niet was, een rol die je soms verrassend goed kon spelen, een rol waarin je ook echt kon groeien. En als je een rol heel goed vertolkt, dan krijg je applaus en bevestiging, en dan kun je steeds meer in dat character gaan geloven.                                                                     In mijn jeugd waren er nog geen woorden voor hetgeen we nu weten. Onbestemde depressieve gevoelens over ‘niet lekker in je vel zitten’ heeft iedereen wel eens, en natuurlijk kende ik als jongere het fenomeen travestie. Maar bij travestie had ik geen enkele herkenning dus dan redeneer je dat zeurende, chronische gevoel van ongemak naar de achtergrond, en daar kun je zelfs heel goed in worden. 

Elke acteur kan je vertellen dat hij, zij of hen soms moet ‘afkicken’ na een rol in een film. Filmsterren die in hun rol moeten blijven tijdens opnames die soms maanden zoniet jaren kunnen duren, en waarbij de acteur of actrice zich als het ware ‘kan verliezen’ in het karakter dat hij, zij of hen vertolkt. Als de werkzaamheden voor de film klaar zijn is er soms even psychologische hulp nodig als de filmster in een soort van tijdelijke identiteitscrisis blijft hangen. Mensen spelen allerlei rollen tijdens hun leven, vaak met veel overtuiging, rollen waarin ze ook echt gaan geloven. De coole, onoverwinnelijke sporter of de superieure CEO van een bedrijf of organisatie. President zijn van een land is een fantastische hoofdrol waarin je je behoorlijk kunt verliezen. En natuurlijk zijn politici ook geweldige acteurs, immers je moet je kiezers de indruk geven dat jij begaan bent met hun lot, en dat het jouw levenswerk is om voor iedereen het allerbeste uit het vuur te slepen. Maar dat is een ander topic.

Als je op latere leeftijd uit de kast komt als transgender, dan heb je in je rol als ‘niét-transgender’ nogal wat mensen bedot. Want zo voelt dat voor anderen. Exen, partners, vrienden en collega’s die met opgetrokken wenkbrauwen het nieuws vernemen, zichzelf ‘belazerd’ kunnen voelen, en niet zelden het contact verbreken.  Begrijpelijk als je het vanuit hun standpunt bekijkt: vanuit hun gevoel hadden ze immers een relatie met iemand die achteraf iemand anders bleek te zijn. 

Maar de exen, partners en oude vrienden maken daarin een denkfout. De liefde en genegenheid waren niet ‘geacteerd’, want transgender mensen veranderen in de kern niet doordat ze trans zijn. De liefde en genegenheid waren geen toneelspel. In mijn geval zijn er een paar oude vrienden, mannen dus, blijven hangen. Op afstand dat wel, want mijn transitie heeft haar sporen achtergelaten. Vroeger zagen we elkaar vrij regelmatig, nu is het af en toe een kort appje met ‘druk, druk en alles is goed’.  

Er is een leven voor en een leven na, heb ik geleerd. Mensen uit het leven van vóór zijn verdwenen, en die gaten zijn als het ware opnieuw ingevuld door nieuwe mensen in het leven ná. En soms heb je dan grappige momenten als je op een familiebijeenkomst bent waarbij sommige gasten je kennelijk niet meer kunnen thuisbrengen. Mensen die je tien jaar geleden voor het laatst hebt gezien en op je afstappen met: ‘Bent u ook directe familie? Ik ben die en die’. 

Dan moet ik mijn lach inhouden, en stel ik me heel beleefd voor. 

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!