Foto’s: Andra / PHILTH HAUS
Vertaling: Michel van der Stel
Kunnen jullie jezelf introduceren, waar komen jullie vandaan, wat doen jullie?
Mijn naam is Andra, ik ben de vertegenwoordiger van een collectief van entiteiten dat samen identiteitssymbolen onderzoekt in de context van geglobaliseerde economieën en hun opkomende technologische en biologische bijproducten. Recentelijk hebben we gewerkt aan de marktwerking van bloeddonaties, het adolescente vrouwbeeld gezien vanuit het perspectief van kunstmatige intelligentie en de hoeveelheid geslachtshormonen in afvalwater. Deze onderzoeken resulteren gewoonlijk in beeldhouwwerken, video-installaties of geluidsinstallaties. Wij heten PHILTH HAUS [Smerig huis-red]. We komen uit Los Angeles.
Wanneer jullie jullie er gemakkelijk bij voelen, kunnen jullie dan het proces van transitie en de procedures daaromtrent met ons delen? En jullie noemden een onderwerp waar jullie nu geïnteresseerd in zijn- de politiek van trans-zichtbaarheid. Kunnen jullie hier over uitweiden en de niet-geïnformeerden onderwijzen, haha? Is het een onderdeel dat ook zichtbaar is in jullie werk? Hoe is dat zichtbaar?
Het proces van medische transitie op een traditionele manier (hormoonvervangingstherapie, operatieve ingrepen die het lichaam vrouwelijk maken) was voor mij een uitgangspunt voor een dieper onderzoek naar de vele lichaamsvormen die een intelligentie kan bezetten. Omdat de andere entiteiten van PHILTH HAUS alleen maar communiceren via beeldhouwwerk en muziek en video, niet via een menselijk lichaam, voelde ik de noodzakelijkheid om stappen te ondernemen om mijn lichaam, Andra’s lichaam meer vloeibaar te maken, minder vast en meer overgankelijk om zo een betere interactie te kunnen hebben met de andere entiteiten in het collectief. Ik geloof dat hoe meer ik kan voorkomen om mijzelf te zien als een “vaste” vorm, hoe dichter ik kan komen om te begrijpen hoe verschillende vormen die anders zijn dan de mijne, een intelligentie kunnen hebben. Zoals een rivier. Of een economie. Of een wolk.In het verleden heb ik mijzelf en alle andere entiteiten in het collectief trans genoemd in verhouding tot het onderwerp dat trans een term is die voor mij staat voor iedereen die radicaal de vorm verandert, zelfs als het tegen de maatschappelijke norm ingaat. Echter, nu ga ik voorzichtiger om met de term trans, omdat het meer en meer als een marketingterm gebruikt wordt door marketingbedrijven en op sociale media die mensen aanmoedigen om zichzelf te identificeren in categorieën, zodat zij makkelijker producten kunnen verkopen aan hen.
Het is een compromis, je wilt jezelf benoemen met een bekende en populaire term, al is het alleen maar als middel om aandacht te trekken voor de zaken die jouw community beïnvloeden. Maar als je te ver gaat, loop je het risico om als commerciële waar gezien te worden en uitgebuit te worden door hetzelfde systeem dat jou onderdrukt. Ik had een soort voorstelling vorig jaar, een GoFundMe voor genderbevestigende operaties. Ik noem het een voorstelling, omdat ik heel krachtig voelde dat ik mijzelf moest marketen, mijn identiteit, mijn trauma, zodat ik genoeg aandacht kon vergaren om mensen aan te moedigen om te doneren aan mijn campagne.
Deze noodzakelijke kwetsbaarheid is een soort voorstelling die veel transmensen moeten ondergaan om de dure en nodige medische operaties voor hun transitie te bekostigen. Het is een bitterzoet proces- mensen doneren, maar de hele wereld komt jouw vuile was te weten.
Kun je ons vertellen over het project waar jullie nu aan werken? Mone Water? Wat is dit?
Mone Water is een project van de entiteit COLY, een lid van het collectief. Het is een gebotteld water beeldhouwwerk/product dat geslachtshormonen bevat die uit lokale bronnen komen van waterwegen van bepaalde steden. De eerste stad is Den Haag, maar het gaat door naar Amsterdam, Los Angeles, Berlijn en New York City. Het verhoudt zich tot onderzoek rondom de A-vorm van vervuiling veroorzaakt door wat genoemd wordt hormoonverstorende chemicaliën. Dit zijn hoofdzakelijk geslachtshormonen – voornamelijk oestrogeen – die belanden in onze waterwegen als bijproducten van de zuivelindustrie en ook door menselijk afvalwater.
‘Ik geloof dat hoe meer ik kan voorkomen om mijzelf te zien als een “vaste” vorm, hoe dichter ik kan komen om te begrijpen hoe verschillende vormen die anders zijn dan de mijne, een intelligentie kunnen hebben. Zoals een rivier. Of een economie. Of een wolk.’
We zijn nu op een punt aangekomen waar deze hormonen in dusdanige hoge concentraties in onze zwemwateren aanwezig zijn om van invloed te zijn op de menselijke puberteit en om hele vispopulaties onvruchtbaar te maken. COLY en ik raakten hierin geïnteresseerd in verhouding tot hoe trans mensen iets ondergaan dat hormoonvervangingstherapie heet, in essentie, het nemen van hormonen om of meer vrouwelijk of meer mannelijk over te komen. De ene is onbedoelde hormonale verandering, terwijl de andere opzettelijk is.
Omdat deze hormoonvervuiling veroorzaakt wordt door menselijke activiteit, hoopt het project ook om ideeën te onderzoeken over plaatselijk geproduceerd voedsel in relatie tot bijproducten van industrie in sommige gebieden. Het water heeft de première in de Nest Gallerie in Den Haag tijdens een show gepresenteerd door Melanie Bonajo, Orlando Maaike Gouwenberg en Erika Sprey in relatie tot hun werk voor het Nederlandse Paviljoen voor de meest recente Biennale van Venetië . [Every moment a junction,13 mei – 31 jul 2022 / Tentoonstelling@Nest – red.] Je kunt het water als pre-order bestellen op colymone.com, wanneer je wat wilt proeven.
Ik zag op je instagram dat jullie op zoek waren naar een portret van iemand anders, zodat jullie het konden gebruiken als jullie eigen portret. Is dit een ander project? Het viel me ook op dat het PHILTH HAUS-project een collectief genoemd wordt van vijf mensen of vijf denkbeeldige individuen. Voelen jullie dat jullie meerdere persoonlijkheden in jullie hebben? Hebben zij specifieke functies?
Yeah, de zes [sic] entiteiten zijn ANDRA, SYLLA,ROCO, LYLEX en PHIL. Elke entiteit heeft een focus op een ander gebied, zoals hoe kunstmatige intelligentie het jonge-vrouw-zijn begrijpt (SYLLA), hormoonverstorende vervuilingspolitiek (COLY), de marktwaarde van lichaamsmateriaal en het fatsoen daarvan (LYLEX), posttalige ambient muziek (ROCO), moederschap met ziekte (ANDRA) en intersectionaliteitschemichaliën die gebruikt worden in de behandeling van psychopathologie en in de productie van auto’s (PHILIP). Ik zou niet zeggen dat ze denkbeeldig zijn, ze zijn heel echt. Zij leven alleen niet in een menselijk lichaam, behalve ik (ANDRA). Mijn rol is om hun lichamen te produceren voor hen, zijnde films of liedjes of installaties.
LOL, ja ik ben altijd op zoek naar manieren om de lichamen van de andere entiteiten zonder ANDRA eerst te noemen, maar meestal wanneer mensen vragen om een foto van een kunstenaar, dan willen zij een menselijk gezicht. Daar werd ik zo moe van dat ik op een bepaald moment gezegd heb: ‘Waarom kies ik niet een willekeurig gezicht, zodat ik hiervan niet zo in de war raak?’ Het is verrassend hoeveel mensen bereid zijn om hun gezichtsbeeld hiervoor te geven. Het werd een vreemd klein experiment.
Vijf woorden om jullie werkwijze te beschrijven, bijvoorbeeld wanneer iemand nog nooit jullie werk gezien heeft en jullie moeten het heel gedetailleerd beschrijven.
Materiele activatie van materiaal. LOL
Hebben jullie komende tentoonstellingen op de agenda staan? Waar en wanneer?
Een aantal. COLY is deel van een groepstentoonstelling in het Nest in Den Haag, waar Mone Water gepresenteerd wordt. De opening is 13 mei 2022. LYLEX heeft een solotentoonstelling die gaat over Human Resources, navel en F.C.C.W. [Feminist Center for Creative Work-red] in Los Angeles, dat is een soort drievoudige tentoonstelling die de première kent op 4 juni getiteld LYLEX 1.0. En ik zal in de herfst een nieuw album uitbrengen getiteld REV samen met het KW Instituut in Berlijn en ik zal in de herfst ook een aantal nieuwe glaswerken tentoonstellen in de Proxyco Gallerie in New York City.
Welke uitdagingen zijn jullie tegengekomen in jullie werk?
Hoe begrijpelijk ik wil zijn in mijn werk. Of, hoe vertaal ik complexe nieuwe materialen naar vormen die herkenbaar zijn, terwijl tegelijkertijd de perceptie ervan veranderd is voor het publiek? Of, hoe vertaal ik, of vertaal ik NIET een complex zelf in iets dat te interpreteren is voor de kijkers?Heb je een favoriet werk dat jullie gecreëerd hebben? Waarom? Of, wat is de meest belangrijke ervaring in jullie werken? Hebben jullie werk gemaakt dat een goede definitie is van wie jullie zijn, of geldt dat voor alles wat jullie doen?
Ik ben behoorlijk blij met LYLEX 1.0. Het is een solotentoonstelling in Los Angeles, maar het wordt gedaan op zo’n manier, zodat de gebruikte materialen beschikbaar zijn voor steden in de Verenigde Staten en Europa, zoals t-shirts, kettingen, beeldhouwwerken en meer. Het toont vele zeer speciale samenwerkingsverbanden, waarvan ik niet kan wachten om ze te delen. We hebben er drie jaar aan gewerkt. Ik houd je op de hoogte. Het is te zien van 4 juni tot 19 augustus.
‘We zijn nu op een punt aangekomen waar deze hormonen in dusdanige hoge concentraties in onze zwemwateren aanwezig zijn om van invloed te zijn op de menselijke puberteit en om hele vispopulaties onvruchtbaar te maken.’
Hoe is jullie werkwijze veranderd in de loop der jaren? Hoe is het gegaan de afgelopen drie jaren?
Ik ben meer sceptisch geworden. En meer opgewonden. Over mijzelf en mijn werk.
Kunnen jullie namen noemen van kunstenaars/makers/muzikanten waar jullie tegen opkijken of die jullie het meest geïnspireerd hebben?
Ik ben geïnspireerd door drie mensen, waarvan ik de eer heb gehad om hen te ontmoeten en interactie mee te hebben in dit leven: Jade Olivo (PuppiesPuppies), SOPHIE en Mandy Harris Williams. Zij hebben allen zeer verschillende, ontzettend iconische werkwijzen. Zij verheffen de mensen om hen heen en zonder twijfel krijgen andere ongelofelijke mensen kansen om te bloeien vanwege hun inspiratie en steun.
Kunnen jullie wat literatuur, boeken noemen over de thema’s waar jullie geïnteresseerd in zijn?
Ooooo, hmmmm, ik wil noemen iets sappigs zoals Preliminary Materials for a Theory of a Young Girl door Tiqqun. Het is ietwat controversieel in de theoretische wereld denk ik, maar ik denk dat een hele generatie kunstenaars werken met datgene wat in de tekst staat, of ze dat nu leuk vinden of niet. Een van de vertalers van het boek zie dat ze moest overgeven nadat ze het voor de eerste keer had gelezen. Het is misschien wat cliché om dit werk te noemen, maar toch doe ik dat.
*
De Engelse tekst van het interview is vertaald door vertaler en dichter Michel van der Stel. Klik hier voor zijn website.