De uitspraak van het Amerikaanse Hooggerechtshof waarmee het recht op abortus in de VS werd terugverwezen naar de politieke tekentafels op staatsniveau, raakt me diep. Het maakte me misselijk. Ik heb veel vriendinnen in de VS, niet in de child bearing leeftijd maar wel gay, getrouwd en vrezend voor hun rechten. Wat heeft het een met het ander te maken? Alles!
De premier van Nieuw-Zeeland zei het zo: “Persoonlijke overtuiging van de één mag een ander nooit beroven van het nemen van eigen beslissingen. Dat dit principe nu verloren is gegaan in de VS voelt als een verlies voor vrouwen wereldwijd.”
Als de rechters van het Hooggerechtshof van een land dat zichzelf graag “’s werelds grootste democratie” noemt, niet strikt op juridische gronden beslissen, maar vanuit een misplaatst moreel superioriteitsgevoel, dat geworteld is in religieuze overtuigingen, dan raakt dat niet alleen de helft van de bevolking van dat land of de helft van de wereldbevolking: het treft alle minderheden.
In de VS komen namelijk zometeen het recht op anti-conceptie, marriage equality en gay rights op het hakblok. Die lijst is door judge Thomas al gepubliceerd. Het wachten is op de eerste rechtszaken. De VS is ver weg en een achterlijk land, hoor ik vaak als ik me weer eens druk maak om wat zich daar afspeelt. Maar de VS is niet geïsoleerd en veel Amerikanen zijn verre van achterlijk.
Mijn vrees is dat deze uitspraak en de volgende die zijn aangekondigd, iedereen zal sterken die overtuigd is van het eigen gelijk en daarom vindt het recht te hebben om anderen te beroven van het recht zichzelf te zijn, een eigen leven te leiden, eigen beslissingen te nemen, gewoon omdat ze er anders uitzien, andere overtuigingen hebben, hun leven leiden: het zal acties van vrouwenhaat, homofobie, transfobie en racisme aanmoedigen. Niet alleen in de VS.
Zie Oslo.
Onze verworvenheden staan onder druk en lijken nu kwetsbaarder dan ik me kan herinneren. We mogen onze rechten nooit als vanzelfsprekend beschouwen.
Wij zijn zelf de hoeders van onze rechten.
*
Simone Claessen (Sittard, 1964) noemt zichzelf een laatbloeier. Ze kwam op 52-jarige leeftijd uit de kast, na 20 jaar huwelijk. Ze zet zich via diverse internationale online fora in voor LHBT+ers die een late coming-out (hebben) ervaren. Ze kijkt vanuit een laatbloeiersblik enthousiast, nieuwsgierig en betrokken naar alles wat met de regenbooggemeenschap te maken heeft.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
